"ฉันเกลียดคุณ!" คำคำนี้ยังก้องอยู่ในหัวปฐวีตลอดเวลา รู้สึกเหมือนธนูอาบยาพิษปักแทงลงมากลางใจ หากเป็นเมื่อก่อนคงไม่รู้สึกรู้สา ทว่าบัดนี้คำพูดทุกคำของเธอล้วนมีผลต่อความรู้สึกของเขาทั้งสิ้น
"แหวนนี่ไม่ใช่เครื่องพันธนาการไม่สามารถผูกมัดอะไรได้ แล้วถ้าฉันถอดมันออกเราจะจบกันใช่ไหม งั้นก็เอาของคุณคืนไป จบกันแค่นี้ ลาก่อน!" น้ำเสียงและแววตาเย็นยะเยือกนั้นยิ่งทำให้ปฐวีขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด รู้สึกร่างกายหมดแรงจนไม่อาจก้าวขาวิ่งตามเธอไป
แหวนที่เธอยัดคืนใส่มือให้ก็ยังกำไว้อย่างหวงแหนกลัวว่ามันจะหล่นหาย ก่อนจะเดินคอตกกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง ซึ่งพอมองไปรอบๆ ก็เห็นแขกบางตาลงเพราะมีบางส่วนทยอยกันกลับไปบ้างแล้ว
แล้วพ่อเลี้ยงหนุ่มก็สบตาเข้ากับวิชญะที่ดูมีสีหน้าร้อนใจ ก่อนอีกฝ่ายจะสืบเท้าเข้ามาหา
"บัวล่ะครับ เห็นพี่ตามเธอออกไป แล้วทำไมถึงกลับมาคนเดียว" ชายหนุ่มถามอย่างร้อนใจ เพราะดูท่าทางทั้งสองคนเหมื
