บทที่ 5 ของเล่นฆ่าเวลา 4
1128 คำ
เมษยาเกือบลืมตัวชักสีหน้าใส่ตาแก่ที่เอ่ยถามเพลิงคราม แต่ทำเหมือนหลงลืมว่าเขาหมั้นหมายกับหล่อนแล้วเสียอย่างนั้น ร้อนถึงคู่หมั้นหมาดๆ อย่างหล่อนต้องรีบทวงสิทธิ์ด้วยการเขย่ามือนิรมล มองท่านด้วยแววตาระทมทุกข์แสนสาหัส เพื่อให้ช่วยออกหน้าแทนหล่อน
“เรื่องนี้จะโทษคุณเพลิงครามไม่ได้หรอกค่ะ เป็นความผิดของลูกสาวดิฉันคนเดียว คุณเพลิงครามเป็นแค่ผู้รับเคราะห์เท่านั้น อีกอย่างเขาก็รักใคร่ชอบพอกันอยู่กับยัยเมย์ แถมยังหมั้นหมายกันเรียบร้อยแล้ว เราอย่าทำให้เรื่องเล็กๆ แค่นี้กลายเป็นปัญหาให้พวกเขาผิดใจกันเลยนะคะ ถือเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทุกอย่างจะได้จบลงด้วยดีค่ะ”
“ลูกสาวทั้งคน แม่นิรมลจะไม่ใส่ใจสักนิดเลยรึ ใจกว้างเหลือเกินนะ” ท่านยิ้มเยาะกล่าวประชด มองเมินนิรมลที่หน้าม้าน ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ใหญ่กว่าละก็ จะด่าให้ก้มหน้ามุดดินหนีเลยเชียว มีอย่างที่ไหนลูกตัวดันไม่ห่วง ห่วงแต่ลูกคนอื่น
นิรมลกับชูชัยจะรู้บ้างไหมว่าลูกที่มองว่าน่ารักอ่อนโยนอย่างเมษยาทำร้ายณหทัยอย่างไรบ้าง?
ท่านเองพอจะมองออกว่าหล่อนมีนิสัยต่ำตมตามกำพืด เมษยาขี้อิจฉาริษยาและใจคอโหดร้ายน่าชิงชังผิดกับท่าทีที่แสดงออกต่อหน้าคนอื่น แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะเลวทรามถึงขั้นคิดทำการชั่วในบ้านของท่าน คิดได้อย่างไรถึงส่งคนไปดักฉุดย่ำยีน้องสาว ถึงจะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา แต่ก็น่าจะสำนึกบุญคุณและข้าวแดงแกงร้อนของพ่อแม่ณหทัยที่ราดหัวอยู่ทุกวันบ้างสิ
ทีแรกท่านว่าจะส่งคนไปช่วย แต่เห็นหลานชายอุ้มณหทัยเข้าห้องเสียก่อน ท่านเลยซ้อนแผนแก่คนที่ให้ทุกข์ถึงท่าน ให้ทุกข์นั้นถึงตัวหล่อนบ้าง คนอย่างพลเอกกล้าที่ขึ้นชื่อว่าซื่อสัตย์และเถรตรง ไม่มีวันยอมรับหลานสะใภ้ชั่วช้าสามานย์อย่างเมษยามาร่วมวงศ์สกุลเด็ดขาด!
“ที่ฝ่ายผมไม่อยากจะให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะต้องการรักษาเกียรติและชื่อเสียงของสองตระกูลไว้ครับคุณท่าน”
“แต่ฉันกลับคิดว่าการปกปิดความชั่วและไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง เป็นเรื่องที่เสื่อมเสียน่าละอายมากกว่า...จริงมั้ยเจ้าคราม”
เพลิงครามขมวดคิ้วแน่น ไม่คิดปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เพราะเขาเต็มใจและยอมรับในการกระทำของตนทุกอย่าง เพียงแต่เขารู้สึกผิดกับเมษยาอย่างมาก แค่นี้เขาก็ทำร้ายหล่อนที่ไร้ความผิดมากเกินพอแล้ว จึงไม่ต้องการให้คำพูดคำใดคำหนึ่งของเขายิ่งทำให้หล่อนเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่
“ผม...”
