ตอนที่ 11 หน้าที่
Part Nelson
เมื่อผมได้ข้อมูลในสิ่งที่ผมต้องการแล้วจึงตั้งใจจะเอาโทรศัพท์ไปคืนให้กับเจ้าของ ผมเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนของป้อน พร้อมกับยกมือเพื่อตั้งใจจะเคาะเรียกเจ้าของห้อง แต่ผมยังไม่ทันจะเคาะให้สัญญาณใดๆ หูก็แว่วได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังร้องไห้ดังทะลุผ่านออกมาหลังบานประตูไม้
ผมเลื่อนมือไปขยับลูกบิดเบาๆ แล้วเห็นว่ามันถูกล็อกและผมไม่อยากทำให้คนข้างในรู้ตัวจนสลัดความรู้สึกและเสียงร้องไห้นั้นทิ้งไปจากการรับรู้ของผม กุญแจสำรองคือเครื่องมือที่ถูกผมนำมาใช้ไขเปิดเพื่อต้องการเห็นว่ายังมีอะไรอื่นที่ผมควรจะรู้เกี่ยวกับเด็กคนนี้บ้าง
ภายในห้องนอนโคมไฟจากหัวเตียงยังคงส่องแสงสีส้มนวล ทำให้ผมเห็นภาพของเด็กหนุ่มอายุน้อยนอนอยู่บนเตียง โดยไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าผมกำลังก้าวเข้ามาภายในห้อง ผมค่อยๆ ขยับเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงนอนจึงเห็นว่าเปลือกตาบางจนเห็นเส้นเลือดสีชมพูนั้นมันฉ่ำไป
