"อีกเดี๋ยวก็จะไปแล้วเดี๋ยวเฮียจะมารับ "
"เฮียโทรบอกพี่มิรินหรอคะ"
"เปล่าหรอก แพรวาโทรมาบอก นั่นไงเฮียเดินมาโน่นแล้ว" ในขณะที่ฉันกำลังตักโจ๊กใส่ปากเฮียก็เดินยิ้มมาแต่ไกล คงไม่ต้องบอกหรอกว่ายิ้มให้ใคร เพราะฉันไม่เคยได้รอยยิ้มแฉ่งแบบนี้จากเขา ทีฉันโทรหาเมื่อคืนไม่รับแถมปิดเครื่องหนี พอเช้ามารีบมารับพี่มิรินแถมยิ้มอารมณ์ดีอีก พูดแล้วมันน่าน้อยใจ
"มิรินเสร็จยัง" ผมถามมิรินแต่ก็สังเกตุเห็นคนตัวเล็กนั่งกินข้าวทำหน้ามุ่ยอยู่ แถมไม่มองผมด้วยก่อนเธอจะจับกระเป๋านักเรียนเดินผ่านหน้าผมไป
"รสาจะไปไหน"
"ไปเรียนไงคะมีอะไรหรอคะพี่มิริน"
"ทำไมไม่บอกตาสงค์คนขับรถไปส่ง"
"ตาสงค์แก่แล้วรสาไม่อยากไปด้วย รสากลัวอันตราย เดี๋ยวรสาไปกับพี่ตินค่ะพี่ตินโทรมาบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะไปส่งรสา" ฉันบอกแบบนี้ยังยืนเฉยอยู่อีกเฮียบ้า
"ทำไมต้องชอบไปกับนายนั่นด้วยนะรสา"
"ทำไมคะพี่มิรินจะไปกับรสาหรอ พี่คงไม่ไปหรอกมั
