“หลิงเฟย ข้าไม่ได้ปิดบังสิ่งใดแต่เจ้าไม่เคยให้โอกาสข้าพูดแล้วจะบอกสิ่งใดได้”
“บาดแผลนี่มีพิษ ต้องรีบขับพิษออกมาก่อน”
“ข้าไม่ระวังก็เลย…”
“รออยู่นี่”
“เจ้าจะไปที่ใด!!”
หลิงเฟยเดินออกไปพร้อมกับตะโกนเรียกจื่อรุ่ยที่เดินอยู่แถวนั้น
“จื่อรุ่ย เจ้ามานี่!!”
“ขอรับ”
จื่อรุ่ยวิ่งมาหานางในทันที เขาคิดว่าลู่หลิงเฟยน่าจะเห็นบาดแผลของท่านอ๋องแล้วเป็นแน่ นี่เป็นเหตุผลที่เขาอยากให้ทั้งสองได้เจอกันเสียที
“คุณหนูลู่”
“ไปเตรียมน้ำร้อนจัด ผ้าสะอาด มีดเงินอันใหญ่ เข็มเงิน หากไม่มีก็เอาเข็มเย็บผ้ามาข้าจะลนไฟเอาและก็ให้คนไปเตรียมยาตามนี้ ข้าจะรีบเขียนเทียบยาให้ ท่านรีบให้คนไปซื้อมาด่วนที่สุดเลย”
“ขอรับ!! คุณหนูลู่ ชีวิตของท่านอ๋องคงต้องรบกวนท่านแล้ว ข้าบอกให้ท่านอ๋องไปหาหมอแล้วแต่พระองค์ไม่ยอม”
“ข้าจะถามท่านเรื่องนี้ทีหลัง แต่ท่านอ๋องบาดเจ็บขนาดนี้อย่างน้อยไปแจ้งพ่อข้าก็ยังดีแต่เหตุใดท่านจึงไม่ทำ”
