@มหาวิทยาลัย
เสียงนาฬิกาบอกเวลาที่ห้องเรียนดังขึ้นช้าๆ ท่ามกลางความเงียบและความเครียดของนักศึกษาหลายคนที่กำลังพยายามตั้งใจเรียน สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่กระดาน แต่ความยากของเนื้อหากลับทำให้ใบหน้าหลายคนเริ่มเกร็งโดยเฉพาะฟ้าใสที่มองดูเหมือนจะเริ่มทนไม่ไหว
"กว่าจะหมดคาบ..เล่นเอากูแทบหัวจะระเบิด...วิชานี้โคตรยากเลยวะ : ฟ้าใส"
เสียงถอนหายใจหนักอึ้ง แววตาเบื่อหน่ายของเธอสะท้อนความอ่อนล้าทางสมอง มือขาวกุมขมับเบาๆ เหมือนพยายามบรรเทาความปวดหัว
"............... "
บรรยากาศรอบข้างเหมือนหยุดนิ่ง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมากนักในเวลานี้
"เที่ยงนี้ไปกินอะไรดี...ชาบูดิป่ะ.. : ฟ้าใส"
น้ำเสียงสดใสขึ้นเล็กน้อยเปลี่ยนบรรยากาศ เป็นเหมือนการพยายามชวนผ่อนคลายจากความตึงเครียดในห้องเรียน
สายฟ้าเงยหน้าจากสมุดจด เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเงียบๆ ไม่ได้สบตาฟ้าใสที่กำลังชวนคุย ทั้งร่างกายดูแข็งกระด้าง มือหยิบกระเป๋าอ
