ก็เพราะรัก “ฝน พูดจริงใช่ไหม หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มตาโต รีบละล่ำละลักถามด้วยความดีใจระคนตื่นเต้น ว่าปลายฝนยิ้มกว้างแล้ว ทว่าพระพายกลับยิ้มกว้างกว่า สานสบกับนัยน์ตาสีอ่อนเพื่อขอคำยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง “พูดจริงค่ะ ฝนไม่ได้โกรธแล้ว” หายโกรธนานแล้วด้วย “ฝนยอมให้โอกาสพี่แล้วใช่ไหม” “อื้ม” ปลายฝนพยักหน้ายิ้ม ๆ และนั่นยิ่งทำให้พระพายตื่นเต้น หัวใจลิงโลดมากกว่าเดิม “หมายความว่าต่อจากนี้เราไม่ต้องห่างกันแล้วใช่ไหม เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหมฝน” เขารัวคำถามออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ครั้นเห็นใบหน้าสวยพยักหน้าตอบว่า ‘ใช่’ เขาก็ยิ่งดีใจจนทำอะไรไม่ถูก และพูดอะไรต่อไม่ออก ทว่าขอบตากลับเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสที่กำลังจะรินไหลลงมาด้วยรู้สึกตื้นตัน “พี่พายร้องไห้ทำไมเนี่ย” ปลายฝนถามกลั้วขำนิด ๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปหมายจะซับน้ำตาให้ แต่ยังไม่ทันได้ซับ ร่างของเธอก็ถูกเขาดึงเข้าไปก