เช้าวันต่อมา
ร่างแกร่งเปลือยเปล่าที่นอนหลับอยู่บนเตียงค่อยๆ ควานมือหาร่างสวยที่นอนหลับพร้อมกันไปเมื่อคืน แต่ก็ไม่เจอจนต้องลืมตาขึ้นมามองถึงได้เห็นว่าในห้องไม่มีภรรยาของเขาอยู่แล้ว..
“ราเชลครับ” เสียงเข้มเอ่ยเรียก เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับถึงได้หยัดตัวลุก ใช้ผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป..
แกร๊ก! ทันทีที่เปิดประตูออกไปก็เจอราเชลยืนกอดอยู่กับผู้ชายที่เห็นแค่แผ่นหลังก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร
‘ธีโอ‘ ลูกชายของพ่อเลี้ยงศิลาที่เป็นเพื่อนสนิทของป๊าเขา แน่นอนว่าแม้จะต่างสายเลือด แต่พวกเราก็ผูกพันธ์กันเหมือนพี่น้อง
“ให้มันน้อยๆ หน่อย เมียกู” เสียงแหบพร่าพูดเพียงแค่นั้น ธีโอก็ผละกอดออกจากราเชลแล้วหันหน้ามามอง..
“หวงอะไร ลูกเมียกูก็นั่งอยู่นั่น อีกอย่างกูพี่น้องคิดซื่อ ไม่เหมือนมึง” ธีโอตอบกลับก่อนจะหันไปหาภรรยาอย่างพราวฟ้า เลขาเก่าของคิรินที่นั่งอยู่กับลูกชายและลูกสาวที่โซฟามุมห้
