บทที่ 5 ของเล่นฆ่าเวลา 3
952 คำ
ขอโทษ?
ช่างเป็นคำที่แสลงใจเธอสิ้นดี!
ก็ไม่ใช่เพราะเธอเชื่อตามที่เมษยาบอกหรือ ขอโทษในสิ่งที่ไม่ได้ทำ ยอมรับในสิ่งที่ไม่ได้ผิด แล้วทุกคนก็จะใจอ่อนไม่โกรธเคืองเธอ
แต่สิ่งที่เธอได้กลับคืนมาคืออะไรล่ะ...
มีเพียงความขึ้งโกรธเกลียดชังจากพ่อแม่และคนรอบข้างที่นับวันจะยิ่งทวีคูณขึ้นทุกที ส่วนความรักความเอ็นดูก็ถูกถ่ายเทไปที่เมษยาผู้กลายเป็นพี่สาวผู้อ่อนโยนแสนดี หล่อนใช้วิธีนี้เหยียบย่ำเธอขึ้นไป ตอนนี้ยังจะให้เธอพูดว่าขอโทษอีก ไม่เท่ากับว่าคนที่โดนทำร้ายอย่างเธอยอมรับความผิดที่ไม่ได้ก่อหรือ เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นและจะไม่มีวันยอมให้เมษยาอีก
“พวกคุณลบชื่อหนูออกจากทะเบียนบ้านได้เลยค่ะ” เพราะถึงอย่างไรที่ผ่านมาพ่อแม่ไม่เคยเห็นเธอเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่แล้วนี่ เธอยังต้องแคร์อะไรอีกล่ะ เสียใจไปก็เท่านั้น
“อวดดี!” ชูชัยชี้หน้าตะคอกใส่เธอ “แกไม่ต้องไปเข้าข้างมันยัยเมย์ ในเมื่อมันจองหองพองขนดีนัก ก็ให้มันไป ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าตอนที่แกตายเหมือนหมาข้างถนน ใครมันจะช่วยเก็บศพให้แก”
หัวใจถูกบิดาบีบแน่นแล้วเขวี้ยงทิ้งกระทืบซ้ำจนเธอเผลอนิ่วหน้า แต่หญิงสาวก็กดความปวดร้าวลงไปจนลึกถึงก้นบึ้ง กรีดยิ้มหวาน แววตามองคนพูดราวกับสาดเกลือใส่แผลสดๆ บนตัวเธออย่างว่างเปล่า เรียกว่าเจ็บจนไร้ความรู้สึกก็คงได้ แต่เธอก็ยังคงเชิดหน้าสู้อย่างไม่ยอมแพ้
“หนูจะเป็นใครหรือตัวอะไรก็ช่าง พวกคุณแค่รู้ไว้อย่างเดียวก็พอว่าหนูชื่อ...ณหทัย เปี่ยมแจ้ง” ไม่อยากให้เธอใช้นามสกุลอันสูงส่งของพวกเขา เธอก็พร้อมจะคืนให้ด้วยความเต็มใจ เพราะทุกวันนี้ณหทัยก็คิดมาตลอดว่าตัวเองคือหลานยายอ่อน เปี่ยมแจ้ง ผู้หญิงธรรมดาที่มีหัวใจยิ่งใหญ่เหนือใคร
“แก๊...นังลูกชั่ว!” ชูชัยโกรธจนหน้าสั่นที่ณหทัยกล้าฉีกหน้าเขาต่อหน้าประชาชี พุ่งพรวดเข้าใส่หมายจะสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้าง มือที่เงื้อขึ้นสูงหมายจะหวดให้มันเลือดกบปาก แต่แล้วก็ต้องชะงักนิ่วหน้าอย่างแรง เพราะถูกขัดขวางด้วยมือหนาที่บีบข้อมือเขาแน่นเหมือนจะหักเป็นสองท่อน
“พอได้แล้ว” เพลิงครามเอ่ยเสียงขรึม แววตาดุดันราวลูกธนูที่ถูกขึ้นสายจนตึงพร้อมจะยิงใส่ หากชูชัยกล้าลงมือ เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าห้ามไม่ทัน แต่เขาไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับนิรมลที่เป็นผู้หญิงและยังเป็นแม่ของเมษยาด้วย แต่กับชูชัยนั้นผิดกัน ถึงเป็นพ่อแท้ๆ ของณหทัย แต่เขาจะไม่ยอมยืนอยู่เฉยๆ ทนมองเธอถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาแน่
