ฟิ่ว ฟิ่ว ฟิ่ว
กระสุนปืนจากปลายกระบอกเก็บเสียงพุ่งเข้าที่หัวของกลุ่มชายฉกรรจ์นั้นทีละคน จนกระทั่งเหลือเพียงเจมส์คนเดียวเท่านั้น
“พะ พวกมึงเป็นใครมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็เป็นยมบาลมาเอาชีวิตของพวกมึงยังไง” เดียร์ลืมตามองเจ้าของเสียงนั้น แต่ด้วยสายตาที่พร่ามัวทำให้เธอมองไม่ชัดว่าคนที่เข้ามาช่วยเธอนั้นเป็นใคร แต่น้ำเสียงนั้นมันดูไม่คุ้นหูเอาซะเลย
“ชะ ช่วยด้วย” ร่างเล็กร้องเรียกเสียงแผ่ว
“แน่จริงมึงก็ฆ่ากูเลยดิ กล้องที่ตั้งอยู่จะเป็นหลักฐานมัดตัวมึงได้อย่างดีเลย”
“สำหรับมึงกูยังไม่ฆ่าให้ตายตอนนี้หรอก เพราะคนอย่างมึงมันต้องตายอย่างทรมานเท่านั้น” พูดจบชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก็รีบมาคว้าตัวของเจมส์ออกไปทันที
“เป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปห่มให้กับเรือนร่างที่ถูกฉีกเสื้อผ้าจนขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะอุ้มตัวของเธอลอยขึ้น
“ฮึก ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย” หญิงสาวพร่ำเพ้อเธอเหม
