EPISODE8
1348 คำ
วิศวะขย้ำรัก
(Engineer’nTaboo SS2)
EPISODE8
“ว้าย! ต้าเดี๋ยวค่ะ กระเป๋าเหมียวมันติดอะไรไม่รู้” เหมียวส่งเสียงบอก ทำให้ชายหนุ่มหยุดเดิน สายตาคู่คมจ้องมายังเจ้าของร่างเล็กในชุดนักเรียนคุ้นตา เขาตั้งใจว่าจะทำเป็นไม่เห็นเด็กนั่นแล้วเชียว ทำไมยังมีเรื่องให้ต้องหยุดเดินด้วยวะ
“พี่อย่าดึงสิคะ! ดึงแบบนั้นของหนูมัน...”
ตุบ!
พูดยังไม่ทันจบแรงดึงของเหมียวก็ทำให้ถุงของในมืออันอันหลุดจากมือไป ทั้งผักและผลไม้ที่ซื้อมากระเด็นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นจนสาวน้อยพูดอะไรไม่ออกสักคำ ยัยพี่บ้านี่มันน่าด่าจริง ๆ
“บ้าเอ้ย! ซวยจริง ๆ ค่ะต้า พวงกุญแจเหมียวขาดจนได้” สาวสวยเอ่ยอย่างหงุดหงิด พลางเดินไปใช้เท้าเขี่ย ๆ ผักที่ทับอยู่บนพวงกุญแจเธอ อันอันเห็นอย่างนั้นก็ชักจะเหลืออดขึ้นมา
“พี่ไม่ทำเกินไปรึไง! ใช้เท้าเขี่ยแบบนั้นได้ไง นั่นของกินนะ” เธอขึ้นเสียง ซึ่งน้ำเสียงที่คล้ายคลึงกับสาวตัวน้อยในดวงใจ มันทำให้ต้ากัดกรามกรอด หากฟังเพียงแค่เสียง ใบหน้าอ่อนใสของสาวน้อยตัวเล็กนั่นก็คงปรากฏขึ้นมาชัดเจน แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ใช่เธอ
“ก็แค่ผัก อีกอย่างมันตกพื้นแล้ว น้องยังจะเก็บไปกินอีกเหรอ แหม...ที่บ้านคงลำบากสินะ” เหมียวจีบปากจีบคอใส่ สายตาที่มองมาบ่งบอกว่ากำลังดูแคลนสาวน้อยนักเรียนเต็มที่
“ที่บ้าน...” ได้ฟังถ้อยคำหยามหยันก็พาลของขึ้น แต่อันอันยังไม่ทันได้สวนกลับให้สาแก่ใจ เสียงดุ ๆ ของต้าก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“จ่ายเงินก็จบ อย่าเสียเวลาเลยน่า” ต้าว่าเสียงเรียบแล้วล้วงเอาธนบัตรสีม่วงมายัดใส่มือสาวน้อย ก่อนที่เขาจะรั้งข้อมือของเหมียวไว้ แล้วเดินจากไปทันที ให้ตาย! เขาทำตัวน่าโมโหจริง ๆ นะ
“หยุดเลยนะ พี่ต้าหยุดนะ!” ถูกเขาดูแคลนมาขนาดนี้ อันอันถึงกับเส้นขมับเต้นตุบ ๆ เธอสาวเท้าตามชายหนุ่มพร้อมส่งเสียงเรียก นั่นทำให้ต้าหันกลับมามองสาวน้อย
“น้อยไปรึไง” ต้าเลิกคิ้วถาม สีหน้ายังคงนิ่งเรียบไม่เปลี่ยน ทั้ง ๆ ที่ดูออกว่าอันอันกำลังโมโหแค่ไหน แต่เขากลับทำเป็นมองไม่เห็นและเลือกที่จะพูดจาร้าย ๆ ใส่เธอ
