หลิงเฟยไม่พูดอะไรแต่ค่อย ๆ ใช้ช้อนคนยาในถ้วยและค่อย ๆ ป้อนท่านอ๋องจนหมด นางแพ้สายตาเขาเข้าแล้วจริง ๆ ที่จริงนางรู้ใจตัวเองมานานแล้วว่ารักเขา
แต่เพราะเหตุเข้าใจผิดทั้งหลายนั่นเกือบทำให้นางกับเขาแยกจากกันตลอดชีวิต พิษในกายเขาหากว่านางมาพบช้ากว่านี้คงช่วยเขาไว้ไม่ทันจริง ๆ ดูจากสีหน้าของจื่อ รุ่ยนางก็พอจะมองออก
“ดื่มยาแล้วก็…พระองค์ต้องเปลี่ยนชุดเสียหน่อยนะเพคะ จื่อรุ่ยเอามาวางไว้ให้แล้ว”
“ให้ข้าเปลี่ยนเองหรือ เจ้าช่วยข้าสิ”
“ท่านอ๋องเพคะ”
“ข้าล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง เหตุใดทำหน้าดุอีกแล้ว ข้าจะไม่กลัวแล้วนะ”
“มิได้ทำให้กลัวเพคะ เพียงแต่บางอย่างก็ไม่สมควร”
“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่มีวันเปลี่ยน อย่างไรก็ต้องมีวันที่ข้าถอดออกจนหมดต่อหน้าเจ้าอยู่ดี”
“ท่านอ๋อง!! หากพูดมากอีกหม่อมฉันจะกลับ!!”
“ไม่นะ!! แค่พูดนิดหน่อยก็ขู่ เจ้าเป็นคนเช่นนี้ต้องแต่เมื่อไหร่กัน คนใจร้าย”
“หม่อมฉันจะออกไปข้างนอก อ
