ปฐวีจับร่างที่เมาปลิ้นยัดเข้าไปในรถแล้วปิดประตูดังโครมอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะอ้อมกลับมานั่งประจำที่ฝั่งคนขับแล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดให้คนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
"อื้อ!" บัวบูชารู้สึกนั่งไม่สบายจึงขยับตัว ดวงตาที่ปิดค่อยๆ ปรือขึ้นก็เห็นภาพเป็นเงาพอรางๆ พยายามเพ่งก็เห็นใบหน้าบูดๆ เบี้ยวๆ ของใครสักคน
"ปลาเหรอ? ทำมายหน้าเป็นแบบนั้น"
"แบบนั้นน่ะแบบไหน" เสียงขุ่นๆ ถามขึ้น
"ก็...ม่ายรู้สิ อ๋อ! นึกออกแล้ว เหมือน..." เธอหยุดพูดไปเพียงเท่านั้นก่อนจะหัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไร มีอะไรน่าขัน" ปฐวีถามหน้ามุ่ยแล้วค่อยๆ ออกรถ ส่วนคนเมาก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด จนเขาทนไม่ไหวหักรถเข้าข้างทางเบรกจนตัวโก่ง
"ถามว่ามีอะไรน่าขันนักหนา!" มือหนาบีบต้นแขนเรียวเล็กแล้วเขย่าร่างอ่อนปวกเปียกคาดคั้นเอาคำตอบ
"โอ๊ย! ทำไมรุนแรงนักล่ะยัยปลา ไปโกรธใครมาเนี่ย มันเจ็บนะ" หล่อนยังคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนตัวเอ
