เพลิงครามอุ้มณหทัยมายังรถที่จอดรออยู่ ประคองเธอเข้าไปนั่งอย่างระมัดระวัง ปัดผมที่ปิดหน้าออกให้อย่างเบามือ ประทับจูบอ่อนโยนกลางหน้าผาก มองสภาพเมียตัวน้อยที่มอมแมมผมเผ้ากระเซิง มีคราบน้ำตาแห้งกรังให้เห็นอยู่จางๆ ก็อดสงสารไม่ได้ มากกว่าสิ่งอื่นใดเขาเป็นห่วงเธอจับใจ กลัวว่ายาสลบที่ไอ้เดนคนมันใช้จะมีผลข้างเคียงกับเธอ จึงเอ่ยปากว่า
“ฉันพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน”
ณหทัยหน้าม่อย ดึงชายเสื้อเขามองตาเขาละห้อย
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องไปหรอก”
“ไม่ได้” ใจอยากจะดุที่เธอชะล่าใจไม่ดูแลตัวเองเท่าที่ควร แต่ก็กลัวว่าเธอจะยิ่งตกใจจนขวัญเสีย เลยต้องกล่อมกันเสียงนุ่มว่า “ไปตรวจดูสักนิดเถอะนะ ฉันเป็นห่วง ไม่รู้ยาสลบที่มันใช้เป็นอันตรายกับเธอยังไงบ้างรึเปล่า”
ณหทัยกระตุกดึงเสื้อเขาแรงขึ้น มองตาปริบๆ
“ไม่ต้องมาอ้อน” เพลิงครามพูดเสียงแข็งก็จริง แต่พอสบตากลมโตใสซื่อเหมือนลูกแมวน้อย ไหนจะใบหน้าบวมแดงที่ทำเอาเขาปวดใจ
