เหลือเพียงเศษใจ

บทนำ เหลือเพียงเศษใจ

ภายในอาณาเขตกว้างกว่าสามไร่ซึ่งเป็นพื้นที่ตั้งของคฤหาสน์โอ่อ่าของตระกูลวราเศรษฐ์ ชนชั้นสูงที่เกี่ยวดองกันด้วยการแต่งงานของนายทหารยศพลเอกและคุณหนูสืบเชื้อสายจากราชนิกูลผู้ดีเก่า หญิงสาวเจ้าของผมหยักโศกล้อมกรอบใบหน้ารูปหัวใจอย่างงดงามลงตัวเดินถือขวดโหลดาวกระดาษอย่างทะนุถนอม

ข้างในนี้บรรจุตัวอักษรที่เต็มไปด้วยความรักความปรารถนาดีที่มีต่อเขา...เพลิงคราม วราเศรษฐ์

รอยยิ้มแสนหวานเปี่ยมไปด้วยความสุข อดที่จะแอบคาดหวังเล็กๆ ไม่ได้ว่าคนที่เธอตั้งใจมอบสิ่งของแทนใจให้จะมีใจตรงกัน ถึงแม้ความหวังจะดูเบาบางราวกับนุ่นที่ปลิวไปตามสายลม แต่ถึงอย่างนั้นคนเราก็อยู่ได้ด้วย ‘ความหวัง’ ที่หล่อเลี้ยงหัวใจไม่ใช่หรือ...

ต่อให้สุดท้ายจะถูกเขาปฏิเสธไม่ไยดี แต่เธอก็จะไม่ต้องมานั่งเสียใจหรือนึกเสียดายที่ไม่ได้ทำตามเสียงหัวใจเรียกร้อง

“หม่อนหวังว่าพี่ครามจะชอบนะคะ” ณหทัยพึมพำพลางก้มมองขวดดาวกระดาษ ความสุขเล็กๆ สาดแสงเปล่งประกายอยู่ในดวงตา

เธอเดินลึกเข้าไปในส่วนด้านหลังสุดของคฤหาสน์อันเป็นที่ตั้งของบ้านไม้สไตล์ยุโรปที่หลานชายเพียงคนเดียวของพลเอกกล้าอาศัยแยกอยู่ตามลำพัง เพลิงครามชอบความเงียบสงบ ไม่สุงสิงกับใคร แม้แต่คนในครอบครัว และไม่ชอบให้สาวใช้แม่บ้านหรือคนงานเข้ามายุ่มย่ามในที่ของเขา จึงสะดวกใจจะอยู่ที่นี่มากกว่า

หัวใจของสาวน้อยเต้นรัวตึกตัก เพียงแค่เห็นหลังคาบ้านของชายหนุ่มที่เธอมีใจ มือที่ถือขวดโหลเผลอบีบแน่นทั้งลุ้นทั้งกลัวและตื่นเต้นไปหมด แต่หัวใจกลับยิ่งเปี่ยมไปด้วยความมุ่งหวังตั้งใจที่มีความรักเป็นตัวชักนำและผลักดัน

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ หัวใจยิ่งโลดเต้นเหมือนติดปีกโบยบิน รอยยิ้มแสนรักระบายเต็มใบหน้าถึงดวงตา ทันทีที่พบเจ้าของร่างสูงกำยำนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมที่เธอเห็นทุกครั้งที่มาแอบส่องแอบมองเขาอยู่เป็นประจำ

เพลิงครามเป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ ติดจะเย็นชา สุขุมเยือกเย็นเหมือนผิวน้ำไร้คลื่น...

เธอซึมซับทุกอิริยาบถของเขาตราตรึงในหัวใจ เก็บประทับไว้ในความทรงจำอันล้ำค่าราวกับเป็นกล้องถ่ายรูป

“พะ...” เธออ้าปากทักเขาเสียงยังไม่ทันจะเล็ดลอดออกจากลำคอ ก็มีเสียงห่ามห้าวเอ่ยแซวเพลิงครามขัดเสียงเธอเสียก่อน

“ถามจริงเถอะว่ะคราม มึงคิดอะไรกับน้องเขามั้ย”

ณหทัยไม่ได้มองคนถามอย่างนุกูลเลย ใจเธอเต้นตุ๊มๆ ต้อมๆ จ้องเขม็งไปยังคนถูกถามที่มองเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเฉยชาไร้อารมณ์ชนิดตาไม่กะพริบ อยากรู้ติดหมัดว่าพวกเขากำลังพูดถึงสาวคนไหน

“ไม่!” เพลิงครามตอบคำเดียวห้วนๆ

“ทำไมวะ เสียของหมด น้องเขาสวยบาดใจออกขนาดนั้น หุ่นงี้เซ็กซี่จนกูแทบจะร้องขอชีวิต อกก็ตู้ม เอวก็เล็ก สะโพกสะบึมน่าขยำ แถมยังชอบมึงใจจะขาด มึงไม่คิดจะเล่นกับน้องเขาสักหน่อยเหรอวะ”

“กูไม่ได้มั่วแบบทั่วถึงเหมือนมึงไอ้นุ ไม่ต้องมาแนะนำ แค่เห็นหน้ากูก็ขยะแขยงแล้ว ผู้หญิงสำส่อนแบบนั้นต่อให้มายืนแก้ผ้ายั่วกูทั้งคืน กูก็ไม่เอา!”

