คิรินจัดการใส่กางเกงกลับคืนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินตามราเชลเข้าไปในตัวบ้านถึงได้เห็นน้องเพลิงที่ตอนนี้คลานออกจากห้องนอนมานั่งร้องไห้อยู่ตรงกลางบ้าน…
“แล้วลงจากเตียงมายังไง” เสียงเข้มบ่นออกมาเพียงแค่นั้นก็รีบวิ่งนำภรรยาเข้าไปอุ้มตัวลูกชายขึ้นมากอดไว้ ทั้งยังใช้มือลูบไปที่หลังเล็กของลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบโยน “ออกมาหาป๊ากับมี๊เหรอครับ”
“ฮึก” เสียงสะอื้นพร้อมใบหน้าจิ้มลิ้มที่พนักหน้าให้ปะป๊าแทนคำตอบ
“โถ่ ป๊าขอโทษครับ” ถึงเวลานี้ก็ลืมอารมณ์ที่ยังโดนเมียทิ้งค้างไว้สนิท ถูกแล้วที่รีบมาหาลูก ถ้าไม่รีบมา ลูกชายเขาจะต้องคลานตามหาป๊ากับมี๊ไปถึงไหน คงจะคลานทั่วบ้านจนเข่าถลอกแน่..ปกติลูกชายนอนหลับแล้วจะไม่ค่อยตื่นกลางคัน แต่รอบนี้คงจะแปลกที่ ตื่นมาแล้วไม่เจอปะป๊ามะมี๊อยู่ข้างๆ ถึงพยายามจะตามหาเท่าที่ตัวเองจะทำได้ “เดี๋ยวป๊าพาเข้านอน นอนพร้อมกันสามคน ไม่พามะมี๊หนีออกมาแล้ว โอเคไหมครับ” ถามเพียงแค่นั้น
