"ได้ค่ะพี่พลอย แต่บัวขอเวลาแต่งตัวหนึ่งชั่วโมงนะ ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ ติ๊ด! เฮ้อ มีเรื่องอะไรเนี่ย" มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายออกมาอย่างเบื่อหาย อุตส่าห์ดีใจนึกมีว่าบริษัทที่ไหนสักที่โทร.มาเรียกสัมภาษณ์ เลยรีบกดรับก่อนจะดูเบอร์ให้ดีๆ
ใบหน้าสะสวยฉายแววกังวล ด้วยรู้จักนิสัยของลูกพี่ลูกน้องตัวเองดี คนอย่างพลอยระตีถ้าไม่มีเรื่องให้ช่วยก็ไม่มีทางจะเป็นฝ่ายโทร.มาหาเธอก่อนหรอก ใบบัวลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ตอนนี้เธอยังพักอยู่ที่โฮสเทลเดิม เพราะยังหาที่พักใหม่ในราคาถูกๆ ไม่ได้
สถานที่ที่พลอยระตีนัดเจอเป็นคาเฟ่น่ารักๆ สไตล์เกาหลีที่ห้างหรูใจกลางเมือง ซึ่งอยู่ไกลจากโฮสเทลที่ใบบัวพักพอสมควร ทำให้กว่าจะไปถึงใบบัวเลตจากเวลานัดไปชั่วโมงกว่า แต่ที่น่าตกไปกว่านั้นก็คือพลอยระตีไม่ได้มาคนเดียว
"สวัสดีค่ะลุงยศป้าฤทัย" ใบบัวยกมือไหว้คนทั้งคู่
"ทำไมเพิ่งมา แกจงใจให้ฉันกับพ่อแม่รอนานๆ ใช่ไหม"
