บทที่2 สวมรอย
883 คำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณลุง คุณป้า พี่พลอย อาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ"
"เดี๋ยวพวกฉันลงไป"
"งั้นบัวไปซักเสื้อผ้าให้พี่พลอยก่อนนะคะ"
"เออ ซักระวังๆ ด้วยล่ะ เสื้อผ้าพี่แกไม่ใช่ราคาถูกๆ" ฤทัยกำชับ
"ค่ะ" ใบบัวยิ้มรับ
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป" พลอยระตีรีบเรียกใบบัวเอาไว้เมื่อคิดอะไรดีๆ ออก
"พี่พลอยมีอะไรจะใช้บัวอีกเหรอ"
"แกยังอยากไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นอยู่ไหม"
"พี่พลอยถามทำไมคะ" ใบบัวมองลูกพี่ลูกน้องตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก
ตอนเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ใบบัวได้ทุนมหาวิทยาลัยไปเรียนต่อปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจที่ญี่ปุ่น เธออยากไปมาก เพราะเป็นโอกาสที่ดีที่จะต่อยอดให้เธอมีงานดีๆ ทำ แต่ฤทัยกับพลอยระตีไม่เห็นด้วยที่เธอไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเพราะขาดคนดูแลรับใช้ เรืองยศ ผู้เป็นลุงจึงไม่อนุญาตให้เธอไป
ใบบัวเป็นเด็กกำพร้า พ่อเธอเป็นน้องชายของเรืองยศ เสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็กด้วยประสบอุบัติเหตรถคว่ำ ส่วนแม่ก็ทิ้งเธอไว้กับผู้เป็นลุงแล้วหายสาบสูญไปได้หลายปีแล้ว ทำให้ตอนนี้เธอจำหน้าแม่แทบไม่ได้ด้วยซ้ำ
เรืองยศเลี้ยงเธอมาจนโต แถมยังส่งเสียให้เรียนมหาวิทยาลัย บุญคุณเขาท่วมหัวขนาดนี้ ใบบัวไม่อาจทำตัวเป็นหลานเนรคุณได้ สุดท้ายเธอก็ต้องสละทุนให้คนอื่นไป
"ฉันถามแกก็ตอบสิ มายอกย้อนทำไม เดี๋ยวกูตบปากฉีกเลยอีนี่"
"อยากค่ะ" ใบบัวรีตอบทันที เพราะกลัวถูกตบ พลอยระตีเป็นคนโมโหร้าย ตอนเด็กๆ เธอถูกอีกฝ่ายและฤทัยหยิกเนื้อเขียวอยู่บ่อยๆ เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสองแม่ลูก
"งั้นแกก็ต้องไปดูแลคุณเคลวิน"
"คุณเคลวิน? ใครเหรอเหรอคะ"
"นี่แกคิดพิเรนท์อะไรของแกฮะยัยพลอย"
"ก็พ่ออยากให้ฉันไปดูแลคุณเคลวินมากไม่ใช่เหรอ นี่ไงส่งนังใบบัวไปสิ ให้มันสวมรอยเป็นพลอย"
"ได้ไง ตำแหน่งเมียคุณเคลวินต้องเป็นของแกคนเดียวเท่านั้นสิถึงจะถูก" ฤทัยพูดกระซิบเพราะไม่อยากให้ใบบัวได้ยิน
"นั่นสิ" เรืองยศเห็นด้วย
"นี่พ่อกับแม่เห็นฉันโง่มากหรือไง เป็นอีบัวน่ะดีแล้ว มันซื่อบื้อเหมาเป็นขี้ข้าคนจะตายไป เกิดวันไหนคุณเคลวินอารมณ์ร้ายขึ้นมาก็ให้มันรับกรรมไป แต่ถ้ามันดูแลจนคุณเคลวินหายตาบอด ฉันก็ค่อยแสดงตัวออกไปไงว่าเป็นคนที่ดูแลคุณเคลวินมาตลอด"
"แล้วแกแน่ใจเหรอว่าคุณเคลวินจะจับไม่ได้"
"จับได้ก็เก่งเกินคนแล้ว แม่เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าเสียงมันเหมือนฉันมาก ตัวก็เท่าๆ กัน ต่างก็แค่ฉันสวยกว่า" มาถึงประโยคนี้ พลอยระตีพลันเชิดหน้าขึ้นอย่างคนหลงตัวเอง
"จริงด้วย" ฤทัยเอ่ย อาจเพราะมีความเกี่ยวพันทางสายเลือดด้วย พลอยระตีกับใบบัวจึงเหมือนพี่สาวน้องสาวแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา
"ลูกสาวพ่อฉลาดจริงๆ"
พอได้ฟังแผนการของลูกสาว ทั้งเรืองยศและฤทัยก็ยิ้มออกแล้วหันมามองที่ใบบัวเป็นตาเดียว
ใบบัวไม่ได้ยินเรื่องที่ทั้งสามคนพูดคุยจึงได้แต่ทำหน้างงและหวั่นใจ เพราะดูออกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
แล้วก็จริง
"ทำแบบนี้ก็เท่ากับเป็นการหลอกลวงนะคะ ทำไมบัวต้องหลอกคนบ้านนั้นด้วยว่าชื่อพลอยระตี"
"แกไม่อยากไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแล้วเหรอ"
"....อยากค่ะ แต่บัวกลัวติดคุกมากกว่า"
"ไม่ติดหรอก เขาตาบอด แถมยังไม่เคยเจอฉัน แล้วจะรู้ได้ไงว่าพลอยระตีตัวจริงเป็นใคร"
"แล้วทำไมพี่พลอยไม่ไปดูแลคุณเคลวินเองล่ะ พี่เรียนจบพยาบาลนี่นา น่าจะดูแลคุณเคลวินได้ดีกว่าบัว"
"ฉันมีแพลนจะทำธุรกิจกับเพื่อน คงไม่มีเวลาว่างไปดูแลเขาหรอก แกก็ช่วยๆ ฉันหน่อยเถอะ หรือว่าแกไม่เห็นฉันเป็นพี่แล้ว"
"บัวเห็นพี่พลอยเป็นพี่มาตลอดนั่นแหละ มีแต่พี่พลอยที่เห็นบัวเป็นแค่คนใช้" ใบบัวพูดขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ก็ถ้าแกทำงานให้ฉันสำเร็จ คอยดูแลคุณเคลวินแทนฉันจนเขาหายดี คราวนี้ฉันก็ยอมรับแกเป็นน้องสาวฉันจริงๆ"
"จริงเหรอคะ" ใบบัวดีใจจนตาเป็นประกาย
"จริงสิยะ ใช่ไหมแม่"
"ฮะ!? ฉันด้วยเหรอ....ก็ได้ ฉันก็จะเห็นแกเป็นลูกอีกคน" ฤทัยพูดออกมาอย่างจำใจ สำหรับหลานสาวของสามีคนนี้ ในสายตาเธอก็เป็นได้แค่กาฝากที่มาเบียดเบียนครอบครัวเธอก็เท่านั้น
"ถือว่าช่วยลุงนะใบบัว ถ้าแกทำให้คุณเคลวินหายดีได้ ลุงรับปากเลยว่าแกจะได้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแน่นอน"
"...ก็ได้ค่ะ"
"ดีมาก แต่แกห้ามหลุดปากเด็ดขาดนะว่าแกชื่อใบบัว"
- ผู้เขียน
