ณหทัยหน้ามุ่ยอย่างไม่เชื่อ รีบเอ่ยดักคอเขาว่า
“พี่อย่ามัวแต่เป็นห่วงหม่อนกับลูกจนลืมห่วงตัวเองนะคะ เดี๋ยวก็ล้มไปก่อนที่จะทันได้เห็นหน้าลูกพอดี”
“ก็หม่อนกับลูกเป็นชีวิตจิตใจของพี่ จะไม่ให้รักไม่ให้ห่วงได้ยังไงล่ะ นี่ถ้าพี่ท้องหรือคลอดแทนหม่อนได้ละก็ พี่จะไม่เกี่ยงเลย” แต่เพราะเขาทำแทนเธอไม่ได้ เลยต้องดูแลเอาใจใส่เธอให้มากๆ เป็นพิเศษ ให้เมียเขาได้รับความสบายมากหน่อย ลำบากน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
ณหทัยอมยิ้มถูศีรษะกับแผงอกกว้างอย่างออดอ้อนราวกับแมวน้อย
“หม่อนรู้ค่ะว่าพี่ครามรักและเป็นห่วงหม่อนกับลูกขนาดไหน หม่อนก็พยายามระวังและดูแลตัวเองให้ดีอยู่เหมือนกัน พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากไงคะ”
“ก็เมียพี่น่ารักแบบนี้ จะไม่ให้รักให้หลงจนยอมถวายหัวได้ยังไง” เขาหอมกระหม่อมบางอย่างชื่นใจ กอดเธอไว้แนบอก ถามเสียงนุ่มว่า
“หิวรึยัง?”
“หิวค่ะ ตื่นมาก็หิวเลย” ณหทัยพยักหน้าหงึกๆ มองเขาตาวาว
“กินเก่ง” เขา
