หลังจากที่คิงส์เดินออกจากห้องไปก็สร้างความงุนงงให้กับเดียร์ไม่น้อย เพราะผู้ชายคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนกับว่าเป็นคนที่อารมณ์ไม่คงที่ไม่แน่นอน อยากจะดีก็ดีแบบใจหาย พอบทจะร้ายก็ร้ายแบบไม่ไว้หน้าใคร
“อะไรของเค้า แค่ฉันไม่กินโจ๊กแค่นี้ถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ” ร่างบางนั่งบ่นพึมพำ ในใจก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ที่ถูกปลุกขึ้นมาขณะที่กำลังนอน
เช้าวันต่อมา
เดียร์กลับมานอนต่อโดยที่ไม่ได้กินอะไรเลย เธอผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยความเพลียจากพิษไข้ ตื่นขึ้นมาอีกทีตะวันก็สาดส่องเข้ามาจากทางหน้าระเบียงห้องของเธอ
“อือ….” เธอพลิกตัวบิดขี้เกียจเบาๆ เพราะส่วนล่างยังไม่หายรู้สึกเจ็บ แต่พิษไข้ก็ทุเลาลงจากเมื่อวานแล้ว
ครืด ครืด ครืด
“อือ…ใครโทรมา” เดียร์พูดอึมอำก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดรับเลยโดยที่ไม่ได้ดูว่าปลายสายเป็นใคร “ฮัลโหลใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย!”
( ฉันเองพิงค์ )
“อ่าว มีอะไรหรือเปล่าโทรมาแต่
