ร่างแบบบางของจอมใจยืนหอบหายใจออกแรงด้วยความเหนื่อยล้าอยู่หน้าประตูห้องเพนท์เฮาส์ของนักรบ หลังจากที่เธอวางสายจากคุณป้าเธอก็รีบโทรหาภูผาคนสนิทของเจ้านายเพื่อถามภูผาว่านักรบอยู่ที่ไหนทันที
จอมใจทิ้งงานทุกอย่างที่กำลังทำอยู่รีบตรงดิ่งมาหานักรบที่เพนท์เฮาส์อย่างรวดเร็ว หญิงสาวยืนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปกดปุ่มที่อยู่ข้างๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์เล็กๆ ตรงประตูพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ท่านประธาน ฉันเองค่ะเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”
จอมใจไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ ออกมาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กเลยสักนิด เธอจึงกดปุ่มเล็กๆ พลางเอ่ยออกไปอีกครั้งหนึ่ง
“เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”
หญิงสาวยืนนิ่งรออยู่ไม่นานสักเท่าไหร่ ประตูบานใหญ่ตรงหน้าของเธอก็ค่อยๆ แง้มเปิดออกอย่างช้าๆพร้อมกับร่างกำยำเสื้อผ้าหลุดลุ่ยปรากฏอยู่ตรงหน้าของจอมใจ
“ท่านประธาน” เสียงหวานพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเ
