คำเตือน
838 คำ
@โรงอาหาร
"หิวจะแย่....กูจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้วเนี้ย
"หิวก็กินเยอะๆ...เก็บแรงเอาไว้มากๆ กูว่าบ่ายนี้มึงโดนพี่สายฟ้าเอาคืนแน่
"มึงจะกลัวอะไร อย่างมากก็แค่สั่งทำโทษ กูโดนทำโทษจนชินแหละ...
"แหม...พูดเหมือนง่ายเนาะ...นี่ขากูยังก้าวไม่ออกอยู่เลย เพราะวิ่งเป็นเพื่อนมึงเนี้ย....
"โธ่..เอวาเพื่อนรัก...น่าสงสาร..เอางี้เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงมึงเอง...ตอบแทนที่มึงอยู่ข้างกูแม้ในยามที่กูถูกรุ่นพี่จอมเผด็จการทำโทษ...
"ดูพูดเข้า..เดี๋ยวพี่เขามาได้ยินก็เป็นเรื่องอีกหรอก...
"กลัวที่ไหน 5555
มิวนิคกำลังพูดจาหยอกล้อกันอยู่กับเอวา ก่อนจะมีใครบางคนเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วกระชากผมเธอเต็มแรง
"หมับ !!!
"โอ้ย.....!!! ใครวะ..
"อุ้ย ! โทษทีนะน้องพอดีมือพี่ลั้นน่ะ...
"พี่ฟ้าใส...
"ไง...รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร...
"รู้ค่ะ...เพื่อนสนิทพี่สายฟ้า
"รู้ก็ดี...ฉันแค่อยากจะมาเตือน...
"เตือนหนู ? เตือนเรื่องอะไรคะ
"อย่ามายุ่งกับสายฟ้า เขาเป็นคนของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์
"คนของพี่ ?? แต่ที่หนูทราบมา พี่สายฟ้ายังโสดนิคะ แล้วจะเป็นคนของพี่ได้ไง มโนไปเองรึเปล่า
"นี่เธอ !
"ชื่อมิวนิคค่ะ กรุณาเรียกชื่อให้มันถูกด้วย แล้วหนูจะบอกอะไรให้พี่รู้ไว้นะคะ อย่ามาทำตัวเป็นหมาหวงก้าง ทั้งที่ตัวเองไม่ใช่เจ้าของ เป็นแค่เพื่อนก็อยู่ส่วนเพื่อน ล้ำเส้นออกมาแบบนี้ระวังจะจบไม่สวยนะคะ
"นี่แกกล้าขู่ฉันเหรอ...
"พี่คิดแบบนั้นเหรอคะ...ถ้าพี่เป็นตัวจริง ไม่เห็นต้องกลัวเลยนิคะ แล้วอีกอย่างคนอย่างมิวนิคไม่จำเป็นต้องขู่ใคร ทางที่ดีพี่อย่ามายุ่งกับหนูดีกว่า
ทั้งฟ้าใสและมิวนิคต่างจ้องมองกันด้วยสายตาดุดัน คนเป็นน้องเองใช่ว่าจะยอม เธอไม่ผิด ไม่จำเป็นต้องกลัวใครหน้าไหน ไอ้คนที่มาหาเรื่องเธอก่อนต่างหากที่สมควรจะกลัว
"ทำอะไรกัน...
"สายฟ้า...
"พี่สายฟ้า พี่มาก็ดีแล้ว วันหลังอ่ะช่วยล่ามโซ่คนของพี่เอาไว้ด้วยนะ ไม่ใช่ปล่อยให้ออกมาระรานคนอื่นไปทั่วแบบนี้
"คนของฉัน...?
"ไปกันเถอะเอวา...
"มึงไม่กินข้าวแล้วเหรอ ไหนบอกว่าหิวไง
"ใครจะไปกินลงวะ...มึงดูหัวกูก่อนไหม...เห่อะ ! ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่พี่สายฟ้าคบกับคนแบบนี้ไปได้ไง...แค่รู้จักก็ถือว่าขาดทุนชีวิตแล้ว...
มิวนิคบ่นงึมงำก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกจากพื้นที่ ทำเอาสายฟ้ากับเพื่อนๆที่พึ่งจะเดินมาถึง รู้สึกงุนงงกับพฤติกรรมที่คนเป็นน้องแสดงออก
"น้องเขาโกรธมึงป่ะ... : แผ่นดิน
"ฟ้าใส..มึงทำอะไรมิวนิค : สายฟ้าเอ่ยถามฟ้าใสเมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องเดินหน้างอออกไป
"เปล่านิ
"กูขอเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของกู ถ้ามึงยังไม่ฟัง แม้แต่คำว่าเพื่อนกูก็จะไม่เหลือไว้ให้มึง...
"สายฟ้า....
ฟ้าใสมองตามหลังสายฟ้าไม่วางตา ความรู้สึกที่เธอมีให้เขามันมาไกลเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปมากแล้ว ที่ผ่านมาเธอแสดงออกอย่างชัดเจน ใช่ว่าอีกคนจะไม่รับรู้ เขารู้ทุกอย่าง เพียงแต่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเธอได้ก็เท่านั้น
@ลานคณะวิศวะ > 12.50 น.
"น้องๆที่มาถึงแล้ว เข้าแถวรอเลยนะครับ อีกสิบนาทีเราจะเริ่มกิจกรรมรับน้องภาคบ่ายกัน : อาทิตย์รองเฮดว๊าก
"แดดจะร้อนไปไหนเนี้ย...
"มึงไหวป่ะ...ดูหน้าแดงๆ.. ขืนเป็นลมลงอีก..ครั้งนี้คงไม่มีใครมาช่วยแล้ว : เอวา
"ทำไมอ่ะ
"ยังมีหน้ามาถามอีก เมื่อเช้ามึงแกล้งพี่สายฟ้าเอาไว้ ครั้งนี้เขาคงจะช่วยมึงหรอก : เอวา
"ชิ...คนอย่างมิวนิคไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า...
"เออ...ไม่เป็นอะไรก็ดี...รีบไปเข้าแถวเห่อะ...ไปช้าเดี๋ยวโดนทำโทษอีก : เอวา
"น้องรหัส 0192 มาพบพี่รหัสที่เต็นท์อำนวยการด้วยนะครับ
"อีมิว...พ่อมึงเรียก : เอวาสะกิดแขนของมิวนิค ก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจพร้อมกรอกสายตาไปมา
"คิดถึงกูอ่ะดิ....
"เหรออออ....มั่นนะยะ....หวังว่ามึงจะมีชีวิตรอดกลับมาล่ะกัน..
"นั่นคือคำอวยพรของมึงเหรอเอวา...
"อือหึ..รีบไปได้แล้ว มัวแต่เล่นอยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนดีเข้าจริงๆหรอก..
"อืมๆ..ไปแล้ว...
มิวนิครีบวิ่งไปยังเต็นท์อำนวยการ เมื่อมองเข้าไปด้านในเห็นว่าพี่รหัสตัวร้ายกำลังนั่งกอดอกหน้านิ่งมองมาทางเธอ...คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ ส่งสายตาดุดันมาขนาดนั้น...จะโดนแกล้งอะไรอีก
- ผู้เขียน
