EPISODE2

1213 คำ

วิศวะขย้ำรัก (Engineer’nTaboo SS2) EPISODE2 “อ้าว...งั้นกูไปด้วย” เมื่อควีนจะไปองศาจึงตามแฟนสาวทันที “เฌอก็ไปค่า ขอขนมเยอะ ๆ” “บวกหนึ่ง กูไปด้วย น้องเฌอไป พี่เบสท์ไปค่ะ” บีเบสท์เองก็ไม่ปล่อยให้เฌอปรางไปคนเดียวเช่นกัน สาวไปไหนเขาไปด้วย “แป้งก็ไปค่ะ เดี๋ยวไปหาซื้อของขวัญกันนะ” ปั้นแป้งว่า แล้วหันมาถามแฟนหนุ่มข้าง ๆ “ได้ แล้วแต่แป้ง” แทครับคำสาวน้อย “ท่าทางจะไปกันหมด ฝั่งตะวันตกว่าไง” เมื่อเห็นว่าใคร ๆ ก็ไม่ปฏิเสธ สีฝุ่นจึงหันมาถามทางพวกของยูเนส “ฝุ่นไปเฮียก็ไป” เท็ดว่า ทำให้ยูเนสหันไปถามสาวน้อยข้าง ๆ “ว่าไง” “มะลิแล้วแต่เฮียเนสค่ะ” เธองึมงำบอกเขา แล้วเลื่อนแก้วน้ำอัดลมให้ ทำให้ยูเนสพยักหน้ารับ “กูกับมะลิไปด้วย” ยูเนสให้คำตอบ “ผมไอ้เอ็มไป” โยฮันก็ตอบรับเช่นกัน “ผม ไอ้เรย์ ไอ้เตย์ไป” นำทัพว่า “ส้มกับพี่ซันไปค่า” ส้มใสที่วันนี้แวะมาสนุกยกมือพร้อมยิ้มร่า “สรุปไปกันหมด เหลือมึงแล้วไอ้ไมล์” ดิวเห็นว่าทุกคนให้คำตอบหมดแล้ว จึงวกกลับมาที่ไม้เบื่อไม้เมาอย่างพันไมล์ “กูไป! จะเอาเค้กไปปาหน้าแม่ง” พันไมล์เอ่ยเสียงขุ่นใส่ ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจจากยัยจิ๋วข้าง ๆ “พี่ห้ามก่อเรื่องสิ” เธอทำเสียงอ้อนเขา “สงบศึกบ้างมึงสองคน” ซึ่งท่าทางไม่ลงรอยนั้น ทำให้น่านน้ำต้องเอ่ยปรามเพื่อน เพราะถึงต้าจะชอบน้องหนูแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดฝืนใจให้เธอมารัก ก็แค่บอกความรู้สึกให้เธอรู้ตามประสาคนยังตัดใจไม่ได้ “แล้วพี่อันล่ะ พี่ไม่ไปเหรอ” ยาหยีหันมาถามรุ่นพี่สาว “ยะ...ยังไม่รู้เลย” นั่นทำให้อันอันได้แต่ทำหน้าไม่ถูก ตอนไปเที่ยวเกาะเธอกับต้ามีความทรงจำไม่ค่อยดีต่อกัน และเขาก็ไม่ชอบขี้หน้าเธอมากด้วย บางทีเขาคงไม่อยากให้เธอไปงานวันเกิดหรอก “ทุกคนไปกันหมดเลยนะ” ปั้นแป้งเห็นสาวน้อยมีสีหน้าลำบากใจจึงเอ่ยย้ำ แต่อันอันก็ทำเพียงเหลือบสายตาไปยังเจ้าของงาน ซึ่งเขาไม่มองเธอแม้แต่น้อย และท่าทางของต้าก็ทำให้เธอเจ็บปวดใจได้เสมอ “อัน...อันยังไม่รู้ค่ะ” เธอตอบปั้นแป้งไปแค่นั้น ซึ่งท่าทางอ้อมแอ้มน่ารำคาญนั่น ก็ทำให้ต้าโพล่งขึ้นเสียงเรียบ “ใครอยากมาก็มา จัดที่บีชบาร์สี่ทุ่ม ไม่มีไรแล้วใช่ไหม” “อย่ามีเลย หยุดความร้าวฉานแค่นี้เหอะ” โยฮันปราม “งั้นกินข้าวได้ยัง” เท็ดเห็นด้วย ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มลงมือกินมื้อค่ำอย่างจริงจัง “เดี๋ยว! กูขอบอกอย่าง ใครไม่มางานไอ้ต้า กูเรียกไอ้หน้าหมา!” ยูเนสหันมาเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะยกยิ้มร้ายใส่พันไมล์ “ดักไอ้ไมล์จัด” น่านน้ำได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ “คิดว่ากูไม่กล้าไปมั้ง รอเจอกูเลย” พันไมล์เองก็ยอมแพ้ไม่เป็นเช่นกัน ก็แค่งานวันเกิด ทำไมเขาจะไม่กล้าไป “พี่หยุดตีกับคนอื่นได้แล้วค่ะ กินข้าวกัน” ซินเห็นว่าพันไมล์โดนใคร ๆ เย้าแหย่จนหัวร้อน ก็ได้แต่ปราม แล้วคีบน่องไก่ทอดให้เขา “เธอชอบเข้าข้างมันว่ะ” ชายหนุ่มทำเสียงงอนใส่ แต่ยัยจิ๋วกลับระบายยิ้มน่ารักให้ “หนูต้องเข้าข้างพี่อยู่แล้ว