ชูชัยหลบสายตาวูบ เป็นคนอื่นเขาอาจจะกร่างได้ แต่จะกล้าทำให้คนยิ่งใหญ่ที่เรียกลมเรียกฝนได้อย่างเพลิงครามขุ่นเคืองได้อย่างไร เป็นเพราะนังลูกตัวซวยคนเดียวที่ทำให้เขาตกที่นั่งลำบากอย่างนี้ เขาอยากจะบีบคอณหทัยให้ตายคามือจริงๆ
“ขอโทษด้วยครับคุณเพลิงคราม ที่นังลูกไม่รักดีคนนี้ให้ท่ายั่วยวนคุณและยังสร้างปัญหาให้คุณกับยัยเมย์ต้องผิดใจกันอีก อย่าถือสาหาความหรือรำคาญพวกเราเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้เรียบร้อยเองครับ”
ชูชัยก้มหัวให้คนรุ่นลูกอย่างพินอบพิเทา ตั้งใจจะเข้าไปดึงตัวลูกสาวจอมปัญหา แต่กลับถูกเพลิงครามบีบมือแน่นกว่าเดิม นายพลกล้าเห็นหลานชายอารมณ์เสีย กลัวจะพานเป็นเรื่อง จึงเอ่ยปากปรามเขาเสียงเข้มว่า
“เจ้าคราม” ส่งผลให้ชายหนุ่มยอมปล่อยมือชูชัยแต่โดยดี ท่านพยักหน้าอย่างพึงใจแล้วหันมาเอ่ยปากกับแขกเหรื่อที่มามุ่งดูกันด้วยความสนุกสนานหน้าสลอน
“งานเลี้ยงจบแล้ว ที่เหลือขอให้เป็นเวลาของคนในครอบครัวเถอะนะ”
ทุกคนพากันหน้าเจื่อน ยิ้มรับแกนๆ ถึงจะโง่หรือไม่มีไหวพริบก็ยังฟังออกว่าพลเอกกล้าไล่แขกทางอ้อม ใครที่พึ่งพิงบารมีตระกูลวราเศรษฐ์อยู่ย่อมไม่กล้าขัดใจประมุขของบ้าน แม้จะอยากสอดรู้สอดเห็นแค่ไหนก็ตาม พริบตาเดียวก็พากันสลายตัวไปหมด
“เจ้าคราม ใบหม่อน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียให้เรียบร้อย”
ณหทัยสบแววตาที่เจือไปด้วยความเมตตาของคุณปู่แล้ว แทบจะอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ไหว พ่อแม่เธอเอาแต่ประณามด่าทอ คำพูดแต่ละคำเหมือนเข็มอาบยาพิษที่ทิ่มแทงใจ ผลักไสเธออย่างไม่ไยดีเหมือนต้องการจะให้ตายไปเสียพ้นๆ แต่กับคุณปู่ที่เป็นคนอื่นแท้ๆ ท่านยังมีความเห็นอกเห็นใจเธอที่เคว้งคว้างโดดเดี่ยวอยู่ตรงนี้มากกว่าเสียอีก
ใจเธอพลันอุ่นวาบ...
จู่ๆ เธอก็รู้สึกมีแรงฮึด ทั้งๆ ที่หมดแรงไปแล้ว ในใจฮึกเหิมกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความโหดร้ายอย่างไม่หวั่น ใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คุณปู่สั่งคนรับใช้นำมาให้เพียงไม่นาน ณหทัยก็กลับมายืนเชิดหน้าต่อคนที่พร้อมจะทำร้ายเธออีกครั้ง
“เจ้าคราม...แกเป็นก่อปัญหาขึ้นมา จะรับผิดชอบน้องยังไง บอกพ่อแม่ใบหม่อนให้ชัดๆ สิ”
*************************************************************************
- ผู้เขียน
