บทที่ 3 ฉันเป็นเมียไม่ใช่หมา 2/2
767 คำ
สุดท้ายเป็นเขาที่ต้องวิ่งไปกล่อมลูกสาวเอง แล้วต้องโกหกว่าแม่ของน้องพิณหลับไปแล้ว และเขาก็นอนไม่หลับคิดหาวิธีแก้แค้นเมียตัวแสบทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ วันนี้เธอจะยอมทำอาหารแบบง่าย ๆ ให้ก็แล้วกัน คือ ข้าวต้มกับปลาเค็มแล้วก็ไข่เจียว
ดีเหมือนกันทำแบบนี้ก็ไม่เหนื่อย ทำอย่างอื่นได้อีกมาก เมื่อจัดการงานเสร็จแล้วก็ขึ้นไปปลุกลูกสาวให้ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็อาบน้ำให้เรียบร้อย พร้อมทานข้าว แล้วร่างที่เธอไม่อยากเห็นหน้าก็ลงมาด้วยใบหน้าถมึงทึงไม่บอกก็รู้ว่าเขาโกรธแค่ไหน หากบีบคอเธอได้เขาทำไปแล้ว
“เมื่อวานไหนมา” เสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความขุ่นมัว เขาต้องนับถึงร้อยมาจากข้างบน ที่จะไม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก คอยดูเถอะลูกหลับเจอดีแน่
“ต้องบอกด้วยเหรอคะ” เธอนอกจากจะไม่บอกแล้วยังยียวนกลับ เธอเชื่อว่าตัวเองทนมาที่สุดแล้ว ไม่ใช่คนไม่อดทนและมั่นใจว่าการโต้ตอบเขาครั้งนี้นับว่าเบาบางนัก หากเทียบกับเขาที่ทำกับเธออย่างเจ็บแสบตลอดสามปีที่ผ่านมา จนบางครั้งก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทนมาได้ยังไงกัน
“ถามตอบ อย่ามาลีลา”
“ก็ไปที่ชอบ ที่ชอบยังไงคะ ไม่ชอบก็ไม่ไป เหมือนคุณนั่นแหละ”
“นี่!”
เอิ๊ก!!!
เขาเสียงดังจนทำให้น้องพิณสะอึกเพราะเป็นคนขวัญอ่อน แล้วก็เรียกสายตาอาฆาตจากเธอได้เป็นอย่างดี แล้วเธอก็ต้องเป็นฝ่ายกล่อมลูกให้ค่อย ๆ หายใจและกินน้ำให้มากจะได้ไม่สะอึก
คนที่อยากทะเลาะสุดท้ายทำได้แค่นั่งกินข้าวด้วยความไม่พอใจ ตักข้าวต้มเข้าปากโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เคี้ยวอยู่นั้นมันเป็นของที่เขาเกลียดที่สุด จนเธออยากหัวเราะให้ฟันหัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรรอให้กินเสร็จก่อนค่อยว่ากัน
บางทีความโกรธก็ทำให้คนขาดสติ จนทำอะไรไปไม่รู้ตัวจริง ๆ ดังนั้นเมื่อเขาโกรธเธอต้องตั้งสติให้มากกว่าเขาถึงจะเอาชนะความปากดีของเขาได้
สุดท้ายคนที่หงุดหงิดทนไม่ไหวก็ลากเธออกไปด้านนอกขณะที่ลูกกำลังเล่นอยู่ในบ้าน
“เธอคิดว่าจะเล่นสงครามประสาทกับฉันเหรอ ฮะ!”
“ประสาทไปคนเดียวเถอะ...ฉันไม่ประสาทกับคนบ้าอย่างคุณหรอก”
“ปากดีนักนะ...หึ ออกลายแล้วเหรอ”
“ทนไม่ได้แล้วเหรอ!”
“เอาซี้...เลิกเลย เก็บข้าวของออกจากบ้านฉันไปเลย เพราะยังไงเราก็ไม่ได้จดทะเบียนกันอยู่แล้ว แต่ขอบอกไปแต่ตัว ลูกไม่ต้องเอาไป...อย่างเธอไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกฉันให้ดีหรอก”
เผียะ!!!
เขายื่นหน้ามาใกล้ เธอก็ฟาดด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอเช่นกัน แรงตบไม่น้อยเลยจนทำให้มือเธอสั่นเทา แม้จะเจ็บมือแต่ทว่ามันก็เจ็บน้อยกว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้
“ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว” เธอด่าเขาบ้าง
เผียะ!!!
คราวนี้เป็นเขาที่เลือดขึ้นหน้า ฟาดเธอลงมาด้วยฝ่ามือบ้าง แรงของเขาไม่ยั้งเช่นกัน จนเธอปากแตกเลือดกบปาก เพราะเขาโกรธจนหน้าสั่น จากที่ไม่เคยพลั้งมือคราวนี้กล้าทำร้ายผู้หญิงเป็นครั้งแรก แววตาเขาไหวระริกชั่วครู่ความรู้สึกผิดแล่นเข้าในอก แต่เพียงครู่เดียวก็จางไปแทนที่ด้วยแววตาเคียดแค้นชิงชัง
พิมพ์พลอยยอมรับว่ารู้สึกชาไปทั้งหน้า กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งในปากบอกได้เป็นอย่างดีว่าแรงตบเขามากกว่าเธอหลายเท่านั้น
“ไอ้หน้าตัวเมีย!” เธอผลักเขาแล้วก็สะบัดหน้าเดินเข้าไปในบ้านแต่ทว่ากลับโดนแรงกระชากของเขากลับมา
“อย่าคิดลองดีกับฉันอีก ห้ามเธอออกไปไหน อยู่เฝ้าบ้านไป”
“ฉันเป็นเมียไม่ใช่หมา!” เธอกดเสียงต่ำมองเขาอย่างเอาเรื่องไม่หลบสายตาอย่างที่เคยเป็น
“หึ...ต่างอะไร ไม่ใช่หมาตัวเมียที่วิ่งหาผู้ชายริก ๆ เหรอ ร่าน!”
“ฉันหมาตัวเมียแกก็หมาตัวผู้ เอาไม่เลือกยกหางได้ก็เอาไม่มองหน้า”
เธอไม่ให้เขารังแกเอาอีก เดินขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตั้งแต่อยู่ข้างล่างไหลออกมาเงียบ ๆ
- ผู้เขียน