แล้วหนูก็ไม่อยากให้พี่ทะเลาะกัน” ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังอ้อนกันอยู่ ทำให้พันไมล์หรี่สายตามองหน้าเธอ ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มน้อย “เชื่อเธอก็ได้ แต่ต้องมีรางวัลนะ” ชายหนุ่มกระซิบ แววตาของพันไมล์ส่อประกายเจ้าเล่ห์ ทำให้ซินขยับยิ้มใส่ แล้วยกนิ้วเคาะลงที่กลีบปากบางสวยของเขาเบา ๆ “พี่มีแผนไหมคะ” เธอย้อนถามเขา ทำให้พันไมล์หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างชอบใจ “ไม่มี” เขาว่า “ประทานโทษนะ คือพวกกูยังอยู่ กับข้าวจะหวานหมดแล้วเนี่ย” ดิวเห็นสองคนจี๋จ๋าใส่กันไปมาก็อดพูดไม่ได้ เพราะหมั่นไส้เหลือเกิน “มึงควรมีแฟน” เท็ดว่าเพื่อน “ตั้งแต่คบกับไอ้ฝุ่นมึงปากดี” ดิวสวนเพื่อน “ผมก็ควรมี และต้องเป็นน้องหยีด้วย” โยฮันว่า “มึงไม่แหลมสักเรื่องจะตาย?” ดิวย้อนไอ้เด็กทันทีเช่นกัน “ผมไม่อยากอยู่เป็นโสดแบบเฮียนี่หว่า” “เอาเถอะ ๆ แป้งว่ากินข้าวกันก่อนไหม ใครจะโสดจะมีแฟนค่อยว่ากัน แต่สรุปว่าทุกคนจะไปงานพี่ต้านะคะ” ปั้นแป้งต้องออกปากปราม เพราะขืนให้พวกเฮียต่อปากต่อคำกัน อาหารคงเย็นพอดี “ตามนั้น” องศาตอบแทนให้ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้มีเพียงสาวน้อยอันอันที่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ลำพัง เพราะเรื่องราวตอนไปเกาะระหว่างเธอกับต้ามันค่อนข้างแย่สุด ๆ เธอไม่รู้เลยว่าเขาอยากให้เธอไปร่วมงานจริงหรือไม่ หรือแค่พูดตัดบทให้ทุกคนเท่านั้น วันถัดมา...ณ มหาวิทยาลัย N วันนี้ต้ายังคงมาถึงมหา’ลัยก่อนเพื่อนเช่นเคย เพราะเขาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบการตื่นมาวิ่งตอนเช้ามืด และเลือกฝากมื้อแรกของวันไว้กับนมและขนมปัง ชายหนุ่มเดินมานั่งลงที่ม้านั่งใต้ถุนตึกพร้อมขนมปังในมือ สายตาคู่คมทอดมองไปยังบรรยากาศเดิม ๆ แล้วก็คิดไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ชีวิตที่ธรรมดาแสนเรียบง่ายของเขา จู่ ๆ ก็มีสีสันขึ้นมาเมื่อเจอกับสาวน้อยชื่อ ‘ซิน’ คนนั้น ครั้งแรกเลยที่หัวใจของเขามันเต้นระรัวแรงขนาดนั้น ไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตา น้ำเสียง กิริยาของเธอล้วนสะกดตรึงสายตาและความสนใจของเขาไว้ได้อย่างชะงักงัน เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจีบใครสักคนขึ้นมา “ไงวะต้า! มาเช้าจริงว่ะ” เพื่อนร่วมคณะที่เพิ่งมาถึงส่งเสียงทักทายมา ทำให้ต้าพยักพเยิดหน้าให้ “ว่าแต่ช่วงนี้กูไม่เห็นน้องนักเรียนเอ็มดีแอลเอาขนมมาฝากเลยนี่หว่า น้องเขาถอดใจแล้วเหรอวะ น่าเสียดายน้องโคตรสวย” อีกฝ่ายถามอย่างอยากรู้ เพราะพักหลัง ๆ มาพวกเขาไม่เห็นสาวน้อยนักเรียนจากโรงเรียนชื่อดังมายืนรอต้าที่หน้ามหา’ลัยเช้าเย็นแล้ว “กูไม่สนเด็ก ไม่มาก็ดีแล้ว” ต้าตอบส่ง ๆ เรื่องระหว่างเขากับเด็กอันอันตอนไปเที่ยวเกาะมันแย่ขนาดนั้น เด็กนั่นคงไม่กล้ามาเจอเขาเหมือนเดิมแล้ว “เออ ๆ ก็แค่ถามแหละ เสียดาย...น้องสวยว่ะ งั้นพวกกูขึ้นตึกก่อนแล้วกัน” เพื่อนร่วมคณะว่า แล้วเดินขึ้นตึกไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more