หลังจากหลบเข้ามาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำอยู่ครู่ใหญ่เขมจิราก็กลับออกมา แต่พอมาถึงที่นั่งก็ยังได้ยินคำชมบัวบูชาไม่หยุด
"อ้าวหนูเขม หายไปเข้าห้องน้ำซะนาน ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ" ครอบครัวของกฤษณะเองก็รู้จักและคบค้าสมาคมกับครอบครัวของเขมจิรามานานแล้วเช่นกัน ตั้งแต่ลูกๆ ยังเล็กจนป่านนี้โตกันหมดแล้ว
"เปล่าค่ะ หนูสบายดี" หญิงสาวตอบพลางก้มหน้าซ่อนแววตาประกายขุ่นเคือง
"งั้นก็ดีไปจ้ะ นึกว่าหนูไม่สบายเสียอีก"
"ขอบคุณคุณป้าที่เป็นห่วงค่ะ แต่หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ขอตัวไปหาคนอื่นๆ ก่อนนะคะ" ว่าแล้วเขมจิราก็ลุกออกไป บัวบูชามองตามไปก็เห็นว่าคนอื่นๆ ที่ว่านั้นหมายถึงปฐวีนั่นเอง
"ครอบครัวของเรารู้จักกันมานาน ทั้งหนูเขม ตาปัถย์และตามิลก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตัวเท่ากะเปี๊ยก" มารดาของกฤษณะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาของบัวบูชาที่มองตามเขมจิราไป
"ค่ะ" หญิงสาวรับคำสั้นๆ ก่อนจะหันไปสบตากับมารดาของเขมจิราที่นั่งอยู่ฝั่ง
