หลังจากที่พ้นบ้านใหญ่มาแล้ว พราวมุกทรุดตัวลงกับพื้นทันทีอย่างหมดแรง ก่อนจะสะอื้นไห้จนตัวสั่น โดยมีผู้เป็นแม่อย่างแก้วตาประคองตัวเอาไว้ และร้องไห้เสียใจไปกับเธอด้วย เธอเข้าใจหัวอกของลูกดี ว่าหญิงสาวเจ็บปวดแค่ไหน ในจะตอนนี้ที่เธอกลังท้องลูกของนายหัวอยู่อีกด้วย
"ฮึก ฮืออออ แม่จ๋า พราวเจ็บ เจ็บจนพราวจะขาดใจแล้ว ฮือออออออ" น้ำตาของพราวมุกที่ร่วงหล่นลงมาอย่างไม่ขาดสาย มันทำให้คนเป็นแม่อย่างแก้วตาใจสลายและร้องไห้ไปกับเธอด้วย
"พราวยังมีนะลูก แล้วอีกอย่าง พราวอย่าลืมว่า พราวก็มีหลานของแม่อยู่ในท้อง เข้มแข็งสิลูก อย่าร้องไห้อีกเลย ลูกเสียใจเท่าไหร่ คนเป็นแม่ มันเจ็บ มันทรมานใจมากกว่าเป็นร้อยเท่า ทำใจซะนะลูก คิดซะว่าเรากับเขาคงไม่ใช่เนื้อคู่กันนะ"
"แต่พราวรักเขา พราวรักนายหัวกันต์ รักมาก รักยิ่งกว่าชีวิตของพราว แต่ทำไม ทำไมเขาไม่รักพราวเลย ทำไมเขาไม่เคยต้องการพราวเลย" เธอพูดตัดพ้ออย่างน่าสงสาร
