My Dear | เมียเด็กคนโปรด

@มหาวิทยาลัย เหงื่อไหลเปียกชุ่มแผ่นหลังในชุดวอร์มมหาลัยที่ตอนนี้แทบจะแนบติดกับผิวหนัง ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำบนลู่วิ่งเหมือนจะกลืนเอาแรงกายแรงใจไปหมดจนแทบขยับไม่ได้ กลิ่นแดดยามสายผสมกลิ่นหญ้าเปียกจางๆ ลอยมาตามลมอ่อนๆ แต่กลับไม่ได้ช่วยให้สดชื่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย "แฮ่ๆ !!! โคตรเหนื่อยอ่ะ....อีมิวนี่มึงไปทำอะไรให้พี่รหัสโกรธป่ะวะ" เสียงหอบหนักๆ สลับกับเสียงบ่นของเพื่อนสาวดังขึ้น พร้อมกับท่าทางที่ใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่ไหลลงขมับอย่างรำคาญ ก่อนจะหันขวับมามองด้วยแววตาหงุดหงิดปนเหนื่อยล้า "อย่างกู..ไม่ต้องทำอะไร แค่พี่เขาเห็นหน้า..ก็พร้อมจะบวกกับกูแล้วป่ะ" "แม่ง ! กูจะตุยแล้วนะโว้ย สนามไม่ใช่น้อยๆ กูถามจริงเหอะมึงชอบพี่เขาไปได้ยังไง...จ้องแต่จะเล่นงานมึงตลอด" "เลิกพูดได้แล้ว วิ่งไปเห่อะน่า....บ่นไปก็ไม่ช่วยอะไร" เสียงพูดนิ่งๆ แต่แฝงความเหนื่อยหน่ายของอีกคนดังขึ้น ท่าทางไม่สนใจต่อคำบ่นนั้นแม้แต่น้อย สายตาเหม่อมองไปยังปลายทางของลู่วิ่ง ริมฝีปากเม้มแน่นขณะสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วออกตัววิ่งต่อโดยไม่เหลียวกลับมามอง มิวนิค นักศึกษาปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ เด็กสาวตากลมโต ผิวขาว ผมยาวปะบ่าสีน้ำตาลหม่น อุปนิสัย : เฟรนลี่ เป็นมิตรกับทุกคน เข้ากับคนได้ง่าย มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้สึกว่าจะแอนตี้เธอเอามากๆ มาสายแค่สองนาที สั่งทำโทษเธอกับเพื่อนร่วมรุ่น โดยการให้วิ่งรอบสนามฟุตบอล คนอื่นๆวิ่งกันแค่สองรอบ แต่เธอกับเอวาเพื่อนสนิท กลับต้องวิ่งมากกว่าคนอื่นถึงสองเท่า กะจะแกล้งกันชัดๆ แดดแรงจัดสะท้อนบนผิวหญ้าที่เขียวจนแทบกลายเป็นสีเหลืองอ่อน เสียงนกที่เคยเจื้อยแจ้วในยามเช้าเงียบหาย เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของเหล่านักศึกษาปีหนึ่งที่วิ่งวนอยู่ในสนามกว้าง ร่างบางของมิวนิคและเอวาดูอ่อนแรงลงทุกวินาที เหงื่อไหลลงตามแนวกรามจนชุ่มรอบคอเสื้อ รอยแดงจากแดดขึ้นชัดบนแก้มใส เสียงโทรโข่งดังขึ้นอย่างกระทันหัน "เอ้า! อย่าอู้ดิครับน้อง เพื่อนเขาวิ่งกันอยู่ไม่เห็นรึไง!!!!" เสียงทุ้มๆ แต่ทรงพลังของ สายฟ้า ดังลั่นออกมาจากใต้ร่มไม้ที่เขานั่งอยู่ เสียงนั้นพุ่งตรงมาหาพวกเธอราวกับลูกธนู หญิงสาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมามองพลางถลึงตา "เห็นคร้า....ก็วิ่งอยู่นี่ไง พี่ตาบอดเหรอ" น้ำเสียงของมิวนิคเปี่ยมไปด้วยความเหนื่อยหน่ายปนประชดประชัน ลมหายใจหอบกระชั้นแต่สายตายังไม่ละจากรุ่นพี่ปากหมาของเธอที่เอาแต่นั่งสั่งอยู่ข้างสนาม "ปากดี..