“พูดบ้าอะไร! ดูชื่อสถาบันก็น่าจะรู้สถานะการเงินแล้วนี่ คิดว่าเด็กโรงเรียนเอ็มดีแอลไม่มีเงินรึไง เป็นรุ่นพี่...ก็ช่วยทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย” สาวน้อยเอ่ยเสียงฉุน ก่อนจะยัดเงินคืนใส่มือเขา แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างคนที่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกกันง่าย ๆ
“อ้อ! ก็เลยมีเงินเหลือซื้อขนมมาแจกใคร ๆ ทุกเช้าสินะ” พอโดนเธอสวนมาแบบนั้น ต้าก็ยอกย้อนเจ็บแสบ วันนี้น้องไอ้โยปากดีจังแฮะ
“พี่ต้า...เหอะ! งั้นก็คิดว่าอันตาบอดแล้วกัน”
แต่แทนที่ต้าจะเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของเธอมากขึ้น อันอันกลับตอบมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ทำราวกับว่าเรื่องก่อนหน้านี้ที่เธอมาเจอมาบอกชอบเขาทุกเช้าเย็นมันเป็นเรื่องผิดพลาดอย่างนั้นแหละ
“อีเด็กไร้มารยาท ที่บ้านไม่สั่งสอนสินะ” เหมียวเห็นว่าต้าโดนพูดใส่แบบนั้นก็รีบออกตัว เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะโมโหจนยกเลิกเดตวันนี้
“สั่งสอน! สั่งสอนดีด้วย แต่หนูแค่เลือกปฏิบัติ” เธอว่าเสียงหยัน
“ก้าวร้าวจังนะ หรือปกติเธอเป็นคนแบบนี้” ยิ่งเห็นว่าสาวน้อยพยศมากแค่ไหน ต้าก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ และอยากกำราบท่าทางอวดดีนั้น
“ทำไมต้าพูดเหมือนรู้จักเด็กนี่จังคะ”
“เด็กน้อยที่เคยมาวอแวน่ะ” ต้าว่า ตอกย้ำให้อันอันย้อนคิดไปถึงการกระทำของเธอ และมันทำให้สาวน้อยถึงกับกำมือแน่น เขาต้องพูดให้เธอเสียใจสินะ ต้องตอกย้ำว่าเธอโดนปฏิเสธมานับครั้งไม่ถ้วนสินะ
“ต๊าย! ไม่รอขึ้นมหา’ลัยก่อนเหรอ รีบร้อนหาผู้ชายจังนะหนู เหลือเชื่อจริง ๆ” เหมียวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งมองมาด้วยสายตาเยาะหยัน
“ใจร้ายจริงนะ...ต้องพูดให้อันโต้ตอบพี่ไม่ได้สินะ พอใจแล้วสิ สาแก่ใจพี่รึยัง” สาวน้อยเอ่ยเสียงเครือ และก่อนที่หยาดน้ำตาจะรินหล่น อันอันก็ได้หมุนตัวเดินจากไปเสียก่อน ต้องรีบไปก่อนที่จะขายหน้าไปมากกว่านี้ ไปให้พ้น ๆ ต้าซะ เธอไม่ควรให้เขาเห็นว่าเธอร้องไห้เสียใจเพราะการกระทำของเขาอีก...เขามันใจร้ายจริง ๆ
คล้อยหลังสาวน้อยนักเรียนต้าที่ยังคงสีหน้านิ่งเรียบก็ชักแขนข้างที่เหมียวกอดอยู่ออก ท่าทางวันนี้เขาจะไม่มีอารมณ์ไปไหนแล้วล่ะ
“กลับก่อนนะ ไม่มีอารมณ์แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหน้าตาเฉย
