ตอนที่ 17 ความรู้สึก
“แม่มารับป้อนกลับบ้าน”
หัวใจของผมเหมือนมันกำลังปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กับคำพูดของแม่ ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงแม่ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะลืมพ่อ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงบ้านของผม
ระเบียงคอนโดของคุณเนลสันซึ่งผมชอบออกไปยืนรับลมบ่อยๆ ทุกๆ หนึ่งชั่วโมงจะมีขบวนรถไฟวิ่งผ่านอยู่ด้านหลังไกลออกไปแต่มันยังพอมองเห็นได้ในระยะสายตา ทุกๆ ครั้งที่ผมเห็นมัน
ผมจะหวนนึกถึงวันที่ผมปีนหน้าต่างเพื่อกระโดดลงมาจากระเบียงบ้านบนชั้นสอง ผมยังจำภาพสุดท้ายก่อนที่ผมจะหันหลัง จากบ้านมา บ้านที่ผมเกิดและเติบโตมาตั้งแต่เด็กจนโต มันไม่เคยเลือนหายออกไปจากความทรงจำของผม รวมไปถึงคนที่ผมรักมากที่สุด ทั้งสองคน
“ป้อนมีอะไรอย่างนั้นเหรอ” เสียงของคุณเนลสันเดินออกมาตามผม อาจจะเพราะเห็นว่าผมยังไม่เดินกลับเข้าไปด้านในเสียที ฝ่ามืออุ่นๆ ที่ผมคุ้นเคยวางทาบลงมาบน