“พี่ครามมีอะไรกับหม่อนแล้วจริงๆ เหรอคะ” เมษยาชิงถามแทรก รับไม่ได้เด็ดขาดถ้าเขายอมรับว่านอนกับนังใบหม่อนและจะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้น ถึงแม้หลักฐานจะเห็นอยู่ทนโท่ตำตาตำใจบนร่างกายของนังสารเลวก็ตาม
ณหทัยกระตุกยิ้มอย่างรู้ทัน เมื่อกี้ยังบอกจะยกเพลิงครามให้เธออยู่หยกๆ มาตอนนี้แสร้งตีหน้าเศร้าใจสลายทวงสัญญากับเขา ซ้ำยังทำราวกับเธอแย่งคนรักหล่อนไปเสียอย่างนั้น
“ถามทั้งๆ ที่รู้ ทำไม...ยอมรับไม่ได้เหรอว่าไอ้กุ๊ยที่ควรจะเป็นคนนอนกับฉัน ดันกลายเป็นคู่หมั้นของเธอเอง น่าเสียดายนะที่เธออุตส่าห์วางแผนไว้ซะดิบดี คงเชื่อไม่ลงล่ะสิ ไม่สิ...ไม่อยากจะเชื่อต่างหาก ต้องให้ฉันแก้ผ้าช่วยเธอเธอยืนยันด้วยมั้ย”
เพลิงครามขมวดคิ้วแน่น ความคมกริบในดวงตาที่ตวัดมองแทบจะทิ่มแทงณหทัยได้ เธอพูดเหมือนไม่แคร์ที่มีอะไรกับเขา ซ้ำยังหยิบยกมันขึ้นมาพูดเยาะเย้ยเมษยาอย่างไร้ยางอาย เหมือนเขาถูกเธอทำราวกับตัวตลก เปลี่ยนให้เป็นอาวุธร้ายที่ใช้กรีดหัวใจเมษยาจนแหลกลาญ
ให้ตายสิ...ผู้หญิงบ้าคนนี้ทั้งหัวดื้อ อวดดี แถมยังขยันยั่วโมโหเขาตลอด!
แววตาคมลึกแปรผันเป็นความเย็นชาสุดขีด ยิ่งสบแววตาเย้ยหยันที่ณหทัยมองกันว่า...ให้เขาเตรียมหาข้อแก้ตัวเอาไว้ให้ดีๆ ชายหนุ่มยิ่งขบกรามแน่น ความตั้งใจที่จะขอโทษและขอยกเลิกการหมั้นหมายกับเมษยา เพื่อมารับผิดชอบเธอถูกพับเก็บทันที
ในเมื่อเธอกล้าใช้เขา ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ!
“พี่ไม่ขอแก้ตัวในสิ่งที่เมย์เห็น มันเป็นแค่อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันเท่านั้น เมย์จะยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ” เขาถามคู่หมั้นสาวด้วยน้ำเสียงทอดอ่อนจริงใจ ขณะลอบปรายตามองอีกคนอย่างเย็นชา มุมปากยกยิ้มเยือกเย็น
“...” ณหทัยถึงกับเสียวสันหลังวาบ รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมย์ก็ไม่มีวันโกรธพี่ครามได้หรอกค่ะ”
เมษยามองเขาด้วยความรักลึกซึ้งผ่านม่านน้ำตา แม้จะแค้นณหทัยที่ได้นอนกับเขา แถมยังเยาะเย้ยหล่อนให้เจ็บจนแทบกระอัก แค้นไอ้แก่ปู่ของเขาที่ถือหางเข้าข้างมัน ยิ่งคับแค้นที่ชูชัยกับนิรมลไร้ประโยชน์ช่วยอะไรหล่อนไม่ได้เลย แต่ขอเพียงเพลิงครามเลือกหล่อน หล่อนก็พร้อมจะหลอกตัวเองได้ทุกอย่าง รวมทั้งไม่ติดใจเอาความเขาด้วย
“ดี! งั้นงานหมั้นและงานแต่งของเราจะยังคงจัดต่อไปเหมือนเดิม ตำแหน่งภรรยาของพี่จะเป็นของเมย์”
“จริงเหรอคะ!?” เมษยาเบิกตาโตจนน้ำตาแห่งความยินดีร่วงแหมะ หล่อนยกมือปิดปากอยากกระโดดโลดเต้นกรีดร้องให้สุดเหวี่ยง แต่ต้องข่มความดีใจเอาไว้อย่างมิดชิด แสร้งตีหน้าเศร้ามองน้องสาวแล้วเอ่ยถามเพลิงครามอย่างไม่สบายใจว่า
“แล้วเรื่องของพี่กับ...เอ่อ...ยัยหม่อนล่ะคะ”
“ผมจะชดใช้ให้” เขามองชูชัยกับนิรมลด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยข้อเสนอที่หอบเอาความสุขจากใจเมษยาไปจนหมด และยังสร้างความตื่นตะลึงคาดไม่ถึงให้กับทุกคน โดยเฉพาะณหทัยที่พลันหน้าซีดเผือด หนาวสะท้านไปทั้งตัว หัวใจชาดิกราวกับโดนน้ำเย็นจัดราดรดหัวว่า
“ผมจะยกโครงการตกแต่งศูนย์ประชุมทหารที่สมุทรปราการให้คุณ ถ้าใบหม่อนยอมมาเป็นของเล่นฆ่าเวลาให้ผม”
- ผู้เขียน
