ตอนที่ 2 คนอื่น
1115 คำ
ตอนที่ 2 คนอื่น
“แกเดินไหวไหมเนี่ย” จิมมี่บ่นอุบขณะเดินประคองร่างอ่อนปวกเปียกของพลอยขวัญออกจากผับ เพราะหลังจากที่กลับมานั่งที่โต๊ะหลังจากเข้าห้องน้ำได้ไม่นานพลอยขวัญก็ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปมากมายจนร่างกายสูญเสียการควบคุมอย่างที่เห็น
“หวายยยย~”
“ใช่ แกจะโดนหวายนะถ้าจะทำตัวอ่อนให้ฉันลากเนี่ย” จิมมี่บอกพร้อมกับพยายามทรงตัวบนรองเท้าส้นสูงของตัวเองด้วยความทุลักทุเลไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นทั้งสองคน ถึงแม้พลอยขวัญจะค่อนข้างตัวเล็ก น้ำหนักไม่ได้เยอะมากนัก แต่การที่เธอเดินโซซัดโซเซทิ้งน้ำหนักตัวมาทางจิมมี่หมด ทำให้จิมมี่เองก็ควบคุมทิศทางในการเดินค่อนข้างลำบากพอสมควร
“ให้ช่วยไหมครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นพร้อมกับเข้ามาประคองร่างเมามายของพลอยขวัญอีกข้างเอาไว้
“พะ…พี่แบงค์” จิมมี่อุทานด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าคนที่มาช่วยจะบังเอิญเป็นแบงค์ได้
“อ่า รู้จักด้วยเหรอครับ”
“แหะๆ ใครๆ ก็ต้องรู้จักพี่แบงค์ทั้งนั้นแหละค่ะ” จิมมี่บอกแก้เก้อ สายตาพยายามมองรอบๆ ลานจอดรถด้วยความระมัดระวัง เพราะเธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับศิลปินที่เพื่อนชื่นชอบเท่าไหร่นัก และการที่เขาเข้ามาได้ตรงจังหวะแบบนี้คงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ นอกเสียจากว่าเขากำลังสนใจในตัวพลอยขวัญ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แล้วรถอยู่ทางไหนเหรอเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จิมมี่แบกยัยพลอยไปเองดีกว่า” จิมมี่พยายามบอกด้วยท่าทีที่ปกติมากที่สุด
“แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้ว ให้พี่ช่วยดีกว่า” แบงค์บอกพร้อมกับออกแรงดึงร่างเล็กให้หลุดออกจากการประคองของจิมมี่ และช้อนร่างของพลอยขวัญไปไว้บนอ้อมแขนแกร่ง
“เอ่อ…” จิมมี่พยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาทางออกด้วยความอึดอัดใจ ก่อนจะตาลุกวาวด้วยความดีใจที่เห็นคนรู้จักเดินผ่านมาทางนี้พอดี “เฮียเมฆ เฮียฐานทัพ ทางนี้ค่ะ!” จิมมี่โบกไม้โบกมือ พลางตะโกนเรียกเมฆกับฐานทัพด้วยท่าทางตื่นตระหนก ทำให้ฐานทัพเป็นฝ่ายเดินนำเมฆมาหาเธอ
“ทำไมถึง…” ฐานทัพพูดขึ้นพร้อมกับปรายตามองไปที่ร่างของพลอยขวัญบนอ้อมแขนแบงค์ที่ยืนอยู่ข้างๆ จิมมี่ด้วยสายตามีคำถาม ต่างจากเมฆที่ยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า
“จิมมี่จะให้พวกเฮียช่วยเรื่องนี้แหละค่ะ ช่วยแบกยัยพลอยไปส่งที่รถหน่อยได้ไหมคะ” จิมมี่แสร้งเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตากลับขยิบถี่ๆ เพื่อเป็นการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังอีกฝ่าย “พอดีจิมมี่เห็นพวกเฮียผ่านมาพอดีเลยไม่อยากรบกวนคนอื่น” จิมมี่บอก ทว่ากลับแอบเหน็บแนมนักร้องหนุ่มในตอนท้ายประโยค
“มึงอะ ไปอุ้มน้องมันดิ” ฐานทัพบอกพร้อมกับดันร่างของเมฆให้ไปตรงหน้าแบงค์
เมฆหันหน้ากลับไปตวัดสายตาคาดโทษให้เพื่อนซี้อย่างฐานทัพด้วยความไม่ชอบใจ ทว่าฐานทัพก็ตอบกลับมาเพียงการไหวไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านเท่านั้น เมฆหันหน้ากลับมาเผชิญกับใบหน้าหล่อเหลาของแบงค์ด้วยสายตาราบเรียบที่แฝงไปด้วยความดุดัน และน่าเกรงขาม ก่อนจะยื่นมือไปรับร่างของพลอยขวัญมาอุ้มไว้ โดยที่ทั้งเขาและแบงค์ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้ายแบงค์ก็ต้องส่งร่างพลอยขวัญให้กับเมฆไป เพราะเขาไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอ ต่างจากเมฆที่จิมมี่บอกว่าเป็นคนรู้จักกัน แถมยังพูดคุยกันด้วยความสนิทสนม
“ขอบคุณพี่แบงค์มากนะคะที่ตอนแรกจะช่วย” จิมมี่เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัด
“ไม่เป็นไร งั้นพี่ไปละ” แบงค์บอกด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่างจากตอนแรก ก่อนจะเดินผ่านหน้าเมฆไปด้วยความหงุดหงิด
“ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้อะ” ฐานทัพเอ่ยถามหลังจากที่แบงค์เดินออกไปไกลพอสมควรแล้ว
“ยัยพลอยเมามากเลยค่ะ เดินแทบจะไม่ไหวจิมมี่ก็พยายามประคองมากะจะมาขึ้นรถพากลับบ้านเนี่ยแหละค่ะ แต่พอดีพี่แบงค์มาเจอเลยอยากช่วย”
“แล้วทำไมไม่ให้มันช่วย เพื่อนเธอคงดีใจที่หมอนั่นอุ้มไปส่งที่รถ” เมฆบอกพร้อมกับก้มลงมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มอยู่บนอกด้วยความสมเพช
“ยัยพลอยอาจจะชอบ แต่จิมมี่ไม่ชอบเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะ” ฐานทัพถามต่อด้วยความสงสัย เพราะเห็นพากันกรี๊ดกร๊าดแบงค์จนออกหน้าออกตา
“ก็พี่แบงค์ข่าวลือหนาหูว่าชอบล่าแต้มกับแฟนคลับผู้หญิงของตัวเองไงคะ แล้วอีกอย่างวันนี้ยัยพลอยเล่าว่าพี่แบงค์มองมาที่มันบ่อยมาก แล้วยังมาบังเอิญเจอที่ลานจอดรถอีก จิมมี่ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ เลยค่ะ”
“ไม่ธรรมดานี่หว่า” ฐานทัพเลิกคิ้วหนาขึ้นด้วยความสนใจกับสิ่งที่จิมมี่เล่ามา “ว่าแต่เราก็ดื่มมาไม่ใช่เหรอ ขับรถได้เหรอ”
“ได้สิคะ จิมมี่ดื่มหน่อยเดียวเพราะรู้ว่าต้องมาเก็บศพยัยพลอยอยู่แล้วค่ะ”
“แต่เฮียว่าไม่น่าไหวนะ เดี๋ยวเฮียไปส่งดีกว่า” ฐานทัพบอกพร้อมกับเดินเข้ามาจับข้อมือของจิมมี่ให้ไปยืนข้างเขา “เดี๋ยวกูไปส่งจิมมี่เอง มึงเคยไปส่งพลอยขวัญแล้วนี่ ไปส่งน้องมันหน่อยแล้วกัน”
“ไอ้เหี้ย ฐานทัพ!” เมฆตะโกนตามหลังฐานทัพที่รีบเดินหนีออกไปพร้อมกับลากจิมมี่ออกไปด้วย ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าฐานทัพต้องการแกล้งเขา เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบพลอยขวัญ “แม่งเอ๊ย!” เมฆก้มลงมามองร่างไร้สติของพลอยขวัญพร้อมสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะจำใจเดินกลับไปที่รถของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก เพราะถ้าจะให้ทิ้งเธอไว้ที่นี่มันก็ใจร้ายเกินไป หนำซ้ำพลอยขวัญยังเป็นเพื่อนกับปันปัน เพื่อนเมียของเพื่อนอีกต่างหาก
- ผู้เขียน
