2ตัวภาระ
1650 คำ
ดูดบุหรี่เสร็จผมก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็รีบออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ชนเข้ากับมิริน ที่เดินออกมาจากห้องน้ำหญิงที่ห้องอยู่ติดกัน
"อ๊ะเฮีย！ขอโทษค่ะ" ผมตกใจมากทีชนเธอแค่นี้เธอถึงกับล้ม อย่างกับคนหมดแรง แต่ที่ตกใจมากกว่าคือรอยจ้ำสีแดงบนคอของเธอ2-3จุด แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไร อย่าบอกนะว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คือมิริน
"เฮียขอโทษ เจ็บตรงไหนมั้ย"
"ไม่ค่ะ มิรินขอตัวนะคะ" หลังจากบอกผมเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปทันที ทำให้ผมเห็นรอยเสื้อนิสิตเธอยับยู่ยี่
"แม่งเอ้ย！นี่เธอจริงๆหรอวะมิริน" ผมเดินหัวเสียออกมาจากห้องน้ำตรงมาหากลุ่มเพื่อน
"วันนี้กูอยากแดกเหล้าวะ พวกมึงไปกับกูป่ะ"
"ใจเย็นไปนี่พึ่งเช้าเองนะครับ คุณพายุไปโกรธใครมาทำไมหน้ามึงตึงขนาดนี้ "
"เรื่องของกู ไม่เสือกดิวะ"
"ไอ้เวร กูเพื่อนมึง?"
"เออกูรู้ กูหงุดหงิดว่ะขอโทษ"
"กูเข้าใจ งั้นเลิกเรียนไปดื่มที่คอนโดมึงก่อน ดึกค่อยไปต่อที่คลับ เคป่ะ" ไอ้รามรีบเสนอเพราะกลัวผมจะพาลพวกมันมั้ง
"เออ"
"งั้นตอนนี้เข้าเรียนก่อน เรียนเสร็จไปกินข้าวที่ห้างกันก่อนไปกินเหล้า ไม่งั้นกูตายก่อนเรียนจบแน่ๆ แม่งเล่นแดกเกือบทุกวัน" ไอ้วินรีบแย้งขึ้น ถึงพวกผมจะกินเหล้าเก่งแต่ก็ต้องกินข้าวด้วยเหมือนกันอย่างที่มันบอก หลังเรียนเสร็จพวกเราก็พากันไปเดินเล่นที่ห้างก่อนจะไปแวะกินข้าว
"ไอ้พายุ นั่นน้องสาวมึงนี่หว่า" ไอ้รามรีบสะกิดแขนผม แต่ผมมองหาก็ไม่เจอแพรวา
"ไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นเเพรวา"
"ไม่ใช่น้องแพรวา แต่เป็นน้องรสา " มันชี้ให้ผมดูก่อนผมจะเห็นเธอมากับเพื่อนผู้หญิง1คนกับผู้ชายอีก2คน
"หึ！ใครบอกน้องกู กูมีน้องสาวชื่อแพรวาไม่ใช่รสา"
"เอ๋า วันนั้นกูเห็นน้องที่บ้านมึง เขาบอกว่าเป็นน้องสาวมึงไม่ใช่?"
"ไม่ใช่โว้ย แค่ลูกสาวเพื่อนม๊ากู "
"แต่น้องเขาน่ารักนะเว้ย กูนี่ชอบเลยสเป็คโดนใจกูชิบหาย ตัวเล็กของพี่ราม"
"สัส！ตัวเล็กของมึงส้นตีนไร"
"แล้วมึงจะโกรธทำไมเนี่ยไอ้พายุ"
"กูโกรธ?"
