สเน่หาเลขาของมาเฟีย

บทที่ 4 แบกรับทุกอย่าง

หลังจากที่จอมใจซื้อยาคุมฉุกเฉินเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็เดินกลับมาที่อพาร์ทเมนท์ที่เธอเช่าอยู่พร้อมกับถุงยาในมือและโทรศัพท์ของเธอ ระยะทางจากร้านขายยามาถึงหน้าอพาร์ทเมนท์ของเธอไม่ได้ไกลกันมากนัก หญิงสาวเดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงอพาร์ทเมนท์ของตัวเองแล้ว

ร่างบางย่างกรายเข้ามาภายในอพาร์ทเมนท์ที่ไม่ได้ดูเก่าหรือใหม่จนเกินไป ตึกอาคารขนาดใหญ่มีประมาณห้าชั้นที่สร้างขึ้นเพื่อให้ชนชั้นกลางและชนชั้นล่างสามารถเช่าอยู่กันได้แบบสบายๆ เพราะค่าเช่าต่อเดือนแค่หลักพันเท่านั้น

จอมใจเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ เพราะห้องพักของเธออยู่เพียงแค่ชั้นที่สองของตึกเธอจึงไม่เคยใช้ลิฟต์เลยสักครั้งตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่

มือบางเอื้อมไปด้านหลังกระเป๋ากางเกงยีนขายาวของตัวเอง เธอหยิบกุญแจห้องออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองพอดี

จอมใจใช้กุญแจที่หยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงไขประตูหน้าห้องและเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง

ภายในห้องของหญิงสาวถึงแม้จะเป็นห้องขนาดเล็กแต่ทว่าทุกอย่างกลับดูเป็นระเบียบและมีการจัดสรรปันส่วนได้อย่างดีเยี่ยม

ร่างอรชรเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูห้องลงด้วยความเหนื่อยล้า ร่างกายของหญิงสาวรู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งตัว จอมใจก้าวเดินมายังตู้เย็นเล็กๆ ภายในห้องพักของเธอ

หญิงสาวเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำเปล่าออกมาจากตู้เย็นหนึ่งขวด เธอกำลังจะเปิดน้ำกินแต่ทว่าก็มีเสียงแจ้งเตือนของข้อความดังขึ้นมาก่อน เธอจึงเดินมาที่โต๊ะทานข้าวขนาดเล็กสไตล์มินิมอลของเธอพร้อมกับวางน้ำและถุงยาในมือลงบนโต๊ะ

หญิงสาวยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าเป็นเจ้านายของเธอที่ส่งข้อความเข้ามา จอมใจจึงเปิดอ่านข้อความในทันที

ท่านประธาน : วันนี้ไม่ต้องมาทำงาน ฉันให้ลาได้หนึ่งวัน

หญิงสาวอ่านข้อความอยู่ชั่วครู่ เธอคงไปทำงานไม่ไหวแน่ๆ วันนี้เพราะร่างกายของเธอก็รู้สึกว่ามันเริ่มจะร้อนผ่าวขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนว่าเธอจะไม่สบาย อีกทั้งกลางกายเธอก็เจ็บปวดเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ หากไปทำงานในสภาพนี้เธอก็คงจะเดินเหินไม่สะดวก จอมใจครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่เธอตอบกลับกลับไป

จอมใจ : ค่ะ ขอบคุณค่ะ

หลังจากที่หญิงสาวตอบกลับข้อความของเจ้านายเรียบร้อยแล้ว เธอก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะและรีบกินยาคุมฉุกเฉินเข้าไปทันที ยาคุมฉุกเฉินที่เธอซื้อมาเป็นแบบหนึ่งเม็ดจอมใจจึงกินตามคำแนะนำของเภสัชกรเพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอต้องมากินยาอะไรพวกนี้

หญิงสาวทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจออกยาว แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง จอมใจยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นมารดาของเธอที่โทรเข้ามานั่นเองเธอจึงกดรับสายทันที

“ว่าไงจ๊ะแม่”

‘จอมใจ คือ..’ จารวี แสงทรัพย์ หรือ จ๋า มารดาของจอมใจเอ่ยผ่านโทรศัพท์มาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“พูดมาเลยนะแม่ มีอะไรหรือเปล่า” จอมใจพูดออกไปอย่างรู้ทัน

‘คือลุงทินเขาเมาแล้วเขาก็มาขโมยเงินเก็บของแม่ไป’

“อีกแล้วเหรอแม่”

‘อือ แล้วเงินส่วนนี้แม่เก็บไว้จ่ายค่าเช่าบ้านเดือนนี้ ตอนนี้แม่เลยไม่มีเงินจะไปจ่ายค่าเช่าบ้านแล้ว’

“ไม่เป็นไรนะแม่ เดี๋ยวหนูโอนไปให้จ่ายก่อน”

‘แม่เกรงใจลูกมากๆ เลยนะ แต่แม่ก็ไม่รู้จะหันไปหาใครแล้ว’

“ยังไงแม่ก็คือแม่ของหนูนะ ไม่ให้หนูช่วยแม่แล้วจะให้หนูช่วยใครละจ้ะ”

‘แม่ขอโทษลูก รบกวนลูกอีกแล้ว’

“ไม่เป็นไรเลยแม่ เดี๋ยวหนูโอนให้นะ”

‘ขอบใจนะลูก’

“จ้า แค่นี้ก่อนนะแม่”

‘กินข้าวกินปลาบ้างนะ’

“จ้า รักแม่นะจ๊ะ”

“รักลูกจ้ะ”

สิ้นเสียงของมารดา จอมใจก็กดวางสายไปทันที ร่างบางหลับตาลงเพื่อข่มความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองเอาไว้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่ของเธอต้องเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ ลุงทินที่แม่ของเธอกล่าวถึงก็คือสามีใหม่ของแม่เธอนั่นเอง จอมใจนั่งครุ่นคิดอยู่ไม่นานเท่าไหร่นัก เธอก็จัดการโอนเงินไปให้มารดาเพื่อจ่ายค่าเช่าบ้านทันที

หลังจากที่เธอโอนเงินไปให้แม่เสร็จสรรพแล้ว จอมใจก็รีบเดินไปคว้าผ้าขนหนูและเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้งทันที

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ร่างอรชรที่มีเพียงผ้าขนหนูสีน้ำตาลผืนเดียวพันรอบอกอวบอิ่มเอาไว้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำช้าๆ จอมใจเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับมองหน้าตัวเองในกระจก เธอรู้ดีว่าที่ผ่านมาตัวเองทำหน้าที่เลขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและมีระยะห่างกับเจ้านายเสมอ ซึ่งนักรบเองก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและมีระยะห่างกับเธอมาตลอดเช่นกัน

จอมใจยังจำเมื่อสองปีที่แล้ววันที่มารดาของนักรบมาขอร้องให้เธอไปเป็นเลขาส่วนตัวให้ท่านประธานได้ดี วันนั้นณิชานัดเธอและแม่ของเธอให้ไปหาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากที่ทานอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ณิชาก็หันมาเอ่ยขอร้องจอมใจทันที เนื่องจากว่าณิชากับจารวีเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ และพวกเธอก็สนิทกันมากๆ ถึงฐานะของทั้งสองคนจะต่างกันแต่ณิชาก็ไม่เคยรังเกียจจารวีเลยสักนิด

ในวันนั้นณิชาให้เหตุผลว่าเธอเห็นจอมใจมาตั้งแต่เด็กๆ จอมใจเป็นเด็กที่น่ารัก ขยันและสู้ชีวิต ณิชาจึงคิดว่าจอมใจน่าจะดูแลนักรบได้ดีเพราะเธอเห็นอะไรบางอย่างในตัวของจอมใจ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่ว่าใครจะเข้ามาเป็นเลขาให้นักรบก็ไม่มีใครทำงานได้ถึงเดือนเลยสักคน นักรบค่อนข้างจะเป็นคนที่เข้าถึงยากเอามากๆ เขาทั้งเย็นชาไม่ค่อยพูดและอารมณ์ร้ายในบางครั้ง ในคราแรกณิชาเองก็กลัวว่าจอมใจจะไม่สามารถทำงานกับลูกชายของตัวเองได้เช่นกัน แต่ทว่าจอมใจก็สามารถทำมันได้ดีจนตอนนี้จอมใจก็ทำงานกับนักรบมาได้เกือบสองปีแล้ว

จอมใจสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป ก่อนที่หญิงสาวจะหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าเรือนผมสีน้ำตาลที่ยังเปียกชุ่มอยู่

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง หญิงสาวไดร์ผมและทาครีมจนเสร็จสรรพ เธอก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนอนแขนยาวขายาวขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จจอมใจก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนขนาดเล็กที่เธอสามารถนอนได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

ร่างเล็กคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ นานาที่เกิดขึ้นอยู่ได้ไม่นานสักเท่าไหร่ เปลือกตาที่หนักอึ้งของหญิงสาวก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้าและหมดเรี่ยวแรง จนกระทั่งร่างเล็กเข้าสู้ห้วงนิทราไปในที่สุด