EPISODE7
1290 คำ
วิศวะขย้ำรัก
(Engineer’nTaboo SS2)
EPISODE7
“เฮียถือให้นะ หนูไปจ่ายเงินสิ” ชายหนุ่มเอ่ย แล้วยกยิ้มน้อย ๆ
“งั้นเฮียรอตรงนี้นะ หยีไปสแกนจ่ายแป๊บเดียว” สาวน้อยว่าแล้วเดินไปยังเสาใกล้ ๆ กับจุดที่มารดาของเกื้อกำลังรีดผ้าอยู่ ตรงนั้นมีป้ายคิวอาร์โค้ดแปะไว้ให้ลูกค้า และเมื่อคล้อยหลังยาหยี ชายหนุ่มทั้งสองต่างมองจ้องตากันเขม็งทีเดียว
“บ้านมึงไม่มีรึไง ป่านนี้ยังเสร่อตามน้องมาที่นี่อีก” เกื้อเอ่ยเสียงเบาแค่ให้โยฮันได้ยินเท่านั้น
“ไม่เสือกเรื่องกูดิ แล้วก็อย่าเสือกมายุ่งกับผู้หญิงของกูด้วย” โยฮันเอ่ยลอดไรฟัน ไอ้เวรนี่คงรู้ว่าน้องยาหยีคนสวยของเขาจะมาเอาของ มันถึงได้เดินถอดเสื้ออยู่ในร้าน คงหวังจะอ่อยเธอล่ะสิท่า แต่โทษทีที่เฮียโยคนนี้มาด้วยเว้ย
“จ่ายเสร็จแล้วค่ะ” ระหว่างที่สองหนุ่มกำลังฟาดฟันกันทางสายตา ยาหยีก็เดินกลับมาเสียแล้ว
“คราวหน้าไม่ต้องมาก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เดินเอาไปส่งที่บ้านก็ได้” เกื้อหันมาบอกสาวน้อย หวังประกาศความสนิทสนมระหว่างเขากับสาวน้อยยาหยีให้ศัตรูหัวใจได้รู้ แต่เธอกลับส่ายหน้าเป็นระวิง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หยีมาเอาเองได้ พี่เกื้อซ้อมบาสก็เหนื่อยแล้ว” เธอให้เหตุผล แล้วเผยยิ้มให้
“เล่นบาสยังเหนื่อยจะไปทำไรกิน” ทว่าพอสาวน้อยพูดไปแบบนั้น โยฮันกลับพึมพำออกมาแล้วกรอกตาใส่เกื้อ
“เฮียโย!” เธอดุคนชอบหาเรื่อง
“เฮียพูดลอย ๆ ไม่ได้ว่าใคร” เขาว่า แล้วไหวไหล่ใส่เกื้อ
“กลับเถอะค่ะ หยีกลับก่อนนะคะพี่เกื้อ ป้าก้อย” ยาหยีต้องรีบบอกลา เพราะขืนอยู่นานกว่านี้โยฮันคงจะแกว่งปากหาเรื่องชาวบ้านอีก
“กลับเถอะลูก เย็นมากแล้ว” ป้าก้อยส่งเสียงมา ซึ่งเกื้อทำได้เพียงมองตามหลังสาวน้อยไปเท่านั้น ส่วนไอ้เวรนั่น...สักวันต้องโดนดี
เวลาต่อมา...หลังกลับมาถึงบ้านของดิว โยฮันก็ต้องทำหน้าเซ็งจัด เมื่อเห็นว่าดิวกลับมาถึงแล้ว เวลาแห่งความสุขของเขามันสิ้นสุดลงตรงนี้แล้วสินะ จะบ้าตาย!
“มึงนี่มันสุดยอด ไป ๆ มา ๆ ก็หาโอกาสมาส่งน้องหยีกูถึงบ้าน” เพียงเห็นหน้าวาจาก็เอ่ยชมกันทีเดียว
“นิดหน่อยน่า ผมมาส่งน้องถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วกัน”
“ส่งแล้วก็ไปดิ รอรถแห่มารับมึงรึไง” ดิวไล่ส่งจนคุณยายต้องออกมาปรามหลานชายคนโต
“ตาดิวทำไมถึงว่าเพื่อนแบบนั้นล่ะหืม”
“เพื่อนอะไรล่ะครับ ไอ้เด็กนี่มันมาจีบน้องหยีต่างหาก”
“ผมจริงใจนะครับยาย ไม่ได้จะหลอกอะไรน้อง” โยฮันรีบอธิบาย เมื่อคุณยายรู้ถึงจุดประสงค์ของเขาแล้ว
“ยาหยียังเด็กนะ” คุณยายเกริ่น ทำโยฮันหน้าจ๋อย
“ผมรู้ครับ แต่ผมรอน้องได้” ชายหนุ่มพึมพำ นั่นทำให้สาวน้อยไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับเขาดี
“วันนี้ก็กลับก่อนเถอะนะ ค่ำแล้วรถจะเยอะ” คุณยายไม่ได้ตอบอะไร ท่านเพียงตัดบทไปแค่นั้น ราวกับว่าในใจยังคงต้องการเวลาในการพิจารณาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของลูกหลานที่กำลังเติบโตขึ้นทุกวัน
“งั้นผมกลับนะครับ สวัสดีครับ” โยฮันยกมือไหว้ลาท่าน
“เอ่อ...หยีขอเดินไปส่งเฮียโยที่รถนะคะ” ยาหยีเอ่ย และเห็นว่าคุณยายพยักหน้ารับคำขอของเธอ สาวน้อยจึงเดินตามรุ่นพี่หนุ่มไป
“เฮียกลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาหาอีก” โยฮันบอกลาแล้วขยับยิ้ม
