คิดมากไปเอง
งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของสายป่านในค่ำนี้เป็นไปอย่างราบรื่น ทุกคนบนโต๊ะเฮฮาและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ปลายฝนที่รู้สึกไม่สบายใจในช่วงแรกก็รู้สึกผ่อนคลายลง หลังจากได้มาสัมผัสตัวตนจริง ๆ ของสาวรุ่นพี่เวลาอยู่กับเพื่อน เพราะความเป็นกันเองของสายป่าน ทำให้เธอเข้าถึงและสนิทกับเพื่อนทุกคนในกลุ่ม ไม่ได้เฉพาะเจาะจงกับแค่พระพายคนเดียว
“ยิ้มหน้าบานแบบนี้ สบายใจแล้วสิ” ธาราแซวเพื่อนที่นั่งคิ้วขมวดมาทั้งวัน ทว่าตอนนี้กลับยิ้มกว้างราวกับคนไม่มีเรื่องค้างคาในใจ ระหว่างยืนล้างมืออยู่ในห้องน้ำ
“ก็นิดหนึ่ง เพราะดูพี่เขาก็สนิท แล้วก็เทกแคร์เพื่อนทุกคน” ปลายฝนตอบยิ้ม ๆ พลางยื่นแขนไปกดสบู่เหลวมาล้างมือ
“จริง ๆ พี่ป่านเขาก็เป็นแบบนี้นะ กับกลุ่มเพื่อนที่เรียนมัธยมก็เป็นแบบนี้ ก็สนิทกับเพื่อนทุกคน แต่จะสนิทกับพี่พายมากกว่าคนอื่น อืม...ก็น่าจะฟีลเหมือนกลุ่มเราที่ตั้มสนิทกับพวกเราทุกคน แต่ก็จะสนิทไ
