ตอนที่ 3 คนแรก
1080 คำ
ตอนที่ 3 คนแรก
เมฆนั่งมองพลอยขวัญที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ ที่นั่งคนขับด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย เพราะรอบที่แล้วเธอก็เมาจนไม่ได้สติ และเขาเองก็ไม่รู้ว่าคอนโดของเธออยู่ที่ไหน คืนนั้นเขาจึงต้องยอมนอนในรถเพื่อรอเธอตื่น ทำให้เขาปวดหลังไปหลายวัน เพราะนอนไม่สบายตัว
“คืนนี้ฉันจะไม่ยอมปวดหลังเพราะเธอหรอกนะ” เมฆบอกกับร่างเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสตาร์ตรถมุ่งหน้าไปที่คอนโดของตัวเอง
คอนโดเมฆ
เมฆนั่งมองร่างไร้สติของคนตัวเล็กที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นอย่างใช้ความคิดว่าจะจัดการกับเธอยังไงดี ก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เธอนอนในรถโดยติดเครื่องยนต์เอาไว้ให้ เพื่อให้เธอได้มีอากาศหายใจ
“ทำตัวเป็นภาระคนอื่นฉิบหาย สาบานว่าถ้ามีรอบสามฉันจะทิ้งเธอไว้ข้างถนนให้รู้แล้วรู้รอด” เมฆบอก ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก แล้วเปิดประตูลงจากรถไป แต่เดินไปได้แค่หน้าประตูลิฟต์เขาก็ต้องเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง
เมฆเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับที่มีพลอยขวัญนอนหลับอยู่ด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเห็นร่างไร้สติของเธอก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมหลายเท่า
“เธอจะไม่อ้วกใส่รถฉันใช่ไหม” เมฆถามทั้งๆ ที่คนตัวเล็กยังคงปิดเปลือกตาสนิท
“…”
“ถ้าเธออ้วกใส่รถฉัน ฉันเอาเธอตายแน่ได้ยินไหม” เมฆบอกย้ำอีกครั้ง เปลือกตาหนาปิดลงเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปฝั่งคนขับเพื่อดับเครื่องยนต์ แล้วเดินกลับมาอุ้มคนตัวเล็กออกมาจากรถอย่างไม่มีทางเลือก เพราะภาพที่เธออ้วกที่ห้องทำงานกัปตันวันนั้นยังติดตาเขาอยู่
คอนโดเมฆ
เมฆนั่งมองร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนโซฟาพลางกระดกกระป๋องเบียร์เข้าปากด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาคงไม่ยอมให้พลอยขวัญไปนอนร่วมเตียงหรือเสียสละเตียงเขาให้กับเธอแน่ๆ คิดได้ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มมาโยนลงบนร่างบาง แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้นอนง่ายๆ
“แม่งเอ๊ย!” เมฆสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเดินออกมาผงะกับร่างบางที่นอนจมกองอ้วกอยู่กลางพื้นห้องนอน ใบหน้าคมคายเหยเกด้วยความสะอิดสะเอียนเมื่อกลิ่นอ้วกโชยมาแตะจมูกเขา
เมฆลากร่างเปื้อนอ้วกของพลอยขวัญเข้ามาในห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหยิบฝักบัวเปิดน้ำราดคราบอ้วกบนร่างบางจนเธอรู้สึกตัวตื่นด้วยความตกใจ เพราะสายน้ำที่กระทบลงบนเนื้อผิวจนไรขนอ่อนลุกชัน พลอยทำให้ร่างกายเธอตื่นตัวขึ้นมาในทันที
“กรี๊ด!!”
“ตื่นแล้วก็ดี เหม็นจนจะอ้วกตามอยู่แล้ว ลุกไปอาบน้ำซะฉันจะไปเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดห้อง ภาระฉิบหาย” เมฆบอกกับพลอยขวัญที่ดีดตัวขึ้นมานั่งด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะสบถตามหลังแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งหนาวสั่นอยู่บนพื้นห้องน้ำเพียงลำพัง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
เมฆที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้ามองพลอยขวัญที่เดินออกมาจากห้องนอนด้วยเสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่ปกปิดร่างกายเธอเอาไว้ สายตาที่เขามองเธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิด และสายตาต่อว่า ทำให้พลอยขวัญได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าประตูห้องนอนไม่กล้าพูดหรือเดินเข้ามาใกล้เขามากกว่านั้น เพราะพอฤทธิ์แอลกอฮอล์จางลงความสามารถในการเผชิญหน้ากับผู้ชายตรงหน้าเธอก็ลดน้อยลงตามไปด้วย
“แล้วจะยืนตรงนั้นอีกนานไหม” เมฆถามขึ้น
“ไม่นานค่ะ เดี๋ยวหนูจะเรียกรถกลับคอนโด”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว จะมายืนให้ฉันด่ารึไง”
“ไปไม่ได้ค่ะ” พลอยขวัญก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“อะไรของเธออีก เมื่อกี้บอกว่าจะไป”
“แบบว่า…เฮียเมฆพอจะมีกางเกงในให้ยืมไหมคะ” พลอยขวัญก้มหน้าถามด้วยความเขินอาย
“เธอว่าไงนะ!” เมฆถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เพราะสิ่งที่เขาได้ยินเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรจะได้ยิน บางทีเขาอาจจะแค่หูฝาดไปเอง
“กะ…กางเกงในค่ะ ของหนูมันเปียก” พลอยขวัญเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มแก้เขิน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังตกใจไม่หาย
“ให้ตายเถอะ…เธอเห็นห้องฉันเป็นร้านขายชุดชั้นในรึไง” เมฆตอบกลับ พลางยกมือกุมขมับด้วยความเหนื่อยใจ
“แบบว่า เผื่อเฮียเมฆพาผู้หญิงมานอนแล้วลืมไว้อะค่ะ”
“ห้องฉันไม่ใช่ทั้งร้านขายชุดชั้นใน และก็โรงแรม ฉันไม่เคยพาใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน”
“แสดงว่าหนูเป็นคนแรกเหรอคะ” พลอยขวัญเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเขินอาย พลางยืนบิดร่างกายจนเมฆที่มองมาแทบอยากจะตะโกนระบายความอัดอั้นตันใจออกมา เพราะมันแสดงให้เขาเห็นว่า เธอคงกำลังจินตนาการอะไรเพ้อฝันอยู่อีกเป็นแน่
“หยุดความคิดของเธอเอาไว้แค่นั้น ฉันให้เธอมาบนห้องฉันเพราะกลัวเธอจะอ้วกใส่รถฉัน แต่ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะมาอ้วกใส่ห้องฉัน ฉันคงจะให้เธอนอนกับรปภ.ข้างล่างไปแล้ว”
“เฮียเมฆคงไม่ทำแบบนั้นจริงๆ หรอกใช่ไหมคะ” พลอยขวัญส่งยิ้มหวานไปให้ เพื่อรอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปภายในพริบตา
“หน้าฉันดูตลกเหรอ”
“ไม่ค่ะ เหมือนหมี!” พลอยขวัญตอบประชดประชัน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วลงกลอนประตูทันที
“นี่เธอ! นั่นมันห้องฉัน เปิดประตูเดี๋ยวนี้” เมฆรีบเดินไปทุบประตูห้องนอนด้วยความตื่นตระหนก
“ขอรอกางเกงในแห้งก่อนแล้วจะรีบกลับนะคะ!” พลอยขวัญตะโกนตอบกลับมาพร้อมกับเดินไปล้มตัวลงนอนบนที่นอนของเมฆด้วยความสบายใจ ไม่ได้สนใจน้ำเสียงดุดันที่แทรกมาจากช่องประตูเลยแม้แต่น้อย
- ผู้เขียน
