หลังจากที่ย้ายกลับมาหาบ้านเช่าในตัวอำเภอข้าง ๆ ที่ห่างจากไร่ของนายหัวเกือบร้อยกิโลเมตร ได้หนึ่งเดือนพอดี ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ร้านข้าวแกงของแก้วตาก็ไปได้สวย เนื่องจากเธอทำอาหารอร่อยและราคาไม่แพง จึงสามารถมีลูกค้าเข้ามาทานอย่างต่อเนื่อง และร้านที่เธอเปิด ก็อยู่บริเวณหน้าศูนย์ราชการ ทำให้ตอนนี้เริ่มมีลูกค้าประจำที่ทำงานในสำนักงานมาทานตลอด
โดยมีพราวมุกที่ท้องอ่อน ๆ เป็นลูกมือ เธอไปฝากท้องที่โรงพยาบาลประจำอำเภอเรียบร้อยแล้ว อาการทางจิตใจที่เหมือนจะเป็นซึมเศร้าก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ตอนย้ายมาแรก ๆ เธอแทบนอนไม่หลับเลย ร่วมกับอาการเหม่อลอย เศร้าโศก เพราะคิดถึงนายหัวกันต์ หวังว่าเขาอาจจะมาง้อ มาขอคืนดี แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข่าวคราวของคนที่ไร่ก็เงียบหายไปในสายลม ราวกับเธอและเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มีเพียงชีวิตน้อย ๆ ที่อยู่ในท้องเธอเท่านั้น บอกให้รู้ว่าทุกอย่างเคยเกิดขึ้
