3-VALEN | แกรนด์โอเพนนิ่ง
1577 คำ
Grand Opening
- sweet V sweet -
"ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะหนูวาเลน บินไปประเทศนู้นประเทศนี้ตั้งนาน ในที่สุดก็มีร้านเป็นของตัวเองสักที^^"
มนุษย์ป้าคนที่หนึ่ง ชื่อตอแหล
"ใช่ๆ ป้าดีใจด้วยนะที่ประสบผลสำเร็จ เปิดร้านบิงซูเล็กๆในห้างของครอบครัวฉลาดมาก ไม่ต้องเสียค่าเช่าเลยเนอะ "
มนุษย์ป้าคนที่สอง ชื่อสาระแน
"แหม ดิฉันดีใจแทนคุณหญิงอุ่นนะคะที่ลูกสาวประสบความสำเร็จสักที จะได้เติบโตและก้าวหน้าเหมือนพี่ชายเนอะ"
มนุษย์ป้าคนที่สาม ชื่อกระแหนะกระแหน
"ขอโทษนะคะ...วันนี้วันดี สงบปากสงบคำให้เกียรติเจ้าของงานก็ดีนะคะ^^"
"วาเลน ไม่เอาลูก" แม่คว้าข้อมือฉันแล้วกระตุกเบาๆให้หยุด แต่ฉันกลับจับมือท่านออก...แล้วกอดอกมองมนุษย์ป้าสามคนนั้นแทน
"ปากดีแบบนี้ ลูกตัวเองได้ดีรึยังคะ?"
"อะ...อะไรนะ? คุณหญิงอุ่น! ลูกสาวคุณหญิงทำไมพูดจาไม่น่ารักแบบนี้"
"ใจเย็นๆวาเลน คุณคะ...คุณ!" แม่ทั้งห้ามทั้งหันไปเรียกพ่อฉัน แต่ฉันไม่สนใจ ก้าวไปหาป้าสามคนนั้นอีกครั้ง และกดตาต่ำมองแหวนปลอมๆกับกระเป๋าไร้รสนิยมนั่น
"หึ พวกป้าไม่ได้มีหุ้นที่นี่ ไม่ได้มีหุ้น ZER กรุ๊ป แค่เป็นคนที่แม่หนูรู้จักในสมาคม หนูไม่สนิทค่ะ ฉะนั้นช่วยพิจารณาคำพูดของตัวเองด้วย ว่าคำพูดพวกนั้นมันเหมาะที่จะพูดกับหนูรึเปล่า เพราะหนูไม่ใช่แม่...หนูไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น"
ป้าทั้งสามเบิกตากว้าง บ้างก็ยกมือทาบอก แถมหน้าที่แต่งมาจัดๆ ตอนนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัดด้วย
"ไปกันเถอะ ป่ะๆ"
"ใช่ไปกันเถอะ อุตส่าห์มาแสดงความยินดีแท้ๆ"
"ขอโทษด้วยนะคะพี่ๆ วาเลนคงเหนื่อย ขอโทษจริงๆ"
แม่ฉันยกมือไหว้ขอโทษขอโพยใหญ่ แต่เมื่อพ่อฉันเห็นและเดินมา มือของท่านก็ถูกดันลงทันที
จนตอนนี้ป้าสามคนหน้าเหลือสองนิ้ว
"อะไรของคุณ?" แม่หันไปถามพ่อด้วยสีหน้าตกใจ
"ไม่ต้องขอโทษ ทำดีมากวาเลนถ้าใครไม่จริงใจ...ก็ไม่ต้องจริงใจตอบ" พ่อพูดจบก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าในร้าน ในขณะที่แม่ฉันมองตามหลังด้วยความงุนงง
"ให้ตายสิ...เป็นอะไรกันไปหมด ส่วนเราวาเลนไปกินรังแตนที่ไหนมา รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่บ้างนะลูก"
พอแม่ถามเท่านั้นแหละ ฉันก็หันไปยิ้มให้กับแม่เฉกเช่นวาเลนคนเดิม...
"หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่ต่อไปนี้หนูจะไม่ยอมให้ใครมาพูดจาดูถูกอีกแล้ว เหมือนที่พ่อพูดไงคะ...ใครจริงใจด้วยก็จริงใจตอบ^^ "
แล้วแม่ฉันก็ถอนหายใจทันที
"เฮ้อ~ อะไรมองข้ามได้ก็มองข้ามเถอะวาเลน โตแล้วนะ เมื่อก่อนไม่เห็นลูกจะคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้เลย"
"ก็เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน และที่สำคัญทำไมต้องมองข้ามคนที่พูดจาบั่นทอนคะ แม่ช่วยคบเพื่อนที่มีคุณภาพด้วยนะ เลิกคบกับพวกดีปลอมๆได้แล้ว ป้าพวกนั้นไม่จริงใจกับแม่หรอก เข้ามาตีสนิทกับแม่ก็เพราะเงินทั้งนั้น"
"วาเลน! อย่าทำให้แม่ต้องดุวาเลนนะ"
ฉันไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด กลับส่งยิ้มให้ท่านหวานๆ แล้วหันหลังเดินเข้าไปในร้านแทน
แต่ทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้านสีชมพูสดใส โลกของฉันก็เปลี่ยนไปถนัด ฉันเดินฉีกยิ้มหวานให้ลูกค้าทุกคนในร้าน รวมถึงถามความเห็นของรสชาติบิงซูที่ฉันลงทุนไปเรียนและนำเข้ามาจากเกาหลี
ทำทุกอย่างให้มันสดใสร่าเริง เหมือนตัวเองยังเป็นวาเลนไทน์คนก่อน
คนที่มันโง่งม
คนที่มันเคยตาบอด
และคนที่มันรักจนไม่เห็นความระยำตำบอนของคนที่ไว้ใจ
ซึ่งฉันดีใจที่ผ่านมันมาได้ จนได้มายืนในจุดที่ตัวเองมีเกาะป้องกันอย่างแน่นหนาแบบนี้
สามเดือนที่แล้ว...
ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
"วาเลนมาแล้ว~~ กอดๆ หอมๆ"
ทันทีที่ลากกระเป๋าออกมาจากอาคารผู้โดยสารขาเข้า ฉันก็โดนหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา แถมยังโดนควงแขนดึงไปที่ประตูทางออกของตึกอย่างเร่งรีบ
ซึ่งเจ้าของมือเป็นเพื่อนรักของฉันเอง เธอชื่อ 'น้ำอิง' เป็นแอร์โฮสเตสสาวสวยรูทบินต่างประเทศ และที่ฉันได้รู้จักจนสนิทสนม ก็เพราะช่วงมหาลัยเราสองคนเคยมาเรียนภาษาที่เกาหลีด้วยกัน
ตอนนั้นน้ำอิงน่ารักมากๆ เธอช่วยติวให้ฉัน หนำซ้ำยังพาฉันไปเปิดโลกกว้าง และรู้จักเพื่อนใหม่ๆที่นิสัยดีไม่แพ้กัน นั่นก็คือเพื่อนผู้ชายลูกครึ่งเกาหลีที่มาเรียนด้วยอีกคลาส
เขาชื่อ...
"ปล่อยแขนแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะน้ำอิง-_-^"
นึกถึงก็มาพอดี คนๆนั้นที่ว่าคือแฟนฉันเอง เขาชื่อทิวไผ่เป็นลูกครึ่งเกาหลีที่เกิดเมืองไทย แต่สุดท้ายพ่อแม่แยกทางกัน
และที่ตอนนี้เขามาอยู่เกาหลี ก็เพราะแม่เขาได้จากไปตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย ทิวไผ่ไม่เหลือใครแม้กระทั่งญาติพี่น้อง พ่อจึงขอให้มาอยู่ที่เกาหลีด้วยกันก่อน และหยุดเรื่องเรียนต่างๆเอาไว้
ค่ะ เขาเรียนไม่จบ ไม่มีใบปริญญาใดๆ ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้ให้ครอบครัวรู้ ตั้งใจว่าตัวเองเรียนจบและทำงาน ถึงจะเข้าไปขออนุญาตพวกท่าน เพราะฉันกับแฟนมีฐานะต่างกัน อยากให้เขาสร้างเนื้อสร้างตัวมีงานทำที่มั่นคงก่อน
เพราะอย่างน้อยๆมันก็ทำให้เราดูโต และดูรับผิดชอบตัวเองได้
"โอ๊ย! จะรักทำไมนักหนาทิวไผ่" น้ำอิงบ่นกระปอดกระแปด
"แฟนใคร ใครก็รัก"
"แต่ฉันก็เพื่อนนะ นายหลงแฟนเกินไปแล้ว"
"อืม เธอควรไสหัวไป" ฉันได้ยินแบบนั้นก็หันไปตีแขนทิวไผ่ทันที
เพียะ!
"โอ๊ย ตีไผ่ทำไม?"
"ทำไมพูดแบบนี้กับน้ำอิงล่ะ?"