งั้นวิ่งอีกสักสิบรอบเป็นไง.." เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ริมฝีปากขยับน้อยแต่คำพูดแทงใจจนแทบสะดุ้ง มิวนิคเบิกตากว้าง หันไปมองเอวาทันที "เชี้ย!! มึงสั่งอย่างกับก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวน้องก็เป็นลมหรอก" "ม้าดีดกะโหลกอย่างยัยนั่น ไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก" คำพูดสุดปากร้ายถูกปล่อยออกมาจากสายฟ้าพร้อมสีหน้าราบเรียบ เหมือนไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ท่าทางไม่สะทกสะท้าน เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พับใต้ต้นไม้ ตาคมกริบยังจับจ้องอยู่ที่สนามอย่างไม่วางตา สายฟ้า หนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทาน วิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 3 พี่รหัสสุดหล่อของมิวนิค พ้วงด้วยตำแหน่ง เฮดว๊ากประจำสาขา ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด ความเย็นชา อุปนิสัย : พูดน้อย หน้านิ่ง จริงจังกับทุกเรื่อง เย็นชา แต่ปากหมากับน้องรหัสตัวร้ายแค่คนเดียว "มึงแกล้งน้องใช่ไหมไอ้สายฟ้า" : อาทิตย์ เพื่อนสนิทของสายฟ้า "กูจะแกล้งแล้วใครจะทำไม !" "ไอ้เชี้ย ! สุภาพบุรุษมากเลยนะมึง" : แผ่นดิน เพื่อนสนิทอีกคนของสายฟ้า ทั้งสามหนุ่มนั่งเรียงอยู่ใต้ร่มไม้เย็นๆ ดูผ่อนคลายราวกับไม่ใช่คนสั่งให้รุ่นน้องวิ่งลุยแดดจนแทบล้มตาย แผ่นดินโยนขวดน้ำขึ้นลงอย่างเบื่อหน่าย ส่วนอาทิตย์กระดิกเท้าอยู่กับพื้น ดวงตาหรี่ลงขณะมองน้องผู้หญิงสองคนที่ดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว "เร็วหน่อยดิคับ....เพื่อนรอกินข้าว ... ชักช้าเสียเวลาคนอื่น !!!!" เสียงโทรโข่งยังคงทำหน้าที่สร้างแรงกดดันอย่างแข็งขัน มิวนิคได้ยินแล้วถึงกับกรอกตาแรงๆ "..........เห้อ ! สั่งเก่งอะไรเก่ง ไม่ลงมาวิ่งเองเลยล่ะ" เธอบ่นงุบงิบกับตัวเอง เสียงไม่ดังแต่แฝงไปด้วยความเซ็งจัด ขณะที่สองขาเริ่มเร่งฝีเท้า มือเล็กปาดเหงื่อจากหน้าผากแทบไม่ทัน รู้สึกเหมือนทั้งร่างกำลังจะแตกสลายไปกับแดดร้อนระอุ "กูไม่ไหวแล้วนะอีมิว....ขากูก้าวไม่ออกแล้ว" : เอวาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะหันมามองมิวนิคที่ตอนนี้เธอเองก็แทบจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน สีหน้าเอวาแทบซีด ร่างกายเอนมาเล็กน้อยเหมือนจะทรุดลง แต่ยังฝืนยืนขาไว้ไม่ให้ล้ม "ไม่ไหวก็พอดิวะ....อยากแกล้งกูนักใช่ไหม...หึ..!!" มิวนิคพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์วาบหนึ่ง เหงื่อที่ไหลลงมาตามขมับไม่ได้ช่วยลดความร้อนในใจเธอเลย กลับเพิ่มความดื้อดึงขึ้นแทน "มึงหมายความว่าไง ??" "เอวา ถ้ากูล้ม มึงตะโกนดังๆเลยนะ" "ฮ่ะ ???" "ฟุบ !!!!!!! ตุบ !!!" เสียงร่างบางล้มลงกระแทกพื้นดังกึก พร้อมกับฝุ่นเบาๆ ที่กระจายขึ้นรอบข้าง เส้นผมสีน้ำตาลหม่นเปียกเหงื่อแนบแก้มขาวที่ตอนนี้ดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด "มิวววว !!! ช่วยด้วยค่ะ เพื่อนหนูเป็นลม" "เชี้ย !!!!!! กูว่าแล้วไง ไอ้สายฟ้าน้องเป็นลม" เสียงของแผ่นดินเต็มไปด้วยความตกใจลนลาน อาทิตย์เบิกตากว้างหันขวับไปทางเพื่อนของตัวเองด้วยความตกใจสุดขีด "............" อาทิตย์ตะโกนขึ้นสุดเสียงด้วยความตกใจ แต่ทันทีที่หันไปมอง สายฟ้า ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว...พอหันมามองอีกทีไอ้เพื่อนตัวดีมันวิ่งลงสนามไปโน่นแล้ว แม้จะดูเย็นชา พูดน้อย และปากร้ายยังไง แต่พอได้ยินว่า "น้องเป็นลม" คนอย่างสายฟ้ากลับไม่ลังเลแม้เสี้ยววินาที เขากระโจนออกจากที่นั่งพุ่งลงสนามอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องรอให้ใครสั่ง