จริง ๆ น่ะอยากดื่มนะ...แต่หมอก้องบอกไว้ว่าห้ามดื่มถ้าไม่มีเขาอยู่ด้วย ถึงจะงอนเขาแค่ไหนฉันก็ไม่ขัดคำสั่งหรอก เพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นยังไง...ดื่มนิดเดียวเมาเหมือนหมา......เข้าใจนะ
นั่งดื่มน้ำเปล่าไป คุยกับณคุณไปเรื่อยเปื่อย...
“กลับกันเถอะ” เสียงน้อยหน่าเรียกฉันกับณคุณ
“อือ...” พอฉันลุกขึ้นยืนเท่านั้นแหละ เซเกือบล้มดีนะที่ณคุณคว้าเอวไว้ได้ทัน...ฉันไม่ได้ดื่มนี่...ทำไมเหมือนจะเมา..คงเพราะเสียงเพลงและหลาย ๆ อย่างมั้ง
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ฉันรีบดึงมือเขาออกจากเอว...ไม่น่ามาเลย บอกตามตรงว่าถ้าเป็นผู้ชายอื่นฉันจะไม่ชอบให้โดนตัว ไม่รู้สิ รู้สึกอึดอัด รู้สึกผิดกับหมอก้อง ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดและมันก็แค่อุบัติเหตุ
ทำไมความรู้สึกมันเสียวสันหลังยังไงชอบกล...ขนลุกซู่...เย็นตรงท้ายทอยแปลก ๆ...
“พี่ตะวันผมไปส่งไหมครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรณคุณ พี่เอารถมา”
“ไม่ได้หรอกครับอันตราย ผมขับ
