บทที่ 1 ผู้ชายคนนี้ฉันไม่เอา 5
818 คำ
“แต่ฉันว่าเธอต่างหากที่สกปรกและไร้ยางอาย”
ณหทัยกระตุกยิ้ม ไม่แปลกใจสักนิดที่เพลิงครามจะออกตัวแทนหล่อน เพราะเขามันโง่ตามมารยาของเมษยาไม่ทัน
“รู้ก็ดี ต่อไปพวกคุณก็ช่วยอยู่ห่างๆ จากฉันหน่อย อย่าเฉียดเข้ามาใกล้คนหน้าด้านไร้ยางอายแบบฉันให้มัวหมองเลย ฉันเองก็จะได้พลอยหายใจคล่องๆ ไม่ต้องทนมองหน้าพวกคุณให้รู้สึกว่าอากาศเป็นพิษ จนทนไม่ไหวเหมือนกัน”
“ใบหม่อน!” เพลิงครามคำรามกร้าว ลุกพรวดตรงเข้ามาตะปบบีบแขนเธอเต็มแรง ทั่วทั้งร่างแผ่รังสีดำทะมึนออกมา โดยเฉพาะบนใบหน้าที่มืดครึ้ม
แต่คิดว่าเธอจะกลัวหรือ?
ณหทัยเชิดหน้าสู้อย่างไม่หวั่นเกรง แม้จะเจ็บร้าวเหมือนโดนหักกระดูก ดวงตากลมโตแฝงแววประชดประชันออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“เรียกชื่อเต็มๆ ของฉันจะเหมาะสมกว่านะคะ เพราะเราไม่สนิทกัน” ก่อนจะปรายตามองมือหนาที่เกาะกุมต้นแขนเธอแน่น เอ่ยน้ำเสียงที่เจือแววห่างเหินเหมือนคนแปลกหน้าต่อกันว่า “แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วยค่ะคุณเพลิงคราม”
“คิดว่าฉันอยากจับนักรึไง” ชายหนุ่มสะบัดมือออกทันทีราวกับโดนสิ่งโสมม แรงมือทำเอาเจ้าของร่างบางเซถอยหลังไปหลายก้าวจนเกือบจะล้ม แต่คนทำไม่สนใจเดินเข้าไปนั่งโอบเอวว่าที่คู่หมั้นอย่างสนิทสนม ยิ้มหวานให้หล่อนราวกับรักใคร่ดูดดื่ม เมษยาถึงกับตะลึง แต่เพียงชั่วเสียวนาทีหล่อนก็อิงซบแนบอกแกร่งพลางปรายตามองณหทัยอย่างได้ใจ
เฮอะ…หญิงร้ายชายชั่วคู่นี้เกิดมาเพื่อเป็นคู่กันจริงๆ !
หญิงสาวกลอกตามองบนแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส ใครอยากจะดูพวกเขาเสแสร้งแกล้งเล่นละครกันล่ะ
ปลอมมาก!
เพลิงครามขบกราม ดวงตาคมวาวจับจ้องแผ่นหลังเด็ดเดี่ยวที่เดินหายไปอย่างไม่ละสายตา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงโมโหขนาดนี้ แค่เห็นณหทัยยิ้มแย้มพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างระรื่น แต่กลับมีท่าทีมึนตึงเมินเฉยกับเขา มันทำให้เขาหงุดหงิดจนอยากจะฉีกสีหน้าเย็นชาของเธอออกเป็นเสี่ยงๆ
ทำไมเธอถึงยังเฉยอยู่ได้...
แกล้งทำ?
หรือเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจแบบใหม่?
ถ้าใช่...ก็ถือว่าณหทัยเข้าใจเล่น เธอทำสำเร็จ!
เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องสนใจเธอ ทำไมหัวใจถึงร้อนรุ่มกระวนกระวายจนอยู่ไม่เป็นสุข ทั้งที่เขาควรจะดีใจแท้ๆ ที่ณหทัยเลิกมายุ่งวุ่นวายกับเขาเสียที แต่เขากลับไม่ชิน ไม่เลยสักนิด ซ้ำยิ่งไม่ชอบมากกว่าเดิมอีกต่างหาก
“พี่ครามเป็นอะไรไปคะ”
ชายหนุ่มได้สติหันมองว่าที่คู่หมั้นสาวที่มองเขาอยู่อย่างหวั่นใจ มือที่แตะแขนเขาสั่นเล็กน้อย สีหน้าแววตาเป็นห่วงเขาจับใจ เขาถอนใจเบาๆ แววตาอ่อนแสงคลี่ยิ้มบางๆ ให้หล่อนคลายใจ
“พี่ไม่เป็นไร”
“พี่ครามอย่าโกรธยัยหม่อนเลยนะคะ”
เพลิงครามลูบหัวหล่อนอย่างอ่อนโยน เมษยาจิตใจดีผิดกับน้องสาวลิบลับ เขาควรสนใจหล่อนมากกว่าใคร เมื่อครู่เขาไม่น่าคิดเพ้อเจ้ออยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างเลย ทำไมจะต้องโชว์หวานคล้ายจะประชดให้ณหทัยเจ็บปวดด้วย เขาไม่ชอบเธอไม่ใช่หรือ ก็แค่เรื่องไร้สาระที่เขาไม่ควรเก็บเอามาใส่ใจเลยสักนิด
“เลือกชุดต่อเถอะ”
“ค่ะ” เมษยายิ้มหวานพลางชี้ชวนเขาดูนิตยสาร เก็บสีหน้าร้ายกาจไว้อย่างแนบเนียนทันทีที่รับรู้ถึงความผิดปกติของว่าที่คู่หมั้นหนุ่ม ที่ผ่านมาเพลิงครามเย็นชากับณหทัยอยู่เสมอ แต่เมื่อครู่หล่อนจับได้ว่าคล้ายเขาจะมีอารมณ์หึงหวงแม่นั่นออกมาอย่างไม่รู้ตัว
มันเกิดขึ้นได้ยังไง?
หรือเขาเองจะชอบนังใบหม่อนเข้าแล้ว...
ที่ผ่านมาเพลิงครามอาจจะเคยชินกับการที่ณหทัยแอบรักเขามาตลอด ทำให้เขาไม่เคยสนใจ แต่พอมันไม่สนใจเขากลับบ้าง คนเราพอสิ่งที่ได้รับขาดหายก็ก่อให้เกิดความสงสัยใคร่รู้ กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่เอาแต่เหลียวหามัน ในใจคงเฝ้าครุ่นคิดจนกลายเป็นแรงดึดดูดที่ไม่อาจควบคุมได้
อีใบหม่อน...แผนสูงนักนะมึง!
กล้ามายั่วยวนผู้ชายของหล่อนอย่างนั้นหรือ...อีแพศยา!!!
เมษยาสบถอยู่ในใจอย่างเกรี้ยวกราด หล่อนไม่สนว่าเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร จะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่า รู้แต่ว่าต่อไปนี้หล่อนจะไม่ยอมให้นังใบหม่อนเข้าใกล้คนรักของหล่อนได้อีกเป็นอันขาด!
- ผู้เขียน