“จากเอ็มดีแอลมาฝั่งตะวันตกไม่ใช่ใกล้ ๆ เฮียไม่ต้องมาบ่อย ๆ หรอก เปลืองน้ำมันจะตาย ตอนเย็นรถเยอะด้วยค่ะ” สาวน้อยว่า
“หนูเป็นห่วงเฮียเหรอ” เขาย้อนถามแล้วอมยิ้ม
“ก็บอกว่าเปลืองน้ำมันไงล่ะ!” สาวน้อยเฉไฉทั้งที่แก้มแดงซ่าน
“เปลืองช่างมัน เฮียอยากได้ความสบายใจ ว่าหลังเลิกเรียนแล้วหนูกลับถึงบ้าน ไม่มีใครมาวอแวหนู” เขาบอกเหตุผล ยิ่งอยู่ไกลยิ่งดูแลได้ยาก พอไกลสายตามาก ๆ มันจึงเกิดเป็นความกังวล นี่เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่เหลือเกิน เป็นความหวงแหน เป็นความกระวนกระวายใจที่โยฮันไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนเลย
“ไม่มีใครมาวอแวหยีเท่าเฮียแล้วค่ะ” เธอว่าใส่แล้วก็นึกขำเขา
“ยอมให้เฮียวอแวหนูคนเดียวก็พอนะ” เขาเอ่ยขอทันที
“ถึงมีคนอื่นเข้ามา เฮียก็ไล่อยู่ดีนี่นา” ยาหยีว่า ไม่ใช่ว่าไม่รู้ถึงความรู้สึกของเกื้อที่มักจะแสดงออกว่าใส่ใจเธอเป็นพิเศษ แต่เพราะยาหยีไม่ได้มีใจให้เขา เธอจึงรักษาระยะห่างและคงความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องไว้เสมอ แต่กับโยฮันนั้น...ทั้งที่เธอสร้างระยะขึ้นมาก็แล้ว ปฏิเสธก็แล้ว พยายามหลบหลีกก็แล้ว แต่เขากลับมีหนทางเข้ามาสร้างความปั่นป่วนให้เธอได้เสมอ นั่นทำให้ยาหยีไม่รู้เลยว่าถ้าวันหนึ่งเธอเกิดหวั่นไหวกับโยฮันขึ้นมา วันนั้นเขาจะยังทุ่มเทและตั้งใจที่จะสานสัมพันธ์กันต่อหรือไม่
“ต้องไล่สิ คนนี้เฮียจองแล้วนี่” โยฮันว่า แล้วยื่นมือมาดึงเอาโบว์ผูกผมสีแดงของเธอไป
“เอาคืนมานะ! เฮียจะเอาไปทำไม”
“ขอไว้เป็นของแทนใจนะ ถ้าน้องหยีชอบเฮียเมื่อไหร่ ให้ส่งโบว์อีกข้างมา...มันจะได้อยู่เป็นคู่กัน” ชายหนุ่มว่า แล้วสอดโบว์มัดผมของเธอไว้ในกระเป๋าเสื้อช็อป นั่นทำให้สาวน้อยไม่รู้เลยว่าจะขอคืนดีไหม
“งั้นก็...เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่หยีไม่รู้นะว่าเฮียจะได้อีกเส้นไหม ต้องดูพฤติกรรมนาน ๆ เลย” เธอบอกเขา ทำให้คนฟังโน้มตัวลงมาหาจนใบหน้าหล่อเหลือร้ายอยู่ในระดับสายตาเธอ
“เฮียตื้อเก่งนะ ถึงจะไม่เคยจีบสาว แต่เฮียก็มั่นใจว่าตื้อเก่ง จะทำให้หนูใจอ่อน ยอมคบกับเฮียให้ได้ หนูเตรียมโบว์รอเลย” เขาบอกย้ำให้เธอเข้าใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป
อีกด้านหนึ่ง...ณ ห้างสรรพสินค้า เขต MDL
เจ้าของร่างเล็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายชื่อดังของเขตเดินหิ้วของพะรุงพะรังออกมา ได้แต่ชะงักฝีเท้าอยู่กับที่เมื่อเบื้องหน้าเธอคือชายหนุ่มที่พักหลัง ๆ มานี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะไปเจอเขาแล้ว
พี่ต้า...เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคายสไตล์ชายไทย โดดเด่นที่รูปร่างสูงใหญ่ราวนายแบบ อันอันยังคงเก็บความประทับใจแรกที่ได้เจอเขาไว้ในหัวใจเสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถเข้าไปแทนที่คนในใจของต้าได้ก็ตาม
“ต้าจะกินอะไรดี หรือจะซื้อไปกินที่ห้องเหมียวดีคะ จะค้างกับเหมียวใช่ไหม เหมียวชวนค้างหลายครั้งแล้วนะ ทำไมใจแข็งจัง” น้ำเสียงออดอ้อนของสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่เดินควงแขนเขามา ทำให้อันอันหลุบสายตาลงต่ำ ตั้งใจจะก้มหน้าก้มตาเดินเลี่ยงคนทั้งคู่ไปทั้งอย่างนั้น ทว่าตอนที่เดินสวนกันถุงของที่เธอหิ้วมา มันดันไปเกี่ยวกับพวงกุญแจที่ห้อยอยู่กับกระเป๋าของหญิงสาวคนนั้นนี่สิ...บ้าชะมัด!
- ผู้เขียน