เพลิงครามบอกปัดอย่างเย็นชาจนเธออดสะท้านใจเหมือนถูกเข็มแทงไม่ได้ เธอเข้าใจอารมณ์ของคนที่แอบรักดี เพราะตัวเองก็แอบรักเขาเงียบๆ มาเจ็ดปีแล้ว แค่ฟังเธอยังเจ็บแทนเหมือนหัวใจโดนกรีดยังไงยังงั้น คำพูดของเขาเสียดแทงบาดลึกจนคนที่รักเขาจะเสียใจขนาดไหนหากรู้เข้า เธอไม่กล้าคิด แม้แต่คมกริชเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งฟังเงียบๆ ยังอดที่จะเอ่ยแย้งขึ้นมาไม่ได้เลยว่า

“แรงไปเปล่า นั่นน้องสาวของยัยเมย์สุดที่รักมึงเลยนะ”

ณหทัยนิ่วหน้า น้องสาวของเมษยา...

ก็คือเธอนี่ไง!

พวกเขากำลังพูดถึงเธออยู่ใช่ไหม?

“เบาได้เบา ยังไงมึงก็ยังต้องเจอหน้าน้องเขาผ่านแฟนมึงอยู่บ่อยๆ เดี๋ยวน้องเมย์จะพลอยลำบากใจเปล่าๆ” นุกูลเสริมทับ

“กูไม่สน เกลียดก็คือเกลียด แค่เห็นหน้าก็รังเกียจแล้ว!”

เกลียด?

รังเกียจ?

ขยะแขยง?

นี่คือสิ่งที่เขาคิดกับเธอสินะ...

ณหทัยกระตุกยิ้มขื่น หัวใจถูกกระแทกรุนแรงคล้ายตกจากตึกสูงจนน็อก สมองช็อตจนชาไร้ความรู้สึก ความเจ็บปวดฉายชัดบนหัวคิ้วที่ขมวดแน่น ก่อนจะลุกลามปวดร้าวไปทั้งกระบอกตาที่ร้อนผ่าว ไม่ทันกะพริบตาหยดน้ำตาก็ร่วงเผาะ จากหนึ่งหยดกลายเป็นหลายหยดร่วงรินไม่ขาดสาย พริบตาเดียวก็นองหน้าทำให้เธอตาพร่าจนมองอะไรไม่เห็น เช็ดเท่าไรก็ไม่หมดและไม่หยุดไหล

ความรู้สึกที่ถูก ‘หักอก’ มันทรมานแบบนี้นี่เอง

หญิงสาวเงยหน้าหวังให้น้ำตาที่ทะลักล้นอยู่ตอนนี้ไหลย้อนคืนกลับไป ชะล้างความรู้สึกที่มืดมนขุ่นมัวให้ใสสะอาดดังเดิม อย่างน้อยๆ ก็ให้สองตาที่กำลังมองท้องฟ้าแดดจ้าอยู่ตอนนี้ ไม่สลัวมัวหม่นครึ้มเมฆครึ้มฝนเหมือนหัวใจเธอที่ถูกคลื่นพายุถาโถม จนเหน็บหนาวปวดร้าวลึกซึ้งไปถึงกระดูก

เธอยิ้มกว้าง...

เจ็บก็ยิ้ม ทรมานก็ยิ้ม ยิ่งเสียใจยิ่งต้องยิ้มให้กว้างๆ ยิ้ม...จนกว่าหัวใจเธอจะเข้มแข็งสามารถก้าวข้ามผ่านมันไปได้เหมือนทุกครั้ง

ก็แค่อกหัก!

แค่เรื่องเล็กๆ ที่ใครๆ ก็เคยเจอ อาจจะเจ็บปวดทรมานอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงตายสักหน่อย ใช่ว่าเธอเองจะไม่รับรู้ว่าเพลิงครามชอบใครอีกคนที่ไม่ใช่เธอ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังดึงดันจะไปต่อให้ได้ ต้องเจ็บอย่างนี้ก็คือผลลัพธ์ที่เธอต้องรับมันให้ได้

อกหักน่ะเรื่องเล็ก อกเล็กสิเรื่องใหญ่!

หัวใจเธอดวงแค่นี้เอง ค่อยๆ ถอนตัวถอนใจและความรู้สึกออกมาจากเพลิงครามทีละน้อย เธอเชื่อวันหนึ่งเธอจะเลิกรักเขาได้อย่างหมดใจ

หรือถ้าไม่หมด ก็คงจะเหลือเพียงแค่...เศษใจ