“พีท!” ฉันเผลออุทานเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความตกใจ โลกมันกลมหรือเขาตั้งใจมาที่นี่กันแน่
“สวัสดีครับคุณเดียร์ หนีมาอยู่ซะไกลเลยนะครับไม่ติดต่อมาหากันบ้างเลย”
“เอ่อ…นายมีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีว่าฉันมีธุระต้องไปทำต่อ”
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหนเราเพิ่งเจอกันเอง ว่าแต่คุณมาซื้ออะไรเหรอ”
“ของใช้น่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันตอบปัดๆ ไป
“ของใช้นี่รวมของบำรุงครรภ์ด้วยหรือเปล่าครับ”
“เรื่องของฉันน่า นายจะมายุ่งอะไรด้วย”
“ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”
“….” ฉันยืนมองหน้าของพีทนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะไม่รู้ว่าพีทต้องการอะไรจากฉันกันแน่ “นายตามฉันมาถึงที่นี่เลยเหรอ?”
“ผมไม่ได้ตามนะครับ ผมแค่มารับตำแหน่งงานที่อิตาลี แล้วบังเอิญว่าลูกน้องของผมเจอคนที่หน้าคล้ายกับคุณเดียร์พอดี ผมก็เลยมาดูครับว่าคล้ายจริงหรือเปล่า”
“แค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้กลับ”
“เดี๋ยวสิครับ” พีทคว้าต้นแขนของฉันเอาไว้
“
