ตอนที่ 7 ข้อแลกเปลี่ยนสุดคุ้มค่า

1380 คำ

เมื่อราเชลอนุญาต คิรินถึงจัดการถอดชุดคลุมด้านนอกออกทันที ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า... มือหนารวบผมยาวสีน้ำตาลไว้เผยผิวเนียนที่ด้านหลังสู่สายตา ใบหน้าคมกดสันจมูกสูดดมกลิ่นกายหอมตรงหลังคอซ้ำ ๆ จนราเชลเองต้องขยับตัวไปมา ทั้งพยายามเบี่ยงคอหนีเพื่อไม่ให้คนด้านหลังรบกวนสมาธิตัวเองที่กำลังตั้งใจโฟกัสกับข้อมูลในหน้าจอ ทื้ดดด! ทื้ดด! เสียงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะทำงานพร้อมแจ้งเตือนที่โชว์ขึ้นมา ทำราเชลเองต้องละสายตาจากหน้าจอแลปทอปเพื่อหันไปมอง ต่างจากคิรินที่ตอนนี้เอาแต่ซุกซอกคอเธอจนไม่เป็นอันสนใจกับอะไร ทั้งที่แจ้งเตือนนั้นมันมาจากโทรศัพท์ตัวเองด้วยซ้ำ วิเวียน : พี่คิรินยังใช้ใลน์เดิมหรือเปล่า วิเวียน : ทำไมอยู่ ๆ ที่คาสิโนถึงโทรมาแจ้งฉีกสัญญาการทำงาน วิเวียนทำอะไรผิดตรงไหนเหรอคะ ข้อความที่โชว์บนหน้าจอทำคนสวยที่กำลังตั้งใจอ่าน ถือวิสาสะหยิบขึ้นมากดเข้าไปดู ทื้ดด! วิเวียน : อ่านแล้ว ยังใช้ใลน์เดิมจริงด้วย วิเวียน : ช่วยบอกได้ไหมคะว่าวิเวียนทำผิดตรงไหน หรือราเชลเขางี่เง่าเรื่องวิเวียนเหมือนสมัยมหาลัย..ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ เหนื่อยแทนพี่คิรินเลย คิ้วสวยขมวดทันทีที่เห็นข้อความที่พูดพาดพิงมาถึงตัวเอง... "คิริน" "ครับ" เสียงเข้มตอบกลับในขณะที่เริ่มใช้ใบหน้ามุดไปที่แผ่นหลังสวย..มุดเข้าไปใต้ชุดนอนเดรสตัวบาง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสนใจเธอที่เอ่ยเรียก "คิรินเหนื่อยใจหรือเปล่าที่เชลงี่เง่า ขอให้คิรินไล่วิเวียนออก" "ไม่ครับ" ข้อแลกเปลี่ยนคุ้มค่าขนาดที่ว่าเขาได้รับสิ่งที่เขารอมาตลอด ก้าวข้ามเส้นที่เขาอยากทำมานาน ต่อให้ต้องไล่ออกทั้งคาสิโน ตอนนี้เขาเองก็ทำตามแบบไม่ขัด เมื่อได้คำตอบจากคนหลังตัวแล้ว เธอถึงจะพิมพ์ข้อความกดตอบกลับอีกฝ่ายไป คิริน : เหนื่อยก็พักผ่อนเยอะ ๆ นะ อุตส่าห์ไล่ออกให้ไปพักแล้ว วิเวียน : วิเวียนไม่ได้หมายถึงแบบนั้นค่ะ วิเวียน : วิเวียนอยากทำงานกับพี่ อยากทำจริงๆ อยากอยู่กับพี่ เป็นเลขาที่ช่วยให้พี่หายเหนื่อยทุกๆ เรื่อง คิริน : เหรอ เรื่องอะไรบ้างล่ะ วิเวียน : เรื่องงาน ทุกอย่าง วิเวียนจะพยายามเรียนรู้ พยายามช่วยพี่ให้ได้ทั้งหมด หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัว