ณหทัยใจหายวูบรับรู้อย่างชัดเจนว่ากำลังจะตกบันไดลงไป แต่ร่างกายชาดิกจนขยับไม่ได้ เธอหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว ทำใจแล้วว่าคงไม่แคล้วต้องเจ็บตัว ถ้าโชคดีก็รอด โชคร้ายก็ตาย ถึงไม่อยากตาย แต่คนอย่างเธอเกิดมาตัวคนเดียว ไม่มีคนช่วยและไม่เคยมีใครทะนุถนอมเธอเลย
ไม่มี...
จังหวะที่ร่างกายโอนเอนร่วงหล่น สองหูกลับได้ยินคนเรียกชื่อเธออย่างคุ้นเคยดังก้อง
ใคร?
ความร้อนรนในน้ำเสียงทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงร้อนใจน่าดู ณหทัยลืมตาน้ำตาคลอด้วยความดีใจ อยากเห็นหน้าเขาให้ชัดๆ อยากรู้เหลือเกินว่ายังมีใครที่เป็นห่วงเธออยู่อีกหรือ...
ณหทัยตกลงไปในอ้อมแขนกำยำที่โอบรับเธอไว้ทั้งตัวอย่างนุ่มนวล ใบหน้าแนบซบกับอกกว้างที่นำพาความอบอุ่นไปถึงหัวใจเธอ อุ่นซ่านจนน้ำตาแห่งความซาบซึ้งหยดแหมะ เธอกอดเขาเหนียวแน่น กำเสื้อเขาไว้ด้วยสองมือ ดีใจเหลือเกินที่มันไม่ใช่ความฝัน มีคนช่วยเธอจริงๆ เธอยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ตายอย่างโดดเดี่ยวน่
