ห้วงรักร้าย

"อะไรนะ! พ่อจะให้พลอยไปดูแลคนตาบอด!?" พลอยระตีโวยวายทันที เมื่อจู่ๆ พ่อมาบอกให้เธอไปดูแลลูกชายอดีตเจ้านายที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วดันโชคร้ายที่เศษกระจกกระเด็นเข้าตาทั้งสองข้าง ทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในสภาวะตาบอดชั่วคราว "ใช่ แกต้องไปดูแลคุณเคลวินจนกว่าคุณเคลวินจะหายดี" "พลอยไม่ไป หัวเด็ดตีนขาดยังไงพลอยก็ไม่ไปดูแลไอ้บอดนั่นหรอก!" พลอยระตีฮึดฮัดกระทืบเท้าเหมือนเด็กเปรต ทั้งที่อายุปาเข้าไปยี่สิบห้า ถือว่าเบญจเพศแล้ว เรืองยศไม่โทษใคร ผิดที่เขากับเมียเองที่ตามใจพลอยระตีมากเกินไป เพียงเพราะว่ามีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว "ฉันสั่งให้แกไป แกก็ต้องไป!" "พ่ออยากไปก็ไปเองสิ จะมาบังคับพลอยทำไม" "ไหนแกบอกว่าชอบคุณเคลวินมาก อยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่เหรอ นี่ไง โอกาสมาถึงแล้วทำไมไม่รู้จักคว้าไว้" "โอ้ย! ก็พ่อเป็นคนบอกไม่ใช่เหรอว่าโอกาสที่คุณเคลวินจะกลับมามองเห็นมีแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าเกิดรักษาไม่หายขึ้นมา หนูไม่ต้องมีผัวเป็นไอ้บอดตลอดชีวิตเหรอ ไม่เอาหรอก พลอยอายเพื่อน" ต่อให้เคลวิน คณิณ อีแวนสัน จะรูปหล่อรวยล้นฟ้ามากขนาดไหน มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะชายหนุ่มได้กลายเป็นคนพิการไปแล้ว "ฤทัย ช่วยผมกล่อมลูกหน่อยสิ" "ถ้าลูกไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปบังคับหรอกค่ะ เจ้านายคุณรวยจะตาย แค่หาพยาบาลมาดูแลไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว" "เรื่องนั้นผมก็รู้ แต่ถ้ายัยพลอยได้แต่งงานกับคุณเคลวิล เราจะสบายกันไปทั้งชาติเลยนะคุณ" เมื่อก่อนเรืองยศเคยทำงานเป็นคนขับรถให้ตระกูลอีแวนสัน ครอบครัวมหาเศรษฐีที่ทำธุรกิจส่งออกจิวเวลรีจนรวยติดอันดับต้นๆ ของเพื่อนไทย เขาทำงานนี้ได้ประมาณเกือบสิบปีก็ต้องลาออกเพราะอยู่ก็ป่วยเป็นอัมพาตครึ่งซีก ต้องนอนรักษาตัวอยู่หลายปีกว่าจะกลับมาเป็นปกคิ "พลอย แม่ว่าแกก็หลับหูหลับตาดูแลคุณเคลวินไปเถอะ" "แม่!" พลอยระตีแหว "หรือแกไม่อยากสบาย แกอยากได้กระเป๋าชาแนลไม่ใช้เหรอ ถ้าได้เป็นเมียคุณเคลวิน เขาซื้อให้แกได้ทั้งร้านเลยนะ" นาทีนี้ฤทัยก็เริ่มเกิดความโลภขึ้นมาบ้าง