“อะไรนะคะต้า! จะเทนัดเหมียวเหรอ” เหมียวแหวลั่น เพราะอีเด็กนั่นงั้นเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“บอกว่าจะกลับแล้วไง เลิกทำเสียงน่ารำคาญเถอะน่า” เขาเอ่ย ก่อนจะเดินจากไปทันที นั่นทำให้สาวสวยพูดอะไรไม่ออกเลย
“กรี๊ด! เพราะแกเลยอีเด็กผี ทำให้ฉันโดนต้าเทนัด” เหมียวส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างหัวเสีย กว่าจะนัดเดตกับชายหนุ่มได้มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลย เพราะถึงแม้ต้าจะไม่ได้มาจากตระกูลร่ำรวยอะไร แต่เรื่องรูปร่างหน้าตา และความฮอตบนเตียงที่ถูกเล่าต่อกันมาในหมู่สาว ๆ ก็ทำให้ใคร ๆ อยากลองมีค่ำคืนแสนเร่าร้อนกับเขาทั้งนั้น ยิ่งพักหลัง ๆ มานี้มีคนเห็นว่ากลุ่มของต้าไปสนิทสนมกับกลุ่มเด็กมหา’ลัยMDLและมหา’ลัยฝั่งตะวันตก ความนิยมของเขาก็ยิ่งพุ่งพรวดทีเดียว
“คอยดูเถอะต้า รอถึงปาร์ตี้วันเกิดต้าเมื่อไหร่ เหมียวจะทำให้ต้าเป็นของเหมียวให้ได้เลย” สาวสวยเอ่ยแล้วยกยิ้มร้ายบนมุมปาก คราวนี้แหละเธอจะได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มของต้าและสานสัมพันธ์กับพวกเด็กMDL
อีกด้านหนึ่ง...ณ เรือนกระจกที่พักซิน
พันไมล์และสาวน้อยที่นัดกันออกไปซื้อของขวัญให้ต้า รวมถึงข้าวของที่ยัยจิ๋วบอกว่าอยากได้ ต่างพากันนำของมาเก็บ ก่อนที่เขาจะเห็นว่าเธอจัดแจงเอาชุดอุปกรณ์ห่อของขวัญออกมาเตรียมไว้
“จ้างก็จบแล้ว” พันไมล์เอ่ยเสียงเนือย ยัยจิ๋วไม่เห็นจะต้องห่อเองเลยนี่หว่า ขืนไอ้ต้ารู้มันคงดีใจตายห่า
“จะจ้างทำไมคะ กระดาษที่ซื้อมาตั้งแต่ตอนวันเกิดเฮียเนสยังเหลือตั้งหลายลาย ริบบิ้นก็มี หนูห่อเองประหยัดกว่าตั้งเยอะ” ซินแย้ง แล้วล้วงเอาของขวัญที่พันไมล์เลือกออกมาจากถุงกระดาษ
“จ้องของขวัญแล้วยิ้มคืออะไร” ยิ่งมองก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ แม้จะบอกว่าอยากผ่อนความตึงเรื่องของต้า แต่พอเห็นยัยจิ๋วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พันไมล์ก็อดหงุดหงิดไม่ได้
“ไม่มีอะไรค่ะ ยิ้มเพราะพี่อุตส่าห์ช่วยเลือก” เธอว่าแล้วยิ้มให้เขา
“เลือกมั่ว ๆ ไปงั้นแหละ” พันไมล์บอกปัดราวไม่สนใจ
“จริงอะ! มั่วแบบว่า...ไอ้ต้าต้องสีดำ ยี่ห้อนี้ดีกว่า จะเอาของไม่มีเทสไม่ได้ ราคาต้องสูงหน่อยคุณภาพจะได้ดี เลือกมั่วแล้วเหรอ” ซินได้ทีแซวเขาชุดใหญ่ ทำให้พันไมล์ถึงกับพูดไม่ออก
“ไปอาบน้ำดีกว่า ร้อนฉิบ!” เมื่อเถียงไม่ออกพันไมล์จึงจะเดินออกไป แต่ก็ไม่วายหันมามองสาวน้อย
- ผู้เขียน
