ย้อนกลับไป 4 ปีก่อน
“โถ่เว้ย!!” ผมสบถเสียงดังก่อนจะลงมือทุบที่ขาของตัวเองอย่างแรง ใช่ครับผมกลายเป็นคนพิการเพราะโดนยิงจากทางด้านหลัง
ผมเป็นเจ้าชายนิทรามานานแต่พอพื้นขึ้นมาผมก็กลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ คุณหมอบอกว่าให้ผมพยายามหัดเดินบ่อยๆ เพราะร่างกายไม่ได้ถูกใช้งานเป็นเวลานานทำให้กล้ามเนื้อตายตัว ต้องทำการกระตุ้นมัน แต่ผมไม่มีกำลังใจเลย ผมแก้แค้นให้พ่อกับแม่ได้สำเร็จ แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจ แต่ผมกลับรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเองมาก ถ้าวันนั้นผมเลือกที่จะอยู่ช่วยเดียร์ในวันที่เธอกำลังเผชิญกับปัญหา วันนี้ผมก็ไม่ต้องมาเสียเธอไปแบบนี้ ผมมันเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากเลย
“คุณคิงส์คะ อย่าทำแบบนั้นสิคะ โถ่…” ป้าแม่บ้านเดินมาห้ามผม ใครไม่มาตกอยู่ในสภาพแบบผมไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่ามันทรมานแค่ไหน
“ฮึกก ป้าครับ ผมจะกลายเป็นคนพิการจริงๆ ใช่ไหมครับ ผมเดินไม่ได้ ผมช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้เลย ผม…” ยิ่งมองตั
