สเน่หาเลขาของมาเฟีย

บทที่ 5 ทำตัวปกติ

เช้าวันต่อมา

@บริษัทศิริโชติจำกัด

ร่างอรชรของจอมใจสวมเสื้อเชิ้ตรัดรูปสีดำสนิทกับกระโปรงทรงเอสั้น จอมใจสะพายกระเป๋าสะพายไหล่สีดำกำลังเดินกรีดกรายเข้ามาภายในบริษัท ในมือของหญิงสาวมีแฟ้มเอกสารสีดำอยู่สองแฟ้มกับถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งสองถุงที่เธอถือมาด้วย ซึ่งในเวลานี้ก็มีเหล่าบรรดาพนักงานคนอื่นๆ กำลังทยอยเดินเข้าบริษัทเช่นกัน

“พี่จอมใจ สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานรุ่นน้องหน้าตาน่ารักที่มีชื่อว่า หวาน เอ่ยทักทายจอมใจในขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาในบริษัทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งจอมใจก็ส่งยิ้มที่เป็นมิตรกลับไปให้รุ่นน้องเช่นกัน

บริษัทศิริโชติจำกัด เป็นบริษัทเกี่ยวกับการขนส่งทั้งทางบกและทางน้ำรายใหญ่ของประเทศ บริษัทมากมายหลายบริษัทยังคงต้องร่วมธุรกิจกับบริษัทศิริโชติจำกัดเพราะการขนส่งที่มีประสิทธิภาพมากกว่าบริษัทขนส่งอื่นๆ ในประเทศ

“สวัสดีจ้าคนสวย” จอมใจตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใสตามปกติของเธอ

“มาเช้าจังเลยค่ะพี่จอมใจ” หวานเอ่ยต่อ

“หนูก็มาเช้านะ กินข้าวเช้ามาหรือยังจ๊ะ”

“ยังเลยค่ะ”

“ไปหาข้าวกินก่อนเลยนะ มันยังไม่ถึงเวลางานเลย เดี๋ยวจะหิวเอา” จอมใจบอกกล่าวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เธอมักจะห่วงใยคนรอบข้างเสมอไม่ว่าจะเป็นรุ่นน้องรุ่นพี่หรือแม้กระทั่งแม่บ้านจึงทำให้คนรอบข้างทั้งรักและเอ็นดูเธอ

“รับทราบค่ะ” หวานตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พี่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปเตรียมเอกสารไว้ให้ท่านประธานประชุมช่วงเที่ยง”

“ค่ะ สู้ๆ นะคะพี่จอมใจ”

“เราก็สู้ๆ นะ”

“ขอบคุณค่ะ”

สิ้นเสียงของรุ่นน้อง จอมใจก็ปลีกตัวเดินมายังลิฟต์หรูที่มีพนักงานคนอื่นยืนรอคนขึ้นอยู่พอดี พนักงานทุกคนในลิฟต์ส่งยิ้มกว้างให้จอมใจ เธอจึงรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังลิฟต์อย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาไม่นาน จอมใจก็ขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุดของบริษัทที่มีห้องของท่านประธานและโต๊ะทำงานของเธอที่อยู่หน้าห้องของท่านประธาน อีกทั้งยังมีบางแผนกที่ต้องประสานงานกับนักรบโดยตรงจึงได้ขึ้นมาทำงานบนชั้นนี้ด้วย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องจอมใจ” สาวประเภทสองที่รูปร่างหน้าตาเหมือนผู้หญิงแต่น้ำเสียงของเจ้าหล่อนยังคงมีน้ำเสียงแหบทุ้มของผู้ชายปะปนอยู่ จึงทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าเธอคือสาวประเภทสองในร่างของผู้หญิง เจ้าหล่อนกำลังวางกระเป๋าอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองเอ่ยทักทายเลขาคนสนิทของท่านประธานด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“สวัสดีค่ะพี่แนนนี่ สวัสดีค่ะป้าติ๋ม” จอมใจตอบกลับสาวประเภทสาวก่อนที่เธอจะหันไปเอ่ยทักทายแม่บ้านที่กำลังเดินตรงไปทำความสะอาดห้องของท่านประธาน

“สวัสดีค่ะคุณจอมใจ” สาวแก่ที่มีตำแหน่งเป็นพนักงานทำความสะอาดตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พอดีหนูแวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งค่ะ เลยซื้อมาเผื่อป้าด้วย” จอมใจยื่นถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งให้ป้าแม่บ้าน

“ขอบคุณมากนะคะคุณจอมใจ” พนักงานทำความสะอาดเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยื่นมือไปรับถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งมา

จอมใจมักจะวางตัวกับคนรอบข้างได้ดีเสมอและหญิงสาวชอบเอื้อเฟื้อเพื่อแผ่คนที่ด้อยกว่าตัวเองตลอด ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายแต่เธอก็คิดว่ามันเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ

“ค่ะ” จอมใจส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ป้าแม่บ้านก่อนที่เธอจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่หน้าห้องของนักรบ

หญิงสาววางเอกสารและข้าวของของตัวเองลงบนโต๊ะ ก่อนที่เธอจะเดินไปในห้องชงกาแฟที่รวมกับห้องทานอาหารของพนักงาน จอมใจใช้เวลากินข้าวกับดื่มกาแฟไม่ถึงสิบห้านาที เธอก็เดินออกมาจากห้องทานอาหารและเตรียมพร้อมที่จะทำงาน

จอมใจย่อตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน เธอเปิดแฟ้มออกมาเพื่ออ่านเอกสารข้างใน หญิงสาวเริ่มจัดการงานที่ค้างคาของตัวเองในเมื่อวานให้เสร็จเรียบร้อยและตามมาด้วยจัดเตรียมเอกสารเพื่อการประชุมในช่วงเที่ยงของวันนี้

เวลาผ่านไปจวบจนเกือบถึงช่วงสิบเอ็ดโมงของวัน ร่างกำยำสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเสื้อสูทสีกรมเข้มของท่านประธานบริษัทหรือก็คือนักรบนั่นเอง ชายหนุ่มค่อยๆ เดินออกมาจากลิฟต์หรูช้าๆ พนักงานที่นั่งทำงานอยู่ภายในชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้ต่างพากันยกมือไหว้ทักทายท่านประธานกันอย่างจ้าละหวั่น

นักรบเดินออกจากลิฟต์หรูมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆ ซึ่งก็เป็นปกติของชายหนุ่มมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นักรบมักจะเป็นคนที่เย็นชากับทุกเรื่องและไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้ใครได้รับรู้แม้กระทั่งคนใกล้ชิดหรือบอดี้การ์ดคนสนิทของเขา จะมีก็แต่กลุ่มเพื่อนสนิททั้งสามคนของนักรบเท่านั้นที่รับรู้เรื่องของชายหนุ่มเป็นอย่างดี ต่อให้นักรบไม่เคยพูดหรือเล่าอะไรออกไปแต่ทว่าพวกเขาแค่มองตาก็สามารถรู้ใจกันได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะพวกเขานั้นคบกันมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่นจึงรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของกันและกันเป็นอย่างดี

ดวงตาคมกริบของนักรบมองไปที่โต๊ะทำงานเลขาสาว เขาพบกับจอมใจที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองเหมือนอย่างทุกครั้งเป็นปกติของเธอ ชายหนุ่มสองมือล้วงกระเป๋าเดินตรงมายังจอมใจอย่างช้าๆ ในขณะเดียวกันเหล่าพนักงานก็ยังคงพากันเอ่ยทักทายท่านประธานที่เดินหน้านิ่งไม่สนใจอะไรไปเรื่อยๆ จนกระทั่งชายหนุ่มเดินมาจนถึงโต๊ะทำงานของจอมใจ

จอมใจรับรู้ได้ถึงการมาของใครบางคนที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร ใบหน้าสวยคมเงยหน้าขึ้นมามองนักรบก่อนที่เธอจะยืนขึ้นและเอ่ยทักทายเจ้านายด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนดั่งเช่นทุกวันที่เธอทำ

“ท่านประธาน สวัสดีค่ะ” จอมใจส่งยิ้มกว้างไปให้นักรบเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรทั้งๆ ที่ในใจของเธอนั้นรู้สึกอึดอัดในใจจนเธอไม่รู้จะทำตัวยังไง แต่เพราะเธอต้องการที่จะทำงานต่อไปเรื่อยๆ เธอจึงต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิมให้ได้มากที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้ทุกอย่างมากระทบกับงานของเธอ

“จะรับกาแฟเลยไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามต่อ

“อือ” ชายหนุ่มตอบกลับสั้นๆ

“เดี๋ยวฉันไปชงมาให้นะคะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาเอกสารรายการสั่งซื้อสินค้าจากประเทศจีนไปให้ท่านประธานตรวจสอบค่ะ”

สิ้นเสียงของจอมใจ ร่างกำยำของนักรบก็เบี่ยงหน้าหนีและเปิดประตูเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันที นักรบนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับท่าทีของจอมใจที่ทำตัวปกติทุกอย่างราวไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปต่อเพราะตอนนี้เขาก็มีเรื่องที่ต้องจัดการก่อนเหมือนกัน เรื่องระหว่างเขาและเธอเดี๋ยวเขาค่อยเรียกเธอไปคุยทีหลังแล้วกัน