เขากดจูบกลางหน้าผากเธอหนักๆ อย่างมันเขี้ยวแกมเอ็นดู โทษฐานที่เธอมองกันตาแป๋ว ณหทัยตกใจจนเผลอโอบคอเขาแน่น ร่างกายสูงใหญ่หัวไหล่กว้าง ทำให้เธอหวามไหวใจสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งสบตาก็ยิ่งขวยเขินจนต้องก้มหน้างุด ดึงแขนเสื้อเขาเอ่ยเสียงเบาหวิวเหมือนลูกแมวครางหงิงๆ ว่า
“ฉันอยากกลับบ้าน”
“อืม...กลับบ้านกัน” เพลิงครามพยักหน้าตามใจ สายตาเหลือบมองไปยังคนที่เขาส่งมาติดตามณหทัยลับๆ อย่างคาดโทษ พยักพเยิดให้ทำทีเข้ามาช่วยเก็บกระเป่าโน้ตบุ๊กของเธอ ที่นอนแอ้งแม้งคาอยู่ตรงเชิงบันไดเลื่อนขึ้นมาส่งให้ ก่อนจะอุ้มทั้งคนทั้งของเดินไปยังลานจอดรถโดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่มองมาอย่างสนใจ
ณหทัยมองเพนต์เฮาส์ย่านใจกลางเมืองที่ถูกตกแต่งราวกับอยู่บ้าน มีทั้งสระว่ายน้ำและสวนหย่อมลอยฟ้า จะมองไปส่วนไหนมุมไหนก็อบอุ่นด้วยสไตล์มินิมอล ชวนให้รู้สึกถึงความเป็นครอบครัว ก่อนจะเหลียวมองเพลิงคราม
“ฉันให้คุณพาฉันกลับบ้าน แล้วคุณพาฉ