"เออ หน้ามึงดูหงุดหงิดมาก อย่างกับโกรธอะไรมา"
"โกรธเหี้ยอะไร กูแค่เห็นหน้าเด็กนั่นแล้วหงุดหงิดต่างหาก"
"มึงจะหงุดหงิดตัวเล็กทำไมวะ น่ารักออกกูจีบลูกสาวเพื่อนม๊ามึงเลยนะ ชอบว่ะ"
"จีบส้นตีนไร คุกชัดๆกูเตืนไว้ก่อน เผื่อมึงไม่รู้"
"คุกเหี้ยอะไรของมึงไอ้พายุ "
"มึงหยุดความคิดชั่วๆซะถ้าไม่อยากติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ กูเห็นผู้หญิงที่มึงจีบไม่เคยรอดสักราย"
"แต่น้องรสาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น กูจะถนอมน้องให้ดีที่สุดจนน้องบรรลุนิติภาวะเลย"
"มึงนี่แม่ง！" ผมรู้สึกหงุดหงิดจึงลุกขึ้นยืนเต็มตัวกะว่าจะออกไปดูดบุหรี่ครายเครียด แต่ไม่คิดว่าการที่ผมยืนจะทำให้รสามองเห็นผมแล้วรีบหันหลังให้ แล้วลากแขนผู้ชายคนนั้นไป พวกเพื่อนๆก็รีบแยกย้ายกันอย่างกับต้องการหนีอะไรสักอย่าง คงจะหนีผมมั้งยัยเด็กนั่นคงกลัวผมเห็นว่าแอบหนีเรียนมา
"เดี๋ยวกูมา "
"มึงจะไปไหนพายุ"
"ดูดบุหรี่"
"เฮียพายุ！ชิบหายแล้ว"
"อะไรของแก รสา ทำไมต้องชิบหาย"ไกด์เพื่อนชายของฉันรีบถาม
"ก็เฮียพายุเห็นฉันแล้ว เดี๋ยวเขาก็ไปฟ้องป๊ากับม๊าฉันดิว่าหนีเรียนมาเที่ยว พวกแกแยกกันตรงนี้นะ" ฉันลากแขนไอ้ไกด์ได้ก็พามันเดินหลบออกมาจนไม่เห็นเฮียพายุ
"เฮ้อ！โล่งอกหน่อย นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มึงยิ้มอะไรไอ้ไกด์" แล้วมันก็มองลงมาที่มือ ฉันจับมือมันอยู่
"กูดีใจนะที่มึงลากกูมาด้วย"
"ดีใจมากเลยงั้นหรอ？" ใช่แล้วนั่นเสียงเฮียพายุ ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่ตอนไหนคิดว่าจะหนีพ้นซะแล้ว
"เฮียพายุ ^_^ มาตั้งแต่ตอนไหนคะ"
"มาตั้งแต่เห็นเด็กหนีเรียนมาเที่ยว แล้วจับมือถือแขนกับผู้ชาย แล้วไม่ต้องมายิ้มแบบนี้" นับวันชักจะเอาใหญ่แล้วนะเด็กคนนี้ ตอนเช้าอีกคน ตอนบ่ายอีกคนนี่ขนาดยังไม่เข้ามาหาลัย เจอผู้ชายหน้าหม้ออีกเยอะไม่รู้จะเรียนจบมั้ย
"แค่เพื่อนกันค่ะ เฮียอย่าบอกป๊ากับม๊านะคะ" ฉันรีบปล่อยมือจากไกด์แล้วทำหน้าเศร้า
"ไม่ต้องตีหน้าเศร้า ถ้าในใจไม่ได้สลด" คำพูดจุกมาก
"ไกด์มึงกลับไปก่อน" ฉันรีบบอกไกด์ขืนอยู่ต่อคงอึดอัดแน่
"อืม พรุ่งนี้เจอกัน หวัดดีครับพี่พายุ "
"ใครพี่มึง?" ผมตอบกลับไอ้เด็กนั่นจนมันหน้าเจื่อนไป
"พี่เป็นพี่ชายรสา ผมก็ต้องเรียกพี่สิครับ"
"กูไม่ใช่พี่ชาย" ผมจ้องหน้ามันสลับกับมองหน้ารสา จนเธอต้องรีบขอร้องให้มันกลับมันถึงยอมเดินออกไป
"เฮีย ！โมโหให้รสารึเปล่าคะ"
"เธอเป็นอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องโมโห"
"เป็นรสาของเฮียไงคะ" พอเจอหน้าพี่เขาฉันก็เริ่มเต๊าะทันที
"เด็กแก่แดดเลิกวอแวฉันสักที ฉันไม่ชอบเด็ก" แต่ยัยเด็กนี่ก็ยังเข้ามากอดแขนผม
"รสาไม่เด็กแล้วนะคะ18 แล้ว โตทุกส่วน" ยัยเด็กนี่ก็ขยันเสนอเหลือเกินไอ้ที่มันโตกว่าวัย เเล้วบดเบียดแขนผมอยู่
"ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เพราะฉนั้นนั้นอย่าเข้าใกล้ฉัน" ผมรีบดันเธอออกห่างจากตัวเพราะตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ ร้อนวูบวาบข้างในยังไงไม่รู้
"เฮียอย่าบอกป๊ากับม๊าได้มั้ยว่ารสาหนีเรียน เดี๋ยวโดนม๊าตี"
"ถ้ากลัวขนาดนั้นแล้วจะหนีเรียนทำไม"
"ก็วันนี้รสาเบื่อก็เลยชวนเพื่อนโดดเรียนมา"
"ขนาดตัวแค่นี้ยังโดดเรียน แล้วถ้าขึ้นมหาลัยจะเรียนจบมั้ย"
"ถ้ามีเฮียคอยดูแลรสา รสาสัญญาจะตั้งใจเรียน ขอแค่เฮียบอกรสาจะเชื่อฟังทุกอย่าง" เอาสิน้ำหยดลงหินทุกวันไม่กร่อนก็ให้มันรู้ไป รสาจะเต๊าะไปเรื่อยๆจนเฮียใจอ่อนให้ได้
"หยุด！ไม่ต้องเข้าไกล้ฉัน กลับบ้านไปได้แล้ว" ผมรีบบอกเธอทันทีที่เห็นเธอจะเข้ามาใกล้ผม
"ไม่เอาเฮียอย่าพึ่งไล่รสากลับนะ กลับไปอยู่คนเดียวไม่เจอหน้าเฮียแล้วรสาก็เหงาสิคะ"
"เธอนี่มัน...ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่สนใจเด็กไม่บรรลุนิติภาวะแค่นี้ไม่เข้าใจ?"
"ถ้ารสาโต แล้วบรรลุนิติภาวะเฮียจะสนใจมั้ย " ยัยนี่แสบไม่เบากล้าถามแบบนี้ได้ไง เล่นเอาผมหัวใจกระตุกวูบไปทันที
"อย่าใจแตกก่อนหละ เพราะถึงเวลานั้นฉันจะคอยดู"
"รสาสัญญาค่ะ" ผมรีบหันหลังให้เธอขืนมองนานๆผมได้อายเธอแน่ๆ ผู้หญิงอะไรยิ้มเก่งเป็นบ้า
"เฮียขอรสาไปด้วยนะค๊าาา รสาสัญญาจะไม่ดื้อไม่ซนไม่งอแง จะอยู่นิ่งๆเหมือนตุ๊กตา"
"หึ！คนอย่างเธอเนี่ยนะจะอยู่นิ่งๆเหมือนตุ๊กตา ตุ๊กตาใส่ถ่านละสิไม่ว่า" ผมไม่ได้ปฏิเสธเธอแค่บ่น ส่วนเธอก็เดินตามผมมาจนถึงโต๊ะเพื่อนของผม
"ไอ้พายุ มึงไปดูดบุหรีไม่ใช่หรอวะ ทำไมน้องรสาคนสวยขาของกูมากับมึงด้วย"
"ไอ้ราม！มึงจะแดกส้นตีนกู?" มาคนสวยขาอะไรของมันวะ
"อะไรของมึงวะ หงุดหงิดง่ายเป็นคนแก่วัยทองไปได้"
"วัยทองส้นตีนไรกูกับมึงอายุเท่ากันนะ เผื่อมึงลืม"
"น้องรสา พี่ชื่อรามนะครับ"
"สวัสดีค่ะพี่ราม" ฉันยิ้มให้พี่เค้าจนตอนนี้ดูเหมือนพี่เขาจะเขินจนบิดม้วนตัวไปหมด
"คนสวยขายิ้มน่ารักจังครับ"
"พี่ก็ปากหวานนะคะ"
"แล้วชอบคนปากหวานมั้ยครับ" ดูมันเต๊าะรสาจนได้ไอ้รามนะไอ้ราม
"ไม่ชอบค่ะ รสามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
"ใครหรอครับ"
"เฮีย/ไอ้วินมึงจะไม่แนะนำตัวหน่อยหรอ" ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ยัยนี่จะทำผมขายหน้า แล้วยัยเด็กนั่นก็ทำหน้ามุ่ยใส่ผม
"พี่ชื่อวินครับ "
"สวัสดีค่ะพี่วิน/ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ไอ้นี่ไม่พูดมากเหมือนไอ้ราม มันนิ่งแต่เมื่อไหร่ที่มันขยับหมายถึงมันพร้อมตะครุบเหยื่อทันที มันยื่นมือมาจับมือรสาแล้วดึงเข้าไปหามันจนรสาเซล้มไปนั่งบนตักมัน
"พี่วินคะ" ไม่รู้จะดึงแรงอะไรนักหนาก็ไม่รู้จนฉันเซไปนั่งบนตักแล้วเนี่ย ฉันพยายามลุกแต่โดนพี่วินล็อคเอวเอาไว้ ฉันจึงรีบมองหน้าพี่พายุหวังให้เขาช่วยแต่เขากลับยืนทำหน้านิ่ง
"ไอ้วิน！ทำบ้าอะไรนี่ที่สาธารณะ" สิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะช่วยก็เกิดขึ้น เขาดึงฉันขึ้นจากตักพี่วิน แล้วยัดฉันเข้าไปนั่งด้านในสุดแล้วตามมานั่งข้างฉัน
- ผู้เขียน
