บทที่ 43
เป่ายิงฉุบ
ฉันขับรถมาจอดอยู่ที่คลินิกของคุณหมอธันวา ตอนนี้คุณหมอธันวากำลังยืนรอฉันอยู่ด้านใน เมื่อคืนฉันไม่ได้บอกเขาว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน แค่บอกจะรีบไปเคลียร์ปัญหาเสร็จแล้วจะรีบกลับมาที่นี่
ฉันเปิดประตูรถเดินเข้ามา คุณวินกับคุณเวย์ก็ประคองสภาพร่างกายอันบอบช้ำเดินตามมาด้วย ทำเอาผู้ช่วยกับคุณหมอพากันตกใจ จนต้องรีบเข้ามาช่วยปฐมพยาบาล
"เดี๋ยว ของหมาหรือเปล่าเนี่ย!"
คุณวินดันมือผู้ช่วยออกไป เพราะเห็นผู้ช่วยกำลังหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลบนใบหน้าของเขา
"ก็ของหมาทั้งนั้นแหละค่ะ ไม่มีของคนเลย"
"ใช้ได้ครับ ของพวกนี้ยังไม่ทันได้แกะใช้ ยังไม่มีหมาตัวไหนได้ใช้ครับ"
"สาบานว่าชาตินี้กูต้องเตะปากมึงให้ได้"
"คุณวินพูดอะไรของคุณ คุณหมอคะ ตอนนี้พ่อฉันท่านรู้เรื่องราวของฉันแล้ว พ่อฉันตัดใจแล้วค่ะ ท่านอนุญาตให้ฉันไปอยู่กับพวกเขาทั้งสองคน"
"คุณแสนดีเลยมาลาผมใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ ฉันดีใจนะคะที่ไ