"ทำไมจะพูดไม่ได้ ตอนนี้เวลาของไผ่เป็นของวาเลน คนเดียวแล้วนะ" ทิวไผ่ว่าจบก็จับมือฉันไปควงแขนตัวเอง จนน้ำอิงมองตามแวบนึงแล้วเบ้ปากใส่เขา
"แหม...น้อยๆหน่อย ฉันแลนด์มาเจอแกไม่ทันข้ามวันเลย!"
ทิวไผ่ไม่สนใจ เขาหันไปดึงที่ลากกระเป๋าแล้วเดินนำไปที่ป้ายรถประจำทางของสนามบิน
"ไปกันเถอะวาเลน " ฉันไม่ตอบ ไม่เดิน เอาแต่มองไปที่จุดหมายที่ทิวไผ่จะไป ซึ่งตรงนั้นมันเป็นที่ขึ้นรถบัสแบบธรรมดามาก
ถึงสภาพจะดีกว่าไทยแลนด์แดนสไมล์ แต่ฉันพึ่งแลนด์มาเหนื่อยๆ ฉันไม่สะดวกที่จะขึ้นรถแบบนี้
"เราต้องไปรถบัสธรรมดาเหรอ? " ทิวไผ่หยุดเดินแล้วหันมามองฉันสลับกับน้ำอิง
"อืม ทำไมเหรอ?"
"แบบอื่นไม่ได้เหรอ? แท็กซี่ ลีมูซีนบัสอะไรก็ได้ ที่มีที่นั่งกว้างๆ"
เท่านั้นแหละทิวไผ่ก็เดินกลับมาหาฉันทันที
"ไผ่ไม่มีเงินหรอกนะวาเลน รถบัสธรรมดาก็ดีออกถึงเหมือนกัน ไปกันเถอะนะ"
"วาเลนจ่ายเองก็ได้"
"ไม่ได้ ไผ่เป็นเจ้าบ้านนะ แท็กซี่วาเลนก็นั่งแล้ว ลีมูซีนบัส รถไฟความเร็วสูงก็ลองแล้ว รอบนี้นั่งธรรมดาบ้างดีกว่านะ"
"แกว่าไงน้ำอิง" ฉันหันไปถามความเห็นน้ำอิง ที่ยืนกอดอกฟังบทสนทนาของเราอยู่เงียบๆ
"ลองดูก็ดีนะแก ฉันยังไงก็ได้"
ค่ะ สุดท้ายฉันก็ต้องยอมจำใจเดินไปขึ้นรถบัสธรรมดาเข้าเมือง ซึ่งมันจอดบ่อยมาก! จอดเป็นวักเป็นเวร จอดจนฉันที่เหนื่อยอยู่ เหนื่อยขึ้นไปอีก
จนสุดท้ายความเหนื่อยล้านั้น มันทำให้ฉันต้องเอนไปซบไหล่ทิวไผ่เพื่อพักสายตาบ้าง
"พักก่อนนะ ถึงโรงแรมเดี๋ยวไผ่ปลุก" ทิวไผ่บอกพร้อมลูบหัวฉันไปด้วย
"อื้ม"
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วหลับตาลง จนสักพักประมาณสิบนาที...ก็รู้สึกได้ว่าทิวไผ่ขยับ พร้อมๆกับเสียงกุ๊งกิ๊งของสร้อยข้อมือน้ำอิงดังผ่านหูฉันแว่วๆ
สองคนนั้นคงหันไปคุยกัน
เฮ้อ แต่ทำไมทิวไผ่ขยับไม่หยุดเลยเนี่ย
ฉันเปิดตาขึ้นช้าๆ ทั้งที่ซบไหล่กว้างของแฟนตัวเอง ซึ่งมันพอดิบพอดีที่แสงไฟริมถนนส่องเข้ามาตกกระทบกับไฟในรถบัส เผยให้เห็นเงาสะท้อนของคนข้างหลังอันเลือนลาง ผ่านหน้าต่างที่ฉันมองอยู่
แต่ภาพที่เห็น...มันทำให้ฉันเบิกตากว้าง และใจหล่อนวูบลงไปที่ตาตุ่ม
เพราะน้ำอิงที่นั่งอยู่เบาะหลังเรา เธอกำลังโน้มมาเกาะที่นั่งของทิวไผ่ ซึ่งตอนนี้เขาหันไปและจมูกน้ำอิงนั้นก็ใกล้กับแก้มเขานิดเดียว
____________
ตอนที่ 2 ไม่ได้หายนะคะ พอดีเค้าลบออกเพราะเป็น intro คู่ใบผัก x กัปตันโซล After Sex คืนวันไนต์ของนายกัปตัน (ลงจบแล้วค่ะ)
- ผู้เขียน
