เพลิงครามอุปทานรู้สึกเหมือนเจ็บจมูกขึ้นมาทันทีที่นึกถึง ตัวเขาเองก็ยังอึ้งไม่หาย เห็นณหทัยตัวเล็กๆ อย่างนี้ ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนตั้งเยอะ ถีบยอดหน้าเขาทีเหมือนฟันจะหักไปทั้งแผง ถ้าตอนนั้นเลือดกำเดาไหลด้วยละก็ เขาคงยิ่งขายหน้ามากกว่านั้น
“ทำไงได้ล่ะ ก็ตอนนั้นเธอโมโหฉันมากจนไม่ฟังอะไรเลย เอาแต่ไล่ฉันท่าเดียว ขืนฉันไม่ยอมให้เธอระบายอารมณ์สักหน่อย เธอคงไม่ยอมคุยกับฉันดีๆ แน่” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าจนใจ ดูจะเกรงๆ เมียสาวอยู่ไม่น้อย
“แต่ก็ต้องขอบคุณเธอนะใบหม่อนที่ไม่ได้ตัดใจจากฉันจนไม่เหลือเยื่อใย อย่างน้อยก็พอจะหลงเหลือเศษเสี้ยวในใจให้ฉันอยู่บ้าง ทำให้ฉันไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังที่เสียเธอไป”
“ก็ถ้าคุณรู้ตัวช้ากว่านี้ มันก็ไม่แน่”
“เป็นโชคดีของฉัน” เพลิงครามเอ่ยยิ้มๆ กระชับกอดเธออย่างปลื้มปริ่ม “ฉันสัญญาว่าจะรักษาโอกาสที่เธอให้มาอย่างดีที่สุด”
“ค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณจะรักและถนอมฉันเป็นอย่
