จอมใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงตีสองของวัน ร่างบางนอนเกยทับอยู่บนร่างกำยำในห้องโถงบนโซฟากลางห้อง นักรบกกกอดเธอเอาไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย
“ท่านประธานค่ะ ท่านประธาน มันดึกมากแล้วค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาเพื่อปลุกท่านประธานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“อือ” ชายหนุ่มขานรับในลำคอก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมาต่อ
“เดี๋ยวให้คนไปส่ง”
“มะ..” จอมใจเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคเสียงทุ้มทรงพลังก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“ถ้าจะกลับเองก็ไม่ต้องกลับ”
“งั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวต้องยอมจำนนแต่โดยดีเพราะเธอไม่อยากนอนที่นี่
“งั้นก็ได้คือจะกลับหรือนอนที่นี่”
“ให้คนของท่านประธานไปส่งก็ได้ค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ค่อยๆ ดันร่างเล็กของตัวเองที่นอนอยู่บนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น นักรบยอมคลายอ้อมแขนออกจากร่างเล็กเพื่อให้หญิงสาวลุกขึ้นได้ง่ายขึ้น จอมใจลงจากกายแกร่งไปยืนตัวตรงอยู
