“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“เปล่าเพคะ ว่าแต่ เหตุใดท่านจึงถูกพิษซ้ำเข้าไปอีกครั้งหนึ่งได้”
“หลังจากเรื่องที่รัชทายาทถูกพิษ ข้าก็ออกติดตามคนร้ายจนได้เบาะแส จึงได้ออกนอกเมืองเพื่อไปถึงที่กบดานของพวกมัน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแผนลงเพื่อกำจัดข้ายังดีที่ข้าวางแผนป้องกันไปพร้อมกับองครักษ์หลวง พวกมันล่าถอยแต่ก็หันมาแว้งกัดข้าได้”
“เหตุใดท่านมีบาดแผลไปทั้งตัว คงมิได้ถูกพวกมันรุมโจมตีเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ”
“ไม่ผิดเพราะข้าตั้งใจจะจับตัวมันให้ได้ เลยวิ่งตามไปในป่า องครักษ์ที่เหลือติดตามไปไม่ทันเลยถูกรุมหนึ่งต่อยี่สิบ ก็เลยพลาดถูกอาวุธพิษนี่มาอีกครั้ง”
“นานเท่าใดแล้ว”
“สามวันเห็นจะได้ วันนั้นเป็นวันที่ข้าไม่ได้ไปหาเจ้าที่จวน”
“ช่างโง่เสียจริง แม้ว่าท่านจะเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจเพียงใดแต่ก็มิอาจสู้กับวิถีโจรที่มักจะลอบกัดอยู่ในเงามืดได้หรอก”
“ข้าผิดไปแล้วอย่าดุข้ามากนักเลยข้าเริ่มเจ็บแผลอีกแล้ว”
“แสดงว่าท่าน