ถ้าพี่อยากให้ช่วยก็ช่วยได้เหมือนกันค่ะ วิเวียนเต็มใจ คิริน : เรื่องส่วนตัว? วิเวียน : วิเวียนทำได้ทุกอย่าง แค่พี่เอ่ยปาก คิริน : อะไรล่ะที่ว่าได้ทุกอย่าง วิเวียน : นอนกับพี่ ช่วยให้พี่ผ่อนคลาย หายเครียดจากงาน วิเวียนก็ทำได้นะคะ ก่อนเริ่มงาน วิเวียนรู้มาว่าพี่ยังไม่แต่งงาน พี่ไม่แตะต้องพวกผู้หญิงในผับบาร์ด้วยซ้ำ วิเวียนคิดว่าพี่ก็คงต้องการเหมือนกันแค่ต้องอดทนเพราะราเชลเอาแต่งี่เง่า แต่อยากให้พี่รู้ว่าวิเวียนช่วยได้ คิริน : เสนอตัวขึ้นเตียงกับผู้ชายง่ายๆ แบบนี้ ต่อให้ผู้ชายเขาลดตัวลงไปสนุกด้วย เขาก็คงเล่นด้วยไม่นานหรอกนะวิเวียน คิริน : ส่งรูปภาพ ภาพร่างแกร่งที่นั่งซ้อนหลังอยู่ใช้มือกอดตัวเธอไว้ทั้งยังใช้ใบหน้าคมมุดไปที่แผ่นหลังสวย ถูกส่งไปให้อีกฝ่าย.. คิริน : ราเชลที่งี่เง่า คิรินคงจะเหนื่อยใจมากถึงได้เอาแต่มุดหลังไม่หยุด ให้สอนงานแท้ๆ ทำไมถึงได้เป็นงี้น้า? คิริน : ถ้าราเชลคิดง่ายๆ เหมือนวิเวียน อยากช่วยทำให้คิรินผ่อนคลายบ้าง แค่พูดคำเดียวตอนนี้ เชลคงจะโดนคิรินอุ้มเข้าห้องเลยล่ะ วิเวียนว่าไหมคะ คิริน : แล้วทำไมวิเวียนพยายามเข้าหาตั้งแต่สมัยมหาลัยจนตอนนี้ ทำทุกทาง คิรินยังไม่สนใจเลย เพราะอะไรน้า คิริน : รู้คุณค่าของตัวเองนะคะ ผู้ชายเขาสนุกกับคนที่เอื้อมถึงได้ง่ายๆ แต่กับคนที่เขาเอื้อมถึงได้ยาก เขาจะอยากรักษา คงคุณค่ามันเอาไว้เชิดหน้าชูตา เคียงคู่ตัวเองไปตลอด ไม่ใช่แค่ครั้งคราว อันนี้พี่ราเชลสอนเพราะหวังดีค่ะ อีกอย่าง พี่อายุเยอะกว่า มาเรียกแค่ราเชลเฉยๆ สนิทกันเหรอคะ อ่านแล้ว... ข้อความสุดท้ายที่ราเชลพิมพ์ส่งไป ถูกกดอ่านโดยที่ไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา.. เธอเองถึงจะวางโทรศัพท์กลับคืนไว้ที่เดิมแล้วหันไปหาคนด้านหลังตัว คิรินตอนนี้ยังมุดกดจูบไปทั่วหลัง แถมยังดึงสายชุดเธอลงจนชุดลงไปกองไว้ที่เอว ราเชลเองขยับตัวเพียงนิดเพื่อจะหันไปคุยกับอีกคนได้สะดวก แค่นั้นก้นอวบก็บดเบียดกับแก่นกายใหญ่ที่นูนจนเธอสัมผัสได้ "คิริน" "ขา" เสียงตอบกลับหวานหู... "เชลอ่านเสร็จแล้วเหรอ" "เรามาเล่นเกมอะไรกันอีกดีไหม" สิ้นสุดคำพูดของราเชล ใบหน้าคมที่มุดอยู่ด้านหลังจนไม่สนใจโลกภายนอกอยู่นานสองนานตอนนี้กลับรีบผละหน้าออก เงยมาสบตากับเธอ "เกมส์อะไรครับ หืม" "สลับกันขออะไรก็ได้ มีข้อแม้ว่าถ้าอีกคนทำให้ตามที่ขอ คนที่ขอก็ต้องยอมให้สิ่งตอบแทนตามที่อีกคนต้องการ" "ทุกอย่าง?" คิ้วเข้มขมวด เอ่ยถามอีกคนด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "อือ ทุกอย่าง" "ดีลค่ะ" "เชลมีเรื่องอยากจะขอ เชลเริ่มขอก่อนเลยได้ไหม" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน...การคุยกับวิเวียนทำให้เธอคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้มีพราวฟ้าเป็นเลขาที่ช่วยงานทั้งโซนคาสิโนและผับ คนแบบพราวฟ้าที่ไว้ใจได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ให้เกียรติเธอและคิริน หาไม่ได้ง่ายๆ เหมือนอย่างก่อนหน้าที่เลขาจะเป็นพราวฟ้า มีเลขาที่พยายามจะเข้าหาคิรินหลายต่อหลายคน จนมาเป็นพราวฟ้าที่มาทำหน้าที่เลขานานเกินไป เธอเลยลืมไปสนิท..จนประโยคของวิเวียนที่สะกิดความทรงจำนั้นของเธอกลับมา หลังจากวิเวียน ไม่รู้เลขาคนใหม่จะเป็นยังไง มาในรูปแบบไหน เธอเองไม่อยากให้มีปัญหามากวนใจอีก อีกอย่าง เธออยู่มาจนขนาดนี้ ก็ควรจะถึงเวลาที่เธอเองจะต้องมาบริหารงานในโซนของผับด้วยตัวเองบ้าง จะมีข้ออ้างจากป๊าหรือคิรินมาบอกว่ามันอันตรายเกินไปแล้วยังไงกัน พราวฟ้าก็ผู้หญิง ยังจัดการได้ดีเลย ใบหน้าคมพยักหน้าตอบรับ...แล้วทำไมจะไม่ได้ ได้อยู่แล้ว เขารอให้เชลขอด้วยซ้ำ "สอนงานให้เชล หลังจากวันนี้เชลขอบริหารโซนผับด้วยตัวเอง" "ไม่ได้ครับ อันตรายเกินไป" แม้จะอยากยอมใจจะขาด แต่กับเรื่องที่แลกมาด้วยความปลอดภัย เขาไม่เห็นด้วย.. "เชลโตแล้วคิริน เชลทำได้ วันนึงถ้าไม่มีป๊าแล้ว เชลก็ควรสานต่อธุรกิจป๊าต่อไปได้ ไม่ใช่เหรอ" "..." "คิรินสอนงานเชล ให้เชลได้บริหารเอง เชลพูดไปแล้วไง มันมีข้อแลกเปลี่ยน แค่คิรินยอม" "ข้อแลกเปลี่ยน.. อะไรก็ได้?" "อือ" "ก็ถ้าเชลทำตามข้อแม้ว่าให้อยู่ในสายตาคิรินจนกว่าคิรินจะวางใจ ไม่ทำอะไรเอง ต้องมีคิรินอยู่ด้วยตลอด" ร่างแกร่งครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตอบอีกคนออกไป "หมายถึงยอมเหรอ" "ครับ" "เย้!" ใบหน้าสวยแสดงท่าทีดีใจจนออกนอกหน้า กำลังจะหยัดตัวยืนเพื่อกระโดดโลดเต้นแต่กลับโดนคิรินดึงตัวกลับมานั่งลงบนตัก.. "คิรินตอบรับคำขอไปแล้ว แล้วเรื่องที่ต้องตอบแทน?" "ก็ขอมาสิ อยากได้อะไร" "คิรินเห็นของเล่นในกล่องสีดำอันนั้น" "..." ได้ยินแบบนั้น แก้มสวยก็ขึ้นสี รีบเบี่ยงสายตาหลบหน้าคนด้านหลังไป "อยากลองเล่นกับเชลบ้าง ได้ไหมครับ" "เชลแค่นอนเฉย ๆ คิรินจะใช้มันเล่นกับเชลเอง" "นะครับราเชล"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more