“เอ่อออ...อาเชื่อแล้วหละ ว่าเราไม่อ่อนโยนอ่อนหวานแบบนั้นจริง ๆ ดูสิ! ดื่มซะมูมมามเชียว หกเลอะเทอะหมดแล้วน่ะ”
ภูระพัทพูดจบ จึงขยับไปใกล้ ๆ แล้วหยิบกระดาษทิชชู่ในกล่อง ทำท่าจะเช็ดให้เธอ แต่เด็กสาวกลับคว้ามือเขาเอาไว้ซะก่อน
“อาภู...ใช้ลิ้นเช็ดปากให้หนูสิคะ”
อยู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นมาโต้ง ๆ พร้อมกับหันหน้ามาหา พลางสบตายั่วยวนใส่ชายหนุ่ม
แม้เขาจะดูนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่ร่างกายและความรู้สึกภายใน กลับพลุ่งพล่านไปด้วยไฟกามในทันที ที่สาวน้อยเปิดโอกาสให้
ในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์คล้อยลับลงไปใต้ทะเลจนแทบไม่เห็นแสงทองจากท้องฟ้าแล้ว และเหลือเพียงแสงไฟดวงเล็กดวงน้อย ที่ห้อยระย้าอยู่บนรั้วราวหลังคาผ้าใบเท่านั้น
“ยัยเมย์...พูดอะไรน่ะ? อย่ามาล้อเล่นนะ... เพราะอาไม่เล่นด้วย...”
ภูระพัทพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วสบตาคมกริบ
“ว้า...แย่จัง...ก็หนูอยากเล่นด้วยนี่คะ”
เมทิดาทำหน้าทำตาออดอ้อนใส่ อารมณ์ร่